Ljósberinn - 10.05.1924, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
139
verið hafði hjá mér öll mín búskaparár, var einnig
farinn. En hann hafði mjög mikið hjálpað mér við
Heimilisblaðið. Nú var eg einn og alt hvíldi þetta á
mjer. Var eg þá rétt að því kominn að hætta við
Heimilisblaðið. En einmitt á þessum tímamótum sendi
Guð mér þennan góða og ástríka vin, Helga Árnason,
og þá var sem alt breyttist í bjartan sólskinsdag og
blessun. Heimilisblaðinu hélt eg áfram og við stofn-
uðum Ljósberann. Síðan hefi eg byrjað að gefa út
bækur og bókaverzlunin Emaus er til orðin aðallega
fyrir hvatningarorð Helga. Enda var hann ávalt ör-
ugg stoð mín í öllu þessu aukastarfi mínu. Alt stefndi
þetta starf okkar í áttina að útbreiðslu og eflingu
Guðsríkis, sérstaklega meðal hinna ungu með Ljós-
beranum, og við því gaf Helgi sig af svo miklum kær-
leika og gleði, að í mínum augum er það alveg eins-
dæmi.
Og svona störfuðum við saman í þrjú ár og vorum
svo innilega samrýndir, að því verður ekki með orð-
um lýst. Hann laðaði mig til starfsins betur og betur
með sínum brennandi áhuga, kærleika og gleði. Aldrei
hefi eg kynst neinu ungmenni, sem hafi verið honum
líkt að trú, von, kærleika og gleði, í dagfari sínu.
Allan þann tíma, sem við vorum saman, heyrði eg
hann aldrei tala ljótt orð — nei, eg heyrði meira að
segja aldrei gálaust orð falla af vörum hans. En alt
af var hugur hans og hjarta fult af guðlegum hugs-
hnum. Frelsarinn og líf hans var honum kærasta um-
talsefnið og starfið að eflingu Guðsríkis var yndi
hans, sérstaklega meðal barnanna hér í bæ. Hann
atti því viðeigandi vei-kefni að fagna í drengjadeild-