Ljósberinn - 14.09.1935, Síða 12

286
LJÖSBERINN
Mér þótti vænt um að nú var horf-
inn alvörusvipurinn af andlitum for-
eldra minna. Ég- var sjálfur svo glað-
lyndur að mér leið alltaf hálfilla þegar
ég sá, að foreldrar mínir voru með al-
vörusvip. Því að oft var það vegna þcss
að ég hafði gert eitthvað fyrir mér, —
en í þetta sinn vissi ég auðvitað að það
var ekki.
Pabbi sagði mér nú að ná í böggul-
inn hennar mömmu, og ég var ekki seinn
á mér að finna hann og fá henni. Rétti
ég henni hann með eins miklum merkis-
svip og mér var hægt að setja upp og’
sagði: »Þetta er nú jólagjöf frá mér.'.<
Hún vafði utan af bögglinum og mér
þótti svo undur vænt um að ég sá að
hún varð glöð þegar hún sá slifsið. Hún
kyssti mig fyrir gjöfina, — og svo flýiti
ég mér að ná í böggulinn hans pabba
og fá honum hann, og hann varð enn
þá glaðari, því að í öskjunum var for-
láta pípa, eins og áður er sagt, og hann
sagði mér að ekki væri til önnur eins
pípa þar um slóðir, en móðir mín hafði
náð henni af hendingu.
Ég var nú eiginlega orðinn alveg á-
nægður með jólin. Því að ég hefi alla
tíð verið svo gerður, að það hefir verið
mesta ánægja mín að geta glatt aðra.
En nú var komin röðin að sjálfum
mér, og leiddi pabbi roig nú að borðinu.
Hann sagði mér að hann hefði smíðað
kertastjakann litla handa mér, en að
hann hefði verið svo seinn fyrir, að
hann hefði ekki getað haft hann eins
fallegan og hann hafði ætlað. Og stjak-
anum fylgdu 12 mislit barnakerti. Það
má nærri geta hvort ég var ekki bæði
glaður, og þakklátur fyrir þetta, því að
þetta virtist ætla. að verða miklu til-
komumeiri jól en jólin, sem þau höfðu
inum. Hundurinn elti hana
þangað 1 bræði sinni yfir fram-
hleypni hennar, en þar kom
hann auga á refinn. Jafnskjótt
og refurinn kom auga á erki-
óvin sinn, hundinn, þá sleppti
hann kjötinu og flúði og hund-
urinn á eftir honum; en krák-'
an settist hróðug að kjötkrás-
inni.
★
Kona nokkur átti tvær telp-
ur, sem voru veikar af misling-
um. Hún skrifaði vinkonu
sinni, eldri og reyndari, og
spurði hana ráða um þaó,
hvernig hægt væri að verjast
útbreiðslu veikinnar. Sú kona
hafði líka fengið bréf frá ann-
ari vinkonu sinni, er bað hana
um leiðbeiningu x að sjóða nið-
ur agúrkur.
Hún svaraði báðum bráfun-
um, en lét svörin innan í röng
umslög i misgripum.
2
hægt að íslenzka nöfnin svo vel falli inn 1 hið Islenzka mál.
En þau geta þá líka' orðið að afskrænxum, sein jafnvel láta
ver i eyrum, heldur en þó að erlendu nöfnunum sé haldið.
Um þetta atriði hefi ég verið i nokkrum vanda, en niður-
staðan varð sú, að ég mun láta norsku nöfnin halda sér eins
og þau eru rituð á frummálinu, en þar seml einhver vafí
getur orðið á, um framburð, læt ég fylgja leiðbeiningu
neðanmáls.
Vænti ég þess að lesendur skilji þessi vandi’æði mín og
hneykslist ekki á þvi, þó að þetta kunni að óprýða þýðing-
una, sem mig langar til að vanda og gera að öðru leyti sem
Islenzkasta.
Með þessum formála sendi ég Pétur litla úr hlaði, og <’g
á von á því að hann verði vinsæll meðal lesenda »Ljósberans ,,
— og er nú ekki rétt að segja meira, en byi-ja á sögunni.
1. sept. 1935.
Th. Aniftson.
Ellen frænka á Hlétúni.
Frú Haugaard*) sat með símskeyti í hendinni og
horfði út um gluggann- Það voru skuggaský á and-
liti hennar, sem annars var svo undur bjart yfirlit-
um. Að vísu var hún mótlæti vön, hún hafði brotizt
í gegnuro margskonar andstreymi. En þessu atriði,
sem nú var við að eiga, var þannig hittað, að henni
Þér getið því farið nærri um
undrun konunnar, móður telpn-
*) Haugaard: frb. Hágor,