Ljósberinn - 14.09.1935, Síða 6

280
L JÖSBERINN
Sælla er að gefa en að þiggja.
Eldurinn dvínaði í kolunum, smátt og
smátt og þegar höfninni í New York var
náð, var skipinu borgið og öllum farþeg-
unum um leið.
Þegar í land var komið, þá fylgdu
margir farþegar af fyrstu og öðru far-
rými litlu, sænsku stúlkunni á járnbraut-
arstöðina og kvöddu hana þar með mestu
virktum. Þegar lestin lagði af stað, veif-
uðu konurnar vasaklútum sínum og
karlmennirnir höfuðfötunum til hennar
að skilnaði.
Selma var svo glöð og ánægjuleg á
svipinn, eins og hún ætti margfalt fegra
og glæsilegra land í vændum, en víðáttu-
Mamma gaf Elsu litlu
»gott«, fullan poka- Hún
hljóp með hann út í sól-
skinið, út í garðinn fyrir
utan húsið. Hinum megin
við girðinguna kom hún
auga á þau Pétur, Magga,
Anton, Svenna. og Boggu.
Þau horfðu löngunaraug-
um til hennar, því að þau
sáu, fljótt hvers kyns var.
Ella er gjafmild að eðl's-
fari og hún kallar á þau og
gefur óspart á báðar hend-
ur, þar til pokinn er tóm-
ur. Það glaðnar heldur en
ekki yfir litlu andlitunum
við gjafirnar, en þó er Ella
glcðust allra, því að hún
finnur svo vel, þó lítil sé,
að »sælla er að gefa en að
þyggja.«
miklar slétturnar í Ameríku. En för
hennar var líka heitið til auðugs og ást-
úðlegs bróður, og þá getum við líka skil-
ið, að föður og móðurlausa stúlkan hafði
mikla ástæðu til að vera hamingjusöm.
En við öll, sem horfum fram til þess
er við eigum í vændum; höfum við ekki
jafngilda ástæðu til að vera glöð? Við
eigum líka, auðugan, voldugan og ástúð-
legan bróður, sem hefir boðið okkur að
koma til sín. Og himneskur faðir hans
hefir boðið englum sínum að bera okk-
ur á höndum sér á leiðinni til landsins.
sem er takmark vona okkar og löngunar.