Fálkinn - 09.08.1965, Blaðsíða 7

Myndir: ODDUR ÓLAFSSOIM
Texti: STEIMUMN S. BRIEM
og frjálst líf. Hún snýr aftur með glampandi augu og þykka
hárið klæðilega ýft af vindinum. Þá er það steypibað í skyndi
og svo umbreytingin úr sportlegu náttúrubarninu í hægláta
og virðulega forstöðukonu. Hvíti búningurinn fer henni eink-
ar vel, hún er tággrönn og fíngerð, en samt sterkleg. Nú er
hún tilbúin að fara niður. Og þó ekki alveg...
Tíminn flýgur, og ótal verkefni bíða hennar, en eitt van-
rækir Hulda aldrei, og það er „hljóð stund í einrúmi með
bók bókanna“. Hún er einlæg trúkona og treystir æðri hand-
leiðslu bjargfast. „Það yrði ekki dagurinn minn, ef þeim þætti
væri sleppt,“ segir hún. „Ég legg daginn í hendur hans sem ég
veit, að vakir yfir þessum stað — og ég er sannfærð um, að
það hvílir einhver blessun yfir starfinu hér.“
TT'YRR en varir er klukkan að verða átta, og hún flýtir sér
-L niður. Á fæðingarheimilinu er vakt allan sólarhringinn,
og nú þarf hún að kynna sér ástandið. Hvað hefur gerzt um
nóttina, hvernig er líðanin, nokkur ný börn fædd? O. s. frv.
Hún hefur góða aðstoð, fimmtán ljósmæður þegar mest er
að gera, eins og t. d. núna í sumar, alls er starfsliðið rúmlega
þrjátíu manns. Sængurkonurnar eru tuttugu og fimm í einu,
►