Fálkinn - 09.05.1966, Blaðsíða 38

mjög undir þessa þróun, enda
fylgir upplausn í kjelfarið,
gegn venjum eldri kynslóðanna
sem er einsog svört kínversk
mold fyrir afþrigðilegt og
mikið kynlíf.
Meðal íþróttamanna þer
meira á ,,narkissos“-hneigð en
„homosexualiteti" að svo miklu
leyti sem það verður greint í
sundur hjá „fikturum".
í nútímabókmenntum íslenzk-
um er fremur lítið rætt um af-
brigðilegar ástir, en það sama
verður ekki sagt um þær er-
lendu. Þó hafa verið hér rit-
aðar bókmenntir um kynvillu,
en ekki komizt fyrir almenn-
ingssjónir af siðferðisástæðum
Hinsvegar áttu þeir það til, er
settu saman fornsögur okkar,
að lauma inn skrýtnum máls-
greinum og ekki alltént sið-
prúðum, sbr. í Ölkofra þætti
um Guðmund ríka.
• Rex Harrison
Framh. af bls. 17.
alltaf hættuspil að gifta sig,
maður veit aldrei fyrirfram
hvernig konan reynist, en það
er samt ekki svo mjög erfitt
að finna þá réttu.“
Hann talar frjálslega um
starf sitt, áhyggjurnar af að
reyna sífellt að gera betur en
áður. „En hvert á maður að
komast þegar maður stendur
á tindinum?“ spyr hann.
TTANN er núna að kynna sér
líf Karls annars Englands-
konungs. Það er í ráði, að
Robert Bolt skrifi leikrit um
hann fyrir Rex. „Annars lifi
ég bara í nútíðinni,“ segir hann.
„Maður vonast alltaf eftir ein-
hverju góðu, en ég er hættur
að gera áætlanir langt fram í
tímann.“ ★ ★
• Arfur áw erfiflgja
Framh. af bls. 34.
möguleika á að vera enn á lífi?“
„Engan veginn — það væri
mjög skynsamlegt."
„Prýðilegt — þakka yður fyrir
upplýsingarnar."
Tveim dögum síðar voru
George og ungfrú Kolin komin
til Grikklands.
FANGELSIÐ 1 SALONIKI
„Fjörutíu og fimm þúsund
fallnir, þar af þrjú þúsund og
fimm hundruð borgarar myrtir
af uppreisnarmönnunum og sjö
hundruð sprengdir í loft upp af
38 FÁLKINN
jarðsprengjum þeirra. Helmingi
'fleiri særðir. Ellefu þúsund hús
eyðilögð. Sjö hundruð þúsund
manns reknir frá heimilum sin-
um á yfirráðasvæðum upp-
reisnarmanna. Tuttugu og átta
þúsund fluttir nauðugir til
kommúnistalanda. Sjö þúsund
sveitaþorp rænd ... Þetta er það,
sem Markos- og vinir hans hafa
kostað Grikkland."
Chrysantos þagnaði og hallaði
sér aftur í stólnum með beiskju-
blandið bros á vörum. Það var
töluvert áhrifamikið. Hann var
þó nokkurt glæsimenni, með
hvöss dökk augu.
„Og ég hef heýrt Englendinga
og Ameríkumenn segja," hélt
hann áfram, „að við hefðum ver-
ið of harðhentir á kommúnistum
okkar. Of harðhentir!" Hann
baðaði út höndunum í uppgjöf.
George muldraði eitthvað.
Kunningsskapur við ofurstann
var æskilegur eingöngu vegna
stöðu hans sem yfirmanns i
Saloniki-deild grísku leyniþjón-
ustunnar. 1 krafti hennar gat
hann útvegað George þær upp-
lýsingar, sem hann vanhagaði
um. En hann var ekki af þeirri
manntegund, sem vakti hjá
manni hlýjar tilfinningar.
„Ná þessar tölur einnig yfir
uppreisnarmennina, ofursti?"
„Já, hvað hina föllnu snertir.
Tuttugu og átta þúsund af hin-
um fjörutiu og fimm voru upp-
reisnarmenn. Auðvitað höfum
við engar áreiðanlegar tölur yfir
þá særðu í þeirra liði, en auk
þeirra, sem við drápum, tókum
við þrettán þúsund til fanga og
tuttugu og sjö þúsund gáfust
upp.“
„Hafið þér nokkra lista yfir
nöfn þeirra?"
„Að sjálfsögðu."
„Væri ’ef til vill hægt að at-
huga, hvort nafn þessa Þjóð-
verja fyrirfinnst á einhverjum
listanum?"
„Já, það væri hægt. En er
yður ljóst, að við tókum aðeins
örfáa Þjóðverja?"
„Það kann að vera ómaksins
vert samt sem áður, enda þótt
ég viti sem sagt ekki enn, hvort
maðurinn lifði árásina af.“
„Rétt er það — þér segið, að
þessi umrædda árás hafi átt sér
stað 24. október 1944, nálægt
benzinstöð við Vodena. Ég hygg,
að andartes þeir, sem hér voru
að verki, hafi komið frá Florina
svæðinu. Við skulum athuga það
snöggvast."
