Fálkinn - 09.05.1966, Blaðsíða 27

ANOINiYMIJS SKRIFAR
INIR SEM ERU
ÍSI EN HINIR
Forn-Grikkjum (og raunar jafnvel í dag hjá þeirri þjóð) gæti
virzt með öðrum þjóðum argasta óeðli eða að minnsta kosti
skammarleg hegðun. Og þó er það svo að flestir gera sig
„seka“ um „óeðli“ eða „skammarlega hegðun“ í einhverri
mynd í einrúmi, enda er slíkt í flestum tilvikum ekki flokkað
undir „óeðli“ af þeim vísindamönnum, þ. á. m. læknum og
sálftæðingum, sem um þessi mál fjalla. Heilbrigð manneskja
er kynlífsvera par excellence, og með því hugmyndaflugi
og tilfinningaauðgi, sem henni er gefin umfram dýrin, veitir
hún sér útrás með ólíkt margbrotnari hætti. Ýmislegt getur
þó orðið þess valdandi að hún leiðist út í hreint óeðli, en
það sem með réttu heyrir því til er líklega fremur alger
einhæfing kynlífsins á því sviði, sem telja má afbrigðilegt:
þegar manneskja leitar einungis kynfróunar hjá annarri sam-
kynja, en hefur óbeit á hinu kyninu (,,homosexualitet“), eða
svalar kynkvötinni með þeim hætti að klæðast fötum hins
öndverða kyns (,,transvestismi“), eða þegar hún vill sýna
líkamann — og þá sérstaklega kynfærin — við möguleg og
ómöguleg tækifæri (exhibitionismi"), eða þá hinir sem verða
ekki vaktir til kynhrifa nema þeir séu beittir líkamlegum eða
andlegum pyndingum (,,masochismi“), eða þeir sem geta ekki
haft kynferðislega ánægju af öðrum en sjálfum sér („narkiss-
ismi“), o. s. frv. Allt þetta er að sjálfsögðu til í mismunandi
mæli, allt frá algerri einhæfni, sem er sjaldgæf hér, til óljósr-
ar tilhneigingar — til dæmis hafa unglingar oft tilhneigingu
til „narkissisma“ eða jafnvel ,homosexualitets“, sem verður
varla flokkað undir óeðli. Þetta hefur alla tíð fylgt siðmenn-
ingunni svo langt sem við vitum, og oft hefur það birzt í
hvað sjúklegustu formi þegar aðhald í kynferðismálum hefur
verið hvað strangast, m. a. af trúarástæðum (sbr. Miðaldir).
Þar sem upplýst menning hefur aftur á móti ríkt virðist fjöl-
breytni kynlífsins að vísu hafa blómstrað, einnig það sem
almennt er flokkað undir óeðli (sbr. Hellas eða renaissance-
tímann), og þá litið á það sem sjálfsagðan hlut.
Þekktasta fyrirbrigðið í afbrigðilegu kynlífi er sú tegund
kynvillu sem kölluð er ,,homosexualitet“, og verið hefur all-
mikið til umræðu í Reykjavík undanfarin ár. Ber margt til
þess, meðal annars það að ,,homosexualistar“ fara siður í
launkofa með þessa tilhneiginsu sína en áður var, einnig
má vera að þeim hafi fiölgað stórlega, en í rauninni gæti
þar einungis verið um að ræða að aukið frjálsræði, samfara
upplausninni sem því fylgir, hafi dregið huluna aí því, sem
alltaf hafi verið til. Ekki er svo ýkja langt síðan að menn
dirfðust varla að nefna nafn rithöfunda einsog Henry Millers
og Jean Genets, en lásu þá í einrúmi. Nú hafa menn ekki
minnstu áhyggjur af því að hafa bækur þeirra í bókaskápn-
um eða á glámbekk.
Erfitt er að gera sér grein fyrir hlutfallstölu kynvillinga
í Reykjavík, m. a. af ástæðum er þegar hafa verið ræddar.
Einsog áður hefur verið getið hafa unglingar oft í frammi
allskonar „kynvillu“, ekki sízt þeir efnilegri: þeir sem ganga
menntaveginn eða ástunda íþróttir eða listir. Þetta er al-
þekkt vandamál í skólum erlendis, en ekki hefur það komizt
í hámæli hér heima. Ekki myndi ástandið lagast ef flokka
ætti bítlakynslóðina svo til einsog hún leggur sig sem „trans-
vestista". Ennfremur mætti ætla að þessir tilburðir í útliti og
klæðnaði, þ. e. að piltar reyni að líkjast stúlkum og öfugt,
leiði til „homosexualitets“ eða hafi að minnsta kosti tilhneig-
ingu til þess. En „ónáttúra“ meðal unglinga er raunar mjög
náttúrulegt fyrirbrigði. Tiltölulega ber hér lítið á svokölluðum
„lesbíum", þ. e. konum, sem taka sitt eigið kyn framyfir
karlkynið, hvort sem það er nú kompliment fyrir reykvíska
karlmenn eða ekki. Tilhneigingin er þó vafalaust fyrir hendi
hér sem annarsstaðar, en þetta er auðvitað mjög komið undir
áhrifum umhverfisins. Með því að allt þetta er til í einhverj-
um mæli í öllum manneskjum geta áhrif umhverfisins ráðið
úrslitum um það í hvern farveg — eða farvegi — kynlífið
beinist. Um raunverulega „homosexualista“ er líklega ekki
ýkja mikið þótt þeir telji sjálfir hið gagnstæða. Afturámóti
er meira en nóg af „fikturum“.
Margir virðast álíta að „homosexualitet" og eiturlyfjanotkun
eigi sérstaka samleið, að í flestum tilvikum sé samband þar
á milli, Þetta hefur tæplega við rök að styðjast, a. m. k, í
Reykjavik. Á hinn bóginn hafa „homosexualistar11 allmikið
vín um hönd og halda stundum miklar veizlur með tilheyrandi
ritúali, sem einna helzt minna á blót þau er haldin voru guði
frjóseminnar til heiðurs i Austurlöndum nær fyrir Krists burð.
Fyrir venjulegan mann gæfi þar aldeilis á að líta, en fáir
munu þó verða þeirrar veizlu aðnjótandi sem ekki eiga brýnt
FRAMHALD Á BLS. 37
FÁLKINN 27