Fálkinn - 29.06.1964, Blaðsíða 28

hún heldur áhorfendum föngn-
um frá upphafi til enda.
ívan er leikinn af Kolya
Burleyaev, sem sýnir mjög
góðan leik, stjórnandi er
Tarkovsky og hljómlistin, sem
er mjög áhrifamikil, er eftir
Ouchinikov. Myndin hefur hlot-
ið ágæta dóma á Vesturlöndum,
og ekki hvað sízt í Bandaríkj-
unum.
Á reifthjóli
Framhald af bls. 23.
ferðu svona hægt, manni? En
Árelíus lét sér fátt um finnast
og hélt sínu striki eftir sem
áður. Jafnvægislögmálið reynd-
ist dómorganistanum ofurefli,
en hann slapp þó við öll
meiðsli. Matthías og Nína héldu
forystunni alla leið og Matthías
kom í mark sem öruggur sigur-
vegari, en Nína fylgdi fast á
eftir og Anna Stína sjónarmun
á eftir.
Svo var komið að síðari hópn-
um. Hann lagði af stað rétt
áður en merkið var gefið, en
það skipti raunar engu máli,
því Ijósmyndarinn var fljótur
að bregða við. Þeir héldu hóp-
inn niður í brekkuna, en þá
sagði þyngndarlögmálið til sín
og Guðmundur Jónsson tók
forystuna. Kristinn Hallsson
heyrðist tauta „tökum fastar á
tökum fastar á“, en skátaforing-
inn lét engan bilbug á sér finna.
Sigurður dróst aftur úr, en við
vissum ekki fyrr en á eftir,
hver áctqoðan var. Hann var
nefnilega ósjálfrátt farinn að
lýsa keppninni og gleymdi að
hjóla.
Morgunþulurinn og Tímarit-
stjórinn voru í miðjum hópn-
um og við sáum ekki betur en
þeir væru að hlæja að söngvur-
unum, sem voru í fararbroddi.
— Því miður sáum við ekki
baksvipinn á þeim, en það
mætti vel segja mér, að það
hefði mátt skemmta sér við að
horfa á hann,
Svo kom síðasti spölurinn
upp í móti, og þá sagði þyngd-
arlögmálið aftur til sín og nú
drógu þeir allir á skátaforingj-
ann, en hann gafst þó ekki upp,
fremur en við var að búast af
sönnum skáta, sönnum KR-ingi
og sönnum Vesturbæingi. Því
miður náðust ekki nákvæmar
myndir er þeir höfðingjarnir
komu í mark, en keppnin var
svo jöfn og hörð, að ekki er
unnt að dæma um úrslit, nema
með aðstoð myndavélar.
— Ertu kominn með strengi?
spurði Guðmundur Kristinn.
— Nei, vinur, ekki ég, sagði
Kristinn. — Ætli maður selji
bara ekki Falconinn sagði
Timaritstjórinn. — Mér finnst
nú að morgunþulurinn ætti að
taka sig til og hjóla í vinnuna,
sagði íþróttafréttaritarinn. —
Já, hann yrði kannski ekki al-
veg eins óþolandi borubrattur
um sjöleytið, sagði skátaforing-
inn, — Skelfing eruð þið vit-
lausir, sagði þulurinn, þá yrði
ég bara fljótari á leiðinni og
myndi byrja fyrr.
Svo kom sendiferðabíllinn
akandi og Fálka-hjólin voru sett
upp í hann og keyrð aftur til
síns heima. — Hvað, á að fara
með hjólin, sagði dómorganist-
inn. — Ég hélt að við ættum að
fá hver sitt hjólið, annars hefði
ég æft mig miklu meira, mér
skildist þetta á honum Matthí-
asi. — Æ-i, ég vil fara að kom-
ast í bæinn, sagði Nína, mað-
urinn minn á afmæli í dag og
ég rauk úr afmæliskaffinu hans
til að hjóla þetta og nú er ég
orðin svöng. — Já, það er nefni-
lega það, sagði einn, ég hef ver-
ið að hugsa um það, hvort mað-
ur hafi nokkuð gott af því að
fara að hjóla. Myndi maður
bara ekki éta allt of mikið þá?
Ég ætla að minnsta kosti að
þiggja bílfar í bæinn.
Og svo fór, að enginn bað
um að fá að hjóla í bæinn Við
settumst inn í þægilega Stein-
dórsbílana og ókum heim. En
að endingu viljum við flytja
þessum tíu þekktu og hleypi-
dómalausu samborgurum okkar
innilegustu þakkir fyrir að hafa
tekið þátt í þessu sprelli með
okkur. Það, sem er ekki hvað
minnst gaman í sambandi við
svona lagað, er það, að svona
margir „topp“borgarar skuli
vera allsendis ósmeykir við að
taka þátt í meinlausu gríni og
það sannar, svo ekki verður
um villzt, að húmor þeirra er
í ágætu lagi — og vissu þó
raunar allir fyrir.
mb.
Á morgun . . .
Framhald af bls. 17.
um, — gamall og samanfallinn. t
Hann settist við rúm konu sinn-
ar og sat þar án þess að hreyfa
sig, nema hvað hann lyfti öðru
hverju skjálfandi hendi sinni og
snerti við henni.
Lísa sneri að þeim bakinu
til þess að þeim fyndist frem-
ur þau vera ein en þau reyndu
allan tímann að draga hana
inn í samræðurnar, eins og
hún væri gestur, sem þyrfti
að hugsa um að ekki leiddist.
Loks átti hún ekki annarra
kosta völ en látast sofa.
Hún vissi ekki nákvæmlega,
hvenær hún hafði sofnað í raun
og veru, en þegar hún opnaði
augun aftur beygði Kelly sig
yfir hana. Mig dreymir, hugs-
aði hún og deplaði augunum
rugluð. Vegna þess að hún var
hrædd við að gráta, hrædd við
að heimska sig í nærveru
Kellys, hló hún og reyndi að
rísa upp í rúminu.
— Þú hefðir þó altént getað
bankað, sagði hún í gaman-
sömum tóni.
— Kærastinn yðar er búinn
að vera hér í stundarfjórðung,
upplýsti frú Allain. — Ég sagði
honum að vekja yður, því þér
mynduð verða' eyðilögð að
missa af heimsókninni hans.
En sú vitleysa! Lísa fann
hvernig hún roðnaði. „Kærast-
inn minn,“ hugsaði hún og fór
að hrista koddann í vandræð-
um sínum.
— Af hverju léztu mig ekki
vita? spurði Kelly. Hvers vegna
hringdirðu ekki?
— Þetta bar svo brátt að
Hún var fegin Því, að ekki
var kveikt á loftljósinu, svo
Kelly gat ekki séð hana greini-
lega — föla, með dökka bauga
undir augunum og án púðurs og
varalits.
— Það er víst bezt að fara
að koma sér heim, sagði Allain.
hann reis hægt upp og studdi
sig við rúm konu sinnar.
— Ég kem aftur á morgun,
ljúfan mín. Hann laut yfir
hana. — Gæzkan mín, sagði
hann og klappaði blítt á hrukk-
ótta kinn hennar. Röddin var
lág, en samt var eins og hún
endurómaði í herberginu.
Lísa leit snöggt undan, til að
forðast augnatillit Kellys.
— Ég vona að yður líði betur
núna, sagði Allain við Lísu.
— Sælir Peters, það var
ánægjulegt að kynnast yður.
Mennirnir tókust í hendur.
— Ég er með bílinn minn
hérna, sagði Kelly kurteislega.
Má ég ekki aka yður heim?
Það er reglulega fallega
28
falmnn