Ljósberinn - 20.04.1929, Blaðsíða 5

LJOSBERINN
125
Gráðugi kisi.
Einn dag fann kisi litli rjómakönnu öllum, pá hefðir þú pó átt aö láta mig
með þykkasta rjóma í. Hann sagði eng- j fá ofurlítið.
um frá pessu, en sat að krásinni einn. En nú vill svo vel til að við höfum
En félagar hans fundu tóma könnuna einmitt fundið fulla skál af beztu áum
og uj)pgtítvuðu, að kisi litli mundi hafa
lapið úr henni rjómann. Pá urðu peir
mjög reiðir og peim kom saman um
pað að draga hami fyrir lög og dóm.
Pegar peir höfðu skírt málið fyrir
dómaranum, pá setti hann rétt og par
sátu þeir allir svo graf-alvarlegir.
»Kisi minn!« sagði svo dómarinn með
stóra »parrukið«,
pú hefir verið nokk-
uð eigingjarn, en pað
er Ijótt. Ef ekki hefír
verið nóg í könn-
unni handa okkur
í húsinu, sem pú býrð i. Komdu nú
með okkur, við ætlum að gæða okkur
á peim og lofa pér að horfa á okkur á
meðan við lepjum pær. En pú færð ekki
að smakka á peimj — nei, pað færð pú
ekki, kisi minn«.
Vesalings litli kisi lofaði bót og betr-
un og barmaði sér ósköp mikið, en pað
dugði ekki neitt.
Og uú varð litli kisi að horfa upp á
pað, að þeir röðuðu sér í kring um stóru
skálina og löptu upp ailar áirnar, en
petta var nú af pví hvað hann var
eigingjarn.
— Börnin voru sezt í sæti sín og
kenslustund byrjuð, pegar Axel og Jói
komu. Peim varð starsýnt á drengina
og kennarinn leit til peirra með ávítun-
arsvip. Þeir gengu til sæta sinna, en
kennarinn hélt starfi sínu áfram. Hann
varð pess bráðlega var, að börnin voru
annars hugar, og kvað svo ramt að pví,
að Inga litla Björns, sem æfinlega k'unni
mjög vel, »stórgataði« í landafræðinni,
hún sagði t. d. að Gullfoss væri í Skjálf-
andafljóti og Gerpirinn norðaustur af
Langanesi!- Forvitnin truflaði börnin,
en hversu oft sem pau skotruðu augum
i laumi til Axels og Jóhanns, pá fengu
pau enga vitneskju um pað, hvernig