Fálkinn - 09.11.1964, Side 23

■ ■
BLOÐIN
— Já, þeir borga strax og þeir eign-
ast peninga.
— Ertu vanur að skrifa hjá þér
skuldirnar?
— Nei, svoleiðis þarf maður ekki að
skrifa hjá sér. Svoleiðis man maður.
Það stóðu tvær húsmæður þarna á
horninu og ræddu saman. Önnur var að
segja frá kjól sem hún hafði séð í einni
af verzlunum borgarinnar. Hún sagði að
kjóllinn væri nokkuð dýr en engu að
síðúr . .
— Ertu ekki farinn að þekkja marga
Óli?
— Jú, ég þekki marga svona að sjá
þá án þess að vita hvað þeir heita.
— Hvenær ertu vanur að byrja á
morgnana?
— Ég fer venjulega á fætur um sex-
leytið og fer þá á dagblöðin að ná mér
í blöð að selja. Svo stend ég fyrst á
torginu en fer svo hingað út á hornið.
Ég er oft að selja langt fram á kvöld,
einkum um helgar þegar Frjáls þjóð
og Mánudagsblaðið koma út.
— Af hvaða blaði selur þú mest?
— Mánudagsblaðinu.
— Er þetta ekki erfitt starf?
— Jú, þetta er erfitt og stundum
kalt. Þetta er líka svo langur tími sem
ég er í þessu.
— Vinnurðu alla daga?
— Nei, ekki sunnudaga.
— En gefur þetta ekki svolítið í aðra
hönd?
— Ég veit það ekki.
— Hver veit það þá?
-— Það eru margir sem halda að mað-
ur hafi einhver ósköp fyrir þetta en
þeir ættu að prufa að standa í þessu
einn dag.
Nú kom skorpa hjá Óla. Sumir voru
með tuttugu og fimmkall en Óli var
fljótur að gefa til baka. Sumir voru
með smápeninga og allt þetta fé rann
í einn og sama sjóðinn. Húsmæðurnar
Ólafur blaðasali er
einn þeirra manna
sem setja svip á
þessa borg. Hann
er mœttur á götum
miðborgarinnar um
klukkan sex hvern
morgun að selja
blöð og hann er að
selja þau langt
fram á kvöld. Hann
stendur venjulega
á horni Pósthús-
strœtis og Austur-
strœtis hjá Reykja-
víkurapóteki og
flestir Reykvíkingar
munu kannast við
hann í sjón.
tvær sem staðið höfðu á horninu voru
farnar en þeirra í stað voru komnir
tveir eldri menn sem ábúðarmiklir
ræddu um ástandið í fjármálum þjóð-
arinnar. Eftir því sem bezt verður
heyrt voru þeir ekki á eitt sáttir um
markmið og leiðir. Svo tókust þeir
þéttingsfast í hendur og kvöddust.
Annar hélt yfir Austurstræti á rauðu
ljósi og hvarf inn í Pósthúsið en hinn
gekk í áttina að Lækjartorgi.
— Ertu vanur að taka þér sumar-
frí?
— Ég gerði það ekki fyrstu árin en
nú er ég farinn að gera það.
— Ferðastu mikið í þessum sumar-
leyfum?
— Já, ég reyni venjulega að fara
eitthvað úr bænum. Stundum hef ég
farið til útlanda.
— Hvað gerir þú við frítímana?
— Það er ýmislegt. Ég fer oft í bíó.
— Þú sérð kannski flestar myndirn-
ar?
— Nei, ég sé ekki nema sumar.
Nú kom aftur skorpa og bunkinn hjá
Óla var farinn að minnka. Það komu
líka nýir menn á hornið með ný mál-
efni að tala um. Sumir voru brosleitir
og sögðu brandara. Aðrir voru þung-
búnir og báru það með sér að þetta líf
væri ekkert grín. Þeir töluöu hægt og
skipulega og voru gjarnan með hatta
sem þeir tóku settiega ofar. fyrir þeim
sem þeir þekktu Ef það va’’ kveníólk
þá brostu þeir virðulegu óg' yfirveguðu
brosi þess manns sem veit hvar hann
stendur í tilverunni.
— Ertu ekki með mikið af föstum
kúnnum Óli?
— Jú, það eru margir sem kaupa
alltaf hjá mér blöðin.
— Og kannski ferðu með blöðin i
vissar verzlanir eða skrifstofur hér í
nágrenninu?
Framhald á bls. 3?
FÁLK.INN U