Ljósberinn - 14.09.1935, Blaðsíða 15

LJOSBERINN
289
ina, og við vorum öll boðin þangað til
kvöldverðar og »á jólatré«.
Börnin voru um þessar mundir þrjú,
sem hann kenndi, Þórarinn, Guðmund-
ur og Kristín. Ekki man ég hve gömul
þau voru, — en þau voru farin »að
læra«. Fjórða barnið var drengur á líku
reki og ég, en stærri og þrekmeiri. Vor-
um við leikbræður, og í minningu minr i
er hann indælasti drengurinn, sem ég
hefi nokkurntíma þekkt, Hann mun
hafa verið alveg einstakt barn, og dreg
ég það meðal annars af því, sem hér
verður nú sagt frá. Hann fekk ungur
barnaveiki, sem varð honum að bana.
Hann barðist lengi við dauðann, marga
daga, — og ég minnist þess svo vel, að
það var eins og að allir kaupstaðarbúar
stæðu á öndinni á meðan, — menn stcðu
í smáhópum, hingað og þangað, - sem
næst húsinu, og allt af var verið að
ræða það, hvernig Theobald, — en svo
hét drengurinn, — myndi reiða af. Og
svo voru sendir heim í húsið sendimenn
með stuttu millibili, til þess að fá vitn-
eskju um það, hvernig honum liði. Mér
er þetta mjög minnisstætt, og mun það
vera vegna þess, að þetta er sjaldgæft,
þegar um er að ræða lítinn dreng.
Og þegar hann dó, þessi litli, góði
drengur, er mér það svo minnisstætt,
hve alla setti hljóða, og hversu óvenju-
mikil var hluttekningin með foreldrum
hans. Þó vissi ég auðvitað minnst um
þetta fyrr en síðar, en ég man svo vel
eftir því, þegar pabbi kom heim til þess
að segja móður minni lát litla drengs-
ins, — Eg skildi svo lítið í þessu, en ég
skildi það, að eitthvað ákaflega sorg-
legt hafði komið fyrir, því að móður
minni vöknaði um augu, en pabbi sett-
ist á stól og grét hljóðlega. Hann tók
Marta gamla kom inn hljóðlega og ætlaði að bera
fram bolla, sem voru á borðinu. Hár hennar var
nærri því eins hvítt, og hin drifhvíta kollhúfa, sem
hún hafði á höfðinu og huldi hárið að nokkru leyti.
En Marta hafði verið barnfóstra gömlu frúarinnar,
Hún leit til húsmóður sinnar, og þóttist sjá, að eitt-
hvað var að.
!»Marta, — það kom skeyti frá öve. Pétur á að
fara til hans á næstunni.«
»Einmitt það, — en ekki finnst mér það nú vera
ráðlegt.«
Frúin svaraði þessu engu, en gaf fyrirskipanir um
fatnað Péturs litla, viðgerðir á plöggum hans, og
hvernig um fatnaðinn skyldi búið, í ferðina.
¥■
Pétur litli kom heim um klukkan sjö. Hann hafði
verið að leika sér í Eikarhjallaskóginum. Hann var
sólbrenndur og hraustlegur snáði, og hið kyrrláta
heimili gerbreyttist á svipstundu, því það fór talsvert
mikið fyrir Pétri litla, og alltaf var asi á honum.
Eins og vant var, hljóp hann, all-hranalega upp í
kjöltu frænku sinnar, og kreisti hana eins og hann
gat. Það átti að vera faðmlög. Kvöldmaturinn hans
Pétur kom í skólann mjög
óhreinn á hönduntun og
kennslukonan sagði við hann,
og lagði áherzlu á orðin:
»Svei, svei, Pétur, þú mátt
aldrei oftar koma svona ó-
hreinn á höndunum I skólann.
Hvað heldui-ðu að þú segðir,
ef að ég kæmi í skólann svona
ðhrein um hendurnar?«
ȃg mundi vera allt of kurt-
eis til þess að segja nokkuð
um það,« svaraði Pétur.
★
A: »Hvernig stóð á að þú lézt
taka úr þér tvær tennur, þegar
þér v;u- ekkl Hlt nema í elnnl?*
B: »Það skal ég segja þér,
lagsmaður. Ég var með 10 kr.
seðil og það kostaði 5 kr. að
taka hverja tönn. En af því
að tannlæknirinn gat ekki skipi
seðlinum, þá dró hann úr mér
tvær tennur, til þess að þurfa
ekki að gefa til baka.«
★
Davíð: »Faðir minn var skip-
stjóri og móðir mín var oft