Fálkinn - 29.06.1964, Blaðsíða 30

Ég veit ekkert hvað aðrir
eiginmenn gera, þegar þeirra
konur fá samskonar köst og
Maríanna fær stundum, en ég
veit, hvað ég geri — ég barasta
læsi hana inni.
Það getur svo sem verið, að
ég sé of harðhentur, að ég sé
ómannúðlegur, en sem réttur
og sléttur hleypidómalaus eigin-
maður, og það er ég, get ég ekki
fundið neitt betra ráð. Ég hef
oft reynt að notfæra mér hinn
eðlilega greindarmismun karls
og konu, en árangurinn hefur
alltaf orðið lélegur.
Það hefur í sannleika ekki
verið um annað að ræða fyrir
mig en að læsa hana inni.
Hún er læst inni núna, þegar
ég skrifa þetta.
Ég beið þangað til hún fór
inn í svefnherbergið sitt til þess
að ná í eitthvað í snyrtiborðinu,
þá læddist ég að dyrunum, náði
í lykilinn án þess hún tæki eftir
því, setti hann í að utanverðu
og sneri honum eldsnöggt. Þeg-
ar hún komst að því, að hún
væri læst inni, barði hún á
dyrnar, eins og hún hefði hreint
tryllzt, — um stund var ég
hræddur um að hún myndi
brjóta dyraumbúnaðinn — en
loks róaðist hún og nú er alveg
hljótt þar inni. Sennilega hefur
hún fleygt sér á rúmið og er
sofnuð. Þegar hún vaknar, er
kastið örugglega liðið hjá. Hún
verður aftur orðin hin góða,
ástríka, skilningsríka og dug-
lega eiginkona, sem bara lifir
og hrærist fyrir mann og börn
og heimili sitt.
Það byrjaði við morgunverð-
arborðið að þessu sinni. Hún
sat og fletti blaðinu, þegar mér
varð allt í einu litið á hana.
Það var komið Þetta undarlega,
tryllingslega blik í augu henn-
ar, blik, sem ég þekkti svo vel
frá fyrri slíkum köstum.
— Hm... er það eitthvað
sérstakt, sem .. . byrjaði ég var-
færnislega
— Já, sagði hún og ýtti boll-
anum frá sér. Hún hafði raunar
ekki snert við kaffinu, og var
hún þó vön að drekka tvo fulla
bolla — og hálfan í viðbót á
meðan hún bar af borðinu. —
Já, ég verð að fara, ég verð að
fara núna strax. Ef ég flýti
mér ekki...
Hún var svo æst, að hún
titraði öll. Hún var greinilega
ekki með sjálfri sér lengur,
vissi tæplega hvað hún gerði,
þegar hún þreif bakkann af
borðinu og skundaði með hann
fram í eldhús. Ég stóð strax á
fætur og hélt á eftir henni.
— Nei, sagði ég ákafur, vertu
nú ekki að þessu. Seztu nú
róleg niður og drekktu kaffið
þitt og hugsaðu um eitthvað
annað.
— Já, en maður! sagði hún
og leit á mig, eins og það væri
ég, sem væri ekki með öllum
mjalla, — skilurðu ekki að ég
verð að fara. Ég má engan tíma
missa, ef ég ...
Hún horfði á mig þessu hvik-
ula, tryllta augnaráði, sem ger-
ir mig svo óstyrkan.
— Nei, vertu ekki að þessu!
sagði ég fljótmæltur. Stilltu
þig! Gleymdu því! Nú næ ég í
nokkrar taugastyrkjandi pillur,
svo tekur þú þær inn og reynir
að finna upp á einhverju skyn-
samlegu til að dreifa tíman-
um .. . einhverju, sem fær þig
til þess að gleyma þessu. Er
ekki óhreint tau í kjallaranum,
sem þarf að setja í bleyti? Eða
þá, hvernig væri að strauja
nokkrar skyrtur? Það er svo
afslapp ...
— HÆTTU ÞESSU, MAÐ-
UR! æpti hún tryllingslega upp
í opið geðið á mér, — ég verð
geðveik af að hlusta á allt fjas-
ið í þér. Farðu og leyfðu mér
að komast af stað. í þetta sinn
skal þér ekki takast að koma i
veg fyrir það. Þótt þú settir
mig í spennitreyju, þá ...
Spennitreyju! Já, það væri
kannski ekki svo vitlaust! En
hvar átti maður að ná í spenni-
treyju, þegar allt valt á nokkr-
um sekúndum, svo hún ...
Hún æddi fram á gang, vissi
víst tæplega hvað hún gerði,
þegar hún þreif gömlu, gráu
kápuna sína og litla Ijósbláa
hattinn.
Ég reyndi að tala um fyrir
henni með góðu, að t.aía við
hana eins og maðu> 'ar við
lítið, skilningssljótt, óþægt
barn.
— Heyrðu nú aðeins elskan,
sagði ég, vertu nú góð og farðu
úr þessari asnalegu kápu og
komdu inn í stofu, svo skulum
við ... þá skaltu ryksuga og
vökva blómin og hugsa um eitt-
30 FÁLKINN