Fálkinn - 20.04.1964, Blaðsíða 20

verða vör við undarlegar til-
finningar og hugboð hjá mér.
Innst inni fann ég, að eitthvað
mundi vera í vændum áður en
langt um liði. Mér fannst þessi
tilfinning svo fáranleg að ég
þorði ekki að segja neinum,
svo að ekki yrði hlegið að mér.
En þetta hugboð eða hvað það
var vék ekki frá mér og ég
fann meira og meira til þess
og brátt gerðust líka þeir at-
burðir sem beindu lífi míriu
inn á algerlega nýjar brautir.
III. kafli.
Forlög í París.
SJÁLFSÆVISAGA
ffe
ÆLW ag nokkurn í september
1950 kom frændi minn Gudars
Bakhtiary, til mín í bústað ,
minn í London og sagði:
„Hefurðu eina klukkustund
aflögu handa mér, Soraya? Mig
langar að taka nokkrar fleird
myndir af þér.“
„Aftur?“ sagði ég undrandi.

á dansleiki og ég man enn
fyrsta dansleikinn sem ég fór
á meðan ég var í La Printa-
niere. Við vorum allar í síðum
kjólum og leyfðum piltunum
úr nágrannaskólunum náðar-
samlegast að sýna okkur
klaufalega riddaramennsku.
Auðvitað áttum við sér-
staka uppáhaldsherra, sem
voru„ óskaplega dásamlegir."
En þetta voru yfirborðstilfinn-
ingar og ég man nú ekki leng-
ur nafn á neinum þessara pilta.
En alvarlegri voru þó til-
boðin sem foreldrum mínum
tóku að berast frá nokkrum
Persum, sem vildu kvænast
mér. Þeir heimsóttu foreldra
mína í Zurich og báðu um hönd
mína. Ég hitti suma þeirra
þegar ég var heima í skólaleyf-
um, en sumir mundu eftir mér
frá Isfahan og voru sannfærðir
um að ég hefði þroskast til að
vera lagleg ung stúlka.
Allir þessir biðlar voru af
gömlum og merkum ættum og
einn var meira að segja af
Kadshar ættflokknum.
Það var venjan í þessum
fjölskyldum að „tryggja sér
stúlku“ í tæka tíð, því að við
erum ekki óteljandi í Persíu.
Foreldrar mnir sögðu mér frá
þessum hjónabandstilboðum,
því að þau voru ákveðin í að
ég lyki námi mínu.
Sjálf hafði ég einnig mestan
áhuga á því. Ég var ekkert
farin að hugsa um giftingu, þar
sem mig langaði að kynna mér
listir og bókmenntir og læra
fleiri tungumál. í þeim tilgangi
fór ég til London 1950 um
sumarið til að fullnuma mig í
þeirri tungu.
Um sama leyti fór ég að
„Þú hefur tvisvar tekið
af mér í þessari viku.“
„Þær heppnuðust ekki nógu
vel,“ útskýrði hann og yppti
öxlum.
Gudars og annar frændi
minn, Malekshah voru urp
þetta leyti við nám í samp
skóla og ég. Við bjuggum öFl
hjá Chokart, móður Gudars í
litlu matsöluhúsi í grennd vifc,
St. Jakobs garðinn. Ég vissi a 5
Gudars var góður áhugaljós-
myndari, en þessi skyndilegp
löngun hans að taka myndií >
af mér vakti tortryggni míng.
„Það býr eitthvað að baki
þessu,“ sagði ég. „Þú ert ekki
vanur að eyða filmunurn
svona.“
Frændi minn brosti vand-
ræðalega og svaraði:
„Þeir skrifuðu mömmu frp
Teheran og báðu um myndiriþ
ar.“ .]
„Hver skrifaði henni?“
„Furoug Safar, systir hennar.
Hún sagðist aðeins eiga mjög
gamlar myndir af þér. Hana
langar að fá einhverjar nýrri.“
Þetta virtist mjög hjartnæmt
og elskulegt af Furoug Safar,
Grikklandi sem nú er gift
kona í Aþenu og Sylvia Mattin
frá Spáni, en hún býr um
þessar mundir í New York.
au sjö ár, sem ég bjó í
Teheran hélt ég sambandi við
allar þessar stúlkur. Þegar frá
eru skildir foreldrar mínir voru
þær einu manneskjurnar sem
alltaf þúuðu mig, vegna þess
að þær hugsuðu aldrei um mig
sem keisaraynju, heldur sem
Sorayu litlu Esfandiary og
leikfélaga úr skólanum. Og þær
hafa haldið tryggð við mig
eftir skilnaðinn.
Við vorum margar fjörugar
stúlkur þarna á skólanum í
Sviss. Á sunnudagskvöldum
fengum við stundum að fara
20
FALKINN