Fálkinn - 09.11.1964, Síða 25

— Hafðu ekki áhyggjur af
því, Peppone. Ég geri slíkan
smágreiða fyrir ekki neitt,
sagði Don Camillo og gekk
brott.
Tveimur klukkustundum síð-
ar vissu allir þorpsbúar, hvað
anagram var, og í hverju húsi
sat fólk við þá þraut að hag-
ræða stöfum í nafninu Pepito
Sbezzeguti á þann veg, að út
kæmi félagi Giuseppe Bott-
azzi. Þetta sama kvöld hélt
Rauða ráðið sérstakan fund í
húsi fólksins.
— Foringi, sagði Smilzo, —
auðvaldsöflin hafa á ný tekið
upp þann hátt að rægja heiðar-
lega menn. Segja má, að upp-
reisnarástand sé í öllu þorpinu.
Fólk segir, að þú hafir unnið
tíu milljónir. Nú ríður á að
kveða róginn niður þegar í
stað.
Peppone sveiflaði út hönd-
um.
— Það getur ekki kallazt
rógur að segja, að einhver hafi
unnið tíu milljónir í knatt-
spyrnugetraunum. Rógur er
það að skrökva því um ein-
hvern, að hann hafi gert eitt-
hvað óheiðarlegt, en getraunir
teljast ekki óheiðarlegar.
— Foringi, ásakanir, sem
sýna flokksmann í vafasömu
ljósi, er skaðlegur rógur um
flokkinn.
— Fólk hlær að okkur á bak,
sagði Brusco. — Við verðum
að stinga upp í það.
— Við verðum að prenta til-
kynningarblað, sagði Bigio. —
Við verðum að fá yfirlýsingu,
sem tekur af allan vafa.
Peppone yppti öxlum.
— Við skulum athuga málið
betur á morgun, sagði hann.
Smilzo hafði ekki um þetta
fleiri orð en dró blað upp úr
vasa sínum.
— Við höfum textann tilbú-
inn hérna, foringi. Við vildum
létta af þér ómakinu, og ef þú
samþykkir þetta strax, getum
við prentað það þegar og sent
tilkynninguna út á morgun.
Svo las hann í heyranda
hfjóði:
„Ég undirritaður, Giu-
seppe Bottazzi, lýsi hér með
yfir því, að ég þekki ekkert
til þess Pepito Sbezzeguti,
sem vann tiu milljónirnar
í knattspyrnugetraununum.
Það er auðvaldssinnum
gagnslaust að reyna að
stimpla mig milljung. Það
sýnir aðeins, að þeir eru ný-
fasistar.
Giuseppe Bottazzi“.
Peppone hristi enn höfuðið.
— Þetta er alveg rétt, sagði
hann, en ég fer ekki að svara
á prenti neinu, sem ekki hefur
áður komið á prenti.
En Smilzo hafði gagnrök við
þessu á reiðum höndum:
— Hvaða ástæða er til þess
að láta það bíða að skjóta,
þangað til einhver hefur skotið
á þig? Það hefur ætíð þótt góð
herlist að verða fyrri til að ráð-
ast á andstæðinginn.
— Góð herlist er það eitt að
jafna um hvern þann, sem
stingur nefinu í einkamál
manna. Ég get varið mig hjálp-
arlaust.
lýsingu, ef hann hefði unnið
milljónirnar. Eða hefur hann
farið sjálfur til borgarinnar til
þess að taka við peningunum
eða sent einhvern annan til
þess í sinn stað?
— Nei, hann hefur ekki far-
ið fet, sagði Barchini. — Þorps-
búar fylgjast nákvæmlega með
hverju fótmáli hans.
Orðið var áliðið kvölds, og
Don Camillo gekk til náða. En
klukkan þrjú um nóttina var
hann vakinn með þeim tíðind-
að Peppone væri kominn og
vildi ná tali af honum. Peppone
Kommúnistaíoringinn Peppone hefur
orðið fyrir þeirri ógœfu að vinna 10
milljón lírur í happdrœtti, og hvað get-
ur komið skelfilegra fyrir kommún-
istaforingja en vera orðinn auðvalds-
seggur? Don Camillo er ekki heldur á
því að láta sér slíkt tœkifœri úr greip-
um ganga ...
Smilzo yþpti öxlum.
— Ef þú lítur þessum aug-
um á málið, skulum við ekki
hafa um þettá fleiri orð.
— Já, ég lít þannig á það,
sagði Peþpone hvasst og rak
krepptán hnéfa í borðið.— Lát-
um hvern mann um einkamál
sín, eri flokkurinri annist sam-
eiginieg mál ökkar.
Ráðið hélt nöldrandi heim af
fundinum.
— Það er veikleikamerki að
láta saka sig mótmælalaust um
það að hafa unnið tíu milljónir,
sagði 'Smiizo. — Og svo eru
sömu bókstafirnir í nöfriunum.
Við skulum vona, að allt fari
vel, sagði Bigio.
Ekki léið á lörigu, þangað til
farið var að víkja að þessu á
prenti.
í blaði landeigenda gat að
lesá þessa hálfkveðnu vísu:
— Flettu roðinu af Peppone,
og þá kemur Pepito í ljós. Þetta
fannst öllum í þorpinu mjög
snjallt og fyndið. Ráðið hélt
annan fund í Húsi fólksins og
var á sama máli um, að til
einhverra ráða yrði að grípa.
— Sjálfsagt, sagði Peppone.
— Preritið tilkynninguna og
birtið hana.
Smilzo fór með handritið í
prentsmiðjuna, og svo sem
klukkustund síðar kom Barc-
hini prentari með eintak af
próförkinni til Don Camillos.
— Þetta er ekki álitlegt fyr-
ir blaðið, sagði Don Camillo.
— Ég held, að Peppone hefði
varla skrifað undir þessa yfir-
læddist inn bakdyramegin, og
þegar hann var kominn inn,
hallaði hann hurðinni að stöf-
um og gægðist út um rifuna
til þess að sjá, hvort nokkur
væri að gefa honum gætur í
laumi.
— Ég vona, að enginn hafi
séð til ferða minna sagði hann.
— Mér finnst ósjálfrátt, að
einhver sé að elta mig.
Don Camillo horfði kvíðinn
á komumann.
— Þú ert vonandi ekki orð-
inn geggjaður? spurði hann.
— Nei, engin hætta á því.
Peppone settist og þerraði svit-
ann af enninu.
Hvort á ég nú að tala við
sóknarprestinn eða sögusmettu
þorpsins?
— Það veltur á því, hvert
erindið er.
— Ég á erindi við prestinn.
— Presturinn hlustar, sagði
Don Camillo alvarlegur í
bragði.
Peppone sneri hattinum milli
handa sér litla stund og tók
síðan til máls:
— Faðir, ég laug. Ég er
Papito Sbezzeguti.
Don Camillo varð alveg orð-
laus stutta stund.
— Þú hefur þá unnið millj-
ónirnar? sagði hann, þegar
hann mátti mæla. — Hvers
vegna sagðirðu það ekki þegar
í stað?
— Ég hef ekki sagt það. Ég
er að tala við þig sem prest,
og þú ættir ekki að binda hug-
ann við neitt annað en það, að
ég hef logið.
En Don Camillo var með
hugarin við miUjónirnar. Hann
hvessti augun á Peppone og
hóf nýtt áhlaup.
— Skömm er að heyra tri
þín, maður. Öreigi og flokks-
maður lætur sér sæma að
vinna tíu milljónir líra í knatt-
spyrnugetraunum! Það ættirðu
að láta auðvaldssinnum eftir.
Kommúnistar eiga að vinna
fyrir sér í sveita síns andlits.
— Mér er ekki hlátur í hug,
sagði Peppone. — Er það þá
glæpur að taka þátt í knatt-
spyrnugetraun?
— Þetta eru ekki gamanmál,
sagði Don Camillo. — Ég sagði
ekki heldur, að það væri glæp-
ur. Ég sagði, að sannur komm-
únisti léti ekki slíkt henda sig.
— Þvættingur, þetta gera
allir.
— Það e;r ljótt að heyra. En
ljótast er að heyra það um þig,
sem ert formaður flokksdeild-
arinnar hérna. Knattspyrnuget-
raunirnar eru djöfullegt vél-
ræði auðvaldssinna gegn íóík-
inu. Þetta er mjög skætt vopn
og kostar auðvaldssinna ekki
neitt. Þuð aflar þeim meira að
segja fjár. Enginn sannur
kommúnisti getur látið undii
höfuð leggjast að berjast gegn
því.
Peppone yppti öxlum og lét
sér fátt um finnast, en sagði
ekkert.
— Líttu skynsamlega á
þetta, félagi. Þetta er einn lið-
ur í víðtæku samsæri til þess
að fá öreigana til þess að girn-
ast auðæfi en vanrækja bylt-
inguna. Auðvitað eru hér svik
i tafli, og þú svíkur málstað
fólksins með því að láta leiðast
út í þetta.
Peppone sveiflaði handleggj-
unum ákaft í kringum sig.
— Faðir, við skulum ekki
blanda stjórnmálum í þetta?
— Hvað er að heyra þetta,
félagi? Hefuiðu gleymt megin-
reglum byltingarinnar?
Peppone stappaði niður fæti,
og Don Camillo brosti góðlát-
lega.
— Ég skil þig félagi, sagði
hann, — og ég skal ekki ásaka
þig. Betri eru tíu milljónir i
dag en bylting á morgun.
Harin fór að lífga eldinn á
arninum, og síðan sneri hann
sér aftur að Peppone.
— Komstu hingað aðeins til
þess að segja mér, að þú hefð-
ir unnið þessar milljónir?
Kaldir svitadropar sátu á
enni Peppones.
— Hvernig get ég nálg.-zi
peningana án þess að nokkin
viti hér í þorpinu? spurði hann.
Framhald é bls.
' V
FALKINN U