Fálkinn - 20.04.1964, Blaðsíða 17

■ ■
VÍDALINSPOSTILLU
FALKINN
17
Við settum spurningamerkið
af ásettu ráði í fyrirsögnina.
Það er ekki prentvilla, því þótt
hún Sesselja Helgadóttir sé nú
að verða níræð er óneitanlega
dálítið hæpið að kalla hana
gamla konu, svo ern er hún
enn þá og kvik í hreyfingum.
Hún var fyrir skemmstu á
ferð hér í bænum og þá hittum
við hana aðeins að máli hjá
Henry Hálfdánarsyni, skrif-
stofustjóra Slysavarnarfélags
íslands. Og þetta var önnur
ferðin hennar Sesselju til
Reykjavíkur um ævina. Fyrst
kom hún hingað fyrir fáum ár-
um. Þá var hún mikið hissa á
að sjá allt það, sem við hér í
Reykjavík höfum fyrir augum
daglega og finnst ákaflega
venjulegt. Samt bjóst hún við
ýmsu, því hún hefur fylgzt vel
með öllu.
Það kannast býsna margir
við hana Sesselju, eða að
minnsta kosti við bæinn henn-
ar. Hún Sesselja býr nefnilega
enn þá og heyjar fyrir kind-
unum sínum á sumrin, alein,
þótt fullfrískt ungt fólk telji
ekki lengur búandi í sveit. Hún
býr á Skógum í Þorska-
firði, fæðingarstað þjóðskálds-
ins Matthíasar, og margir ferða-
menn hafa horft forvitnum
augum heim að litlu og lág-
reistu bæjarhúsunum og fylgzt
með gömlu konunni, sem á
þurrkdögum hefur borið heyið
sitt saman. Hún er raunar hætt
að dveljast þar á vetrum. Þá
kemur hún kindunum sínum
fyrir á bæjum í sveitinni en
heyið leggur hún með þeim
og er ekki upp á neinn komin.
Hún Sesselja hefur ekki farið
varhluta af ýmsum plágum,
sem herjað hafa á íslenzkan
landbúnað, fremur en aðrir bú-
endur landsins. Hún varð að
skera kindurnar sínar niður
vegna mæðiveikinnar á sinni
tíð, og svo þegar hún var að
rétta við aftur, kom mæði-
veikin aftur upp í hólfinu
„hennar“, og fyrir tveimur
árum varð hún aftur að farga
öllum sínum bústofni. Þá hefðu
margir yngri búendur vafalaust
lagt árar í bát.
En ekki hún Sesselja. Ónei,
ekki hún, þótt hún væri meira
en hálfníræð. Og nú á hún orð-
ið einar þrjátíu kindur að nýju.
— Og ætli ég reyni ekki að
eiga þær, á meðan Guð gefur
mér heilsu til að heyja fyrir
þeim, sagði hún um daginn.
— Finnst þér nokkuð til í
því, að heimurinn fari versn-
andi?
— Æ — það held ég ekki,
að minnsta kosti er það ólikt,
hvað nú er betur búið að gamla
fólkinu en var áður. Og nú
þarf enginn að svelta. Ekki get
ég kallað það, að heimurinn
fari versnandi.
— En hvað finnst þér um
unga fólkið?
— Ég get nú ósköp lítið sagt
um það. Maður les talsvert um
Framh. á bls. 42.