Hann þrýsti á hnapp á skrif-
borðinu og ungur liðsforingi með
hornspangargleraugu kom inn.
Ofurstinn gaf honum margorða
fyrirskipun á sínu eigin máli.
Þegar hann þagnaði, svaraði liðs-
foringinn með einsatkvæðisorði
og fór út. Þegar dyrnar lokuð-
ust að baki hans, hallaði ofurst-
inn sér aftur á bak.
„Duglegur náungi, þessi liðs-
foringi," sagði hann. „Þið Vestur-
landabúarnir hafið ekki almenni-
lega trú á þvi, að við getum
sýnt framtakssemi, en þér skul-
uð fá að sjá það —“ Hann smellti
með fingrunum, sendi ungírú
Kolin eitt af sinum beztu Don
Juan brosum og gaut augunum
til Georges til þess að sjá, hvort
hann væri þvi mótfallinn, að
brosað væri til stúlkunnar hans
á þann hátt.
Ungfrú Kolin lyfti aðeins brún-
um. Ofurstinn bauð þeim síga-
rettur.
George var hin bezta skemmt-
un að ástandinu. Forvitni of-
urstans um sambandið milli gest-
anna tveggja hafði verið augljós
frá byrjun. Konan var ásjáleg.
Karlmaðurinn virtist í fullu
fjöri. Það var fáránlegt að leggja
trúnað á, að þau gætu ferðazt
saman í viðskiptaerindum án
þess að njóta um leið þeirra lífs-
gæða, sem völ var á. Að visu
var maðurinn Engilsaxi, og um
þá var aldrei hægt að segja neitt
með vissu. Vegna skorts á óræk-
um sönnunum um hugsanlegt
nánara samband milli hjóna-
leysanna, var nú ofurstinn i óða
önn að reyna að komast að því.
Hann ætlaði að reyna aftur eftir
stundarkorn. En þangað til var
bezt að snúa sér að viðskiptun-
um.
Ofurstinn sléttaði úr hrukk-
um á einkennisbúningnum.
„Þessi Þjóðverji, herra Carey,
var hann frá Alsac?“
„Nei, hann var frá Köln.“
„Margir liðhlaupanna voru frá
Alsac. Þeir hötuðu Þjóðverjana
jafnmikið og við.“
„Jæja, gerðu þeir það? Voruð
þér í Grikklandi á stríðsárunum,
ofursti?"
„Já, stundum, einkum í byrjun
stríðsins. Síðar barðist ég með
Bretunum í áhlaupasveitum
þeirra. Það voru dýrðardagar!"
„Dýrðardagar?"
„Hafið þér ekki verið hermað-
ur, herra Carey?“
„Ég var sprengjuvélaflugmað-
ur. Ég man ekki eftir neinni sér-
stakri dýrð við það.“
„Nei, ekki það — en það gegn-
ir líka öðru máli með flugher-
inn. Þeir sjá 'ekki óvininn, sem
þeir eru að drepa. Vélahernaður.
Ópersónulegur."
„Hann var nógu persónulegur
fyrir mig,“ sagði George. En
hann talaði fyrir daufum eyrum.
Augu ofurstans ljómuðu af dá-
semdum minninganna.
„Þér misstuð af miklu þarna
uppi í loftinu, herra Carey,“
sagði hann dreymandi. „Ég man
einu sinni...“
Og svo var hann kominn á lag-
ið.
Hann virtist hafa tekið þátt í
ótal brezkum áhlaupum á þýzk-
ar setuliðsstöðvar í Grikklandi.
Hann lýsti í smáatriðum atvik-
um, sem auðsætt var, að hann
taldi meðal hinna skemmtilegri,
er komið hefðu fyrir hann. Það
lék enginn efi á því, að þetta
höfðu verið honum dýrðardagar!
„ ... klessti heilann á honum
út um vegginn með kúlnahríð
úr bren-byssunni minni... keyrði
hnífinn í magann á honum og
risti hann upp að rifjum...
handsprengjurnar unnu á öllum
í herberginu nema einum, og
honum fleygði ég út um glugg-
ann ... þeir stungu af buxna-
lausir, svo okkur varð engin
skotaskuld úr því að miða
rétt... reyndi að komast út úr
húsinu til þess að gefa sig fram,
en var of svifaseinn og fosfór-
sprengjan kveikti í honum eins
og blysi... Ég sendi honum eina
umferð úr schmeissernum og
fók hann nærri þvi í tvennt...“
Hann talaði hratt, brosti í si-
fellu og fylgdi orðaflaumnum
eftir með líflegum handahreyf-
ingum. Öðru hverju skipti hann
yfir I frönsku. George gerði sér
lítið far um að fylgjast með,
sem ekki kom heldur að sök,
þar sem athygli ofurstans beind-
ist óskert að ungfrú Kolin. Hún
sat með sitt venjulega, hálf-vork-
unnláta bros á vörum, en þar að
auki var eitthvað annað í svip
hennar — Það var nærri því
eins og henni geðjaðist að þessu.
Liðsforinginn kom inn aftur
— Hvað er nú orðið af stolt-
inu þínu, Jón minn?
I