Ljósberinn - 14.09.1935, Qupperneq 17

LJÓSBERINN
291
Skemtiferðin.
Þrír ungir menn, sem áttu efnaða for-
eldra, höfðu ásett sér að fara í all-langa
skemmtiferð. I því augnamiði höfðu þeir
dregið saman 600 krónur.
Þeir voru ásáttir um að fara og sjá
fegurstu staði lands'ns og foreldrar
þeirra gáfu þeim fararleyfi með gleði.
Ungu. mennirnir lögðu svo af stað cg
hlökkuðu mikið til að sjá alla þá fegurð
og nýungar, sem í vændum voru.
En þeir voru varla komnir tvær míl-
ur vegar að heiman frá sér, er þeir sáu
eldsvoða mikinn skammt frá sér. Þeir
hröðuðu ferð sinni þangað og hittu þar
fyrir fátæklinga nokkra, sem voru í óða-
önn að reyna að slökkva eldinn, sem
þegar hafði brennt allmörg hús til ösku.
Ungu mennirnir gerðust nú ekki að-
*) Þjóðhátíðardagur Norðmanna er 17. mai