Ljósberinn - 14.09.1935, Blaðsíða 10

284
LJÖSBERINN
Stúlkan og blómin.
Við land sat Ijósliœrð smámey
og las sér fögur blóm.
Og liún var scel, því sólskin var
og s'&ng með glöðum róm:
»0, seg mér, sóley kæra
í sumargrœnni hlíð,
ásthýr fífill undir hól,
hví eruð þið svo fríð?«
Þá svarar sólhýr fífill
og sóley munarblíð:
»Við erum vorsins óskabörn,
því erum við svo fríð!«
B. J.
Rabb við Ljósberabörnin
Eftir T.
Stutt skýrlnsr: Ég hefi heyrt það utan að
mér, að þessar bernskuminningar mínar hafi
verið orðnar allvinsœlar á meðal Ljósbera-
barnanna. Auðvitað hefði það átt að vera mér
hvöt tij þess að halda áfram ðslitið, því að
af miklu er að taka, þð að það sé ekki allt
merkilegt.
En veikindi ollu þvl, að þráðurinn slitnaði,
og ég hefi verið lengi að þvi að hnýta saman,
svo að ekki yrði missmíði á, og að ég gæti
haldið áfram þannig, að sama yfirbragð yrði
á framhaldinu og var á byrjuninni.
Ég er nú orðinn fullorðlnn og þarf þess
vegna að koma huganum I sérstakar skorður,
til þess, að minningarnar frá bernskuárunum
beri fyrir hugskotssjðnir mínar, með eðlileg-
um litum og blæ. Hugarfar sjálfs mln þarf
að vera einlæglega barnslegt, til þess að ég
geti lifað aftur 1 huganum atburðina, sem
gerðust þegar ég var lítill drengur, og lýst
þeim svo, að þið, litlu vinirnir mínir, takið
þessu rabbi, eins og jafnaldri ykkar sé að
tala við ykkur. —Ég veit það af eigin reynslu,
að á þann hátt hafið þið mesta ánægju af
þessum sundurlausu sögnum.
Nú held ég að ég sé búinn að hnýta saman
aftur, og vona að ekki slitni hjá mér fyrst
um sinn. Og verður nú I þessu blaði »Ljðs-
berans« haldið áfram þar sem frá var horf-
ið I 28. tbl.:
— xlngimundur minn« var þá að bera mig
upp stigann, — og »jólin voru rétt að byrja«.
Ingimundur skildi mig eftir á stiga-
brúninni. Pað var dimmt á ganginum,
en ég rataði á dyrnar að stofunni okk-
ar og opnaði þær.
Það lá við að ég fengi ofbirtu í aug-
un þegar ég kom inn úr dyrunum.
Og sannarlega var nú bjart í stofunni
okkar. Auk lampans, hafði verið kveikt
á tveim stórum kertum, sem voru í stjök-
um á hornhillum. En á borðinu á milli
glugganna var lítill stjaki, renndur, ég sá
strax að pabbi minn myndi hafa smíð-
að hann, því að í æsku, hafði hann lært
rennismíði, — og í stjakanum var log-
andi, mislitt jólakerti. — Stjakinn stóð
á borðinu miðju, en umhverfis hann var
raðað bögglum, misjafnlega fyrirferðar-
miklum.
Það fór að fara um mig!
»Jæja, Tiddi minn,« — sagði pabbi.
»Þá eru nú blessuð jólin komin. Og nú
skulum við byrja á því að lesa »jóla-
lesturinn.« Ég hefði nú eiginlega held-