Fálkinn - 09.05.1966, Blaðsíða 14

/
.
iÉiÍp|É||Í|||P
liit m
pS5$
:S®IÍ«ÍSSl
ÉÉMmMi
.' -'i : ••
•■
- ■■ ■ ■

BKENXIMKRKV
Um þessa konu var hægt að
segja afdráttarlaust, að hún
væri falleg, vel hirt og sennilega
vel sett efnahagslega. Hún hafði
mjög fallegt rauðbrúnt hár, og
augnabrýrnar voru fagurlega
dregnar.
Varirnar voru eilítið opnar.
Stenfeldt reyndi að ímynda sér,
hvernig hún liti út, þegar hún
brosti. Ef til vill brosti hún
aldrei. Ef til vill hafði Hoff-
mann rétt fyrir sér, þegar hann
lýsti henni sem stórkostlegu
dæmi um imyndunarveiki.
Hvernig sem það væri, þá var
hún fögur...
Hann varð þess skyndilega var,
að hann hafði farið dálítið út
fyrir þann ramma, sem hann
venjulega hafði um matsgerð
sína á sjúklingunum. Sömuleiðis
tók hann eftir, að systir Maj
stóð og horfði á þann.
— Þér getið farið, systir, sagði
hann.
Systir Maj hrukkaði ennið
ofurlítið og fór. Hún lokaði dyr-
unum ekki alveg hljóðlaust.
Stenfeldt dró fram stól og
settist, en í því opnaði sjúkling-
urinn augun ofurhægt. 1 nokkr-
ar sekúndur lá hún og horfði
upp í loftið, svo dró hún djúpt
andann og fyllti lungun af lofti.
— Hvernig er líðanin? spurði
hann. Betri?
Grete Rosenberg festi augna-
ráðið á loftljósinu, meðan hún
reyndi að reka síðustu gráu
þokuslæðurnar frá augunum.
Loftljósið var slétt, hvít kúla,
og henni var léttir að því, að
hún skyldi ekki líkjast andliti.
Hún lá á harðbólstruðum skinn-
bekk. Undir höfði hennar skrjáf-
aði í kreppappír. Hún leit niður
eftir líkama sinum. Neðan við
lægðina í brjóstahaldaranum sá
hún gráa pilsið sitt, fótleggina,
skóna. Hún tengdi myndirnar
saman í huganum. Sjúkrahúsið,
doktor Hoffmann, andlit. Hvað
hafði gerzt eftir það? Það hlaut
að hafa liðið yfir hana.
— Hvernig líður yður? Betur?
2
14
FALKINN