Ljósberinn - 14.09.1935, Qupperneq 7

LJÖSBERINN
281
Drengjasiðir.
Saga eftir Kristian Björmtad.
Það var komið vor, Það hafði vorad
óvenju snemma. Þó að nú væri miður
apríl, þá voru vegirnir orðnir þurrir og
góðir, og hlíðarnar þegar teknar að
grænka.
Allir, smáir og- stórir fögnuðu yfir vor-
inu, sem enn á ný hélt innreið sína í
landið.
Litlu stúlkurnar hoppuðu í »París«
hjá bakaríinu. Það höfðu þær gert hvert
einasta vor, en þegar kom fram á sum-
arið, gleymdu þær þeim leik.
Drengjahópurinn hélt sig lengra í
burtu á götunni. Það heyrðust í þeim
köllin og hrópin af ákafanum langar
leiðir, Þeir voru í skildingaleik, dreng-
irnir,
»Nei, nú er röðin komin að mér! Farðu
frá, drengur, lofaðu mér að komast að!
Þarna sérðu, Árni hefur rangt við!«
Þetta og þvílíkt mátti heyra, jafnt
og þétt, og margir óskuðu þess með
sjálfum sér, að þessi skildingaleikur
drengjanna tæki bráðum enda á þessu
vori.
Bakaríisdyrnar opnast og tólf ára
gamall drengur kemur út um þær, með
sinn brauðböggulinn í hvorri hendi.
Hann horfir litla stund á leik telpnanna,
talar nokkur orð við yngri systur sína,
sem er að leika sér með þeim, en svo
heldur hann áfram þangað, sem dreng-
irnir eru að leika sér.
»Þa.rna kemur hann Bjarni í Nesi,
við skulum fá hann með okkur í leikinn,
strákar!«
Það var einn stærstu drengjanna, sem
sagði þetta.
»Já, já! Bjarni, komdu hingað, — hér
er til peninga að vinna!« Þetta kölluðu
margir drengjanna samtímis.
Bjarni hristi höfuðið.
»Nei, ég er sendur með brauð út í
Jónshús, — og- þar að auki vill mamma
ekki að ég sé í skildingaleik, og þá geri
ég það ekki heldurk
»Hafið þið heyrt annað eins — ekki
í skildingaleikk »Nei, hlustið á mömmu-
drenginn, heyrðu — þú ert auðvitað svo
lítill, veslingur!« »Þú ættir heldur að
fara til stelpnanna og hoppa í París
með þeimk
Síðasta setningin vakti skellihlátur
hjá dreng-junum, »Þarna hittirðu á það,
Karl!« sagði einn þeirra.
En Bjarni hélt áfram leiðar sinnar
eins og ekkert væri. Roði hljóp að vísu
fram í kinnar hans og það tók að ólga
í honum, er hann heyrði hæðnisorðin
glymja á eftir sér, en hann svaraði þeim
engu, þó að hann hefði freistingu til
þess í fyrstu. Hann hraðaði för sinni,
svo að hann kæmist hjá að heyra hrópin
og hláturinn.
Bjarni, móðir hans og" Elsa litla höfðu
skamman tíma dvalið þarna í byggðar-
laginu; aðeins síðan um nýjár.
En Bjarna fannst það óralangur tími.
Margir drengjanna höfðu verið ótugtar-
leg'ir við hann; þeir kölluðu hann »rag'-
geit«, mömmu-dilk og' fleira þvílíkt. En
Bjarni vissi með sjálfum sér að hann
var ekkert af þessu.
En honum þótti ákaflega vænt um
mömmu sína, það var víst og satt. Það
var heldur ekki ástæðulaust þó að hann
elskaði hana, sem var svo gcð, dugleg
og iðjusöm, og varð nú að sjá fyrir þeim
öllum, síðan að faðirinn drukknaði.
Hann fyrirvarð sig heldur ekkert fyr-
ir þetta gagnvart drengjunum. Hann gat
hæglega sagt það upp í opið geðið á þeim.
»Mér er ekkert um þenna skildinga-
leik gefið,« hafði móðir hans sagt. »Hann
getur auðveldlega leitt út í annað pen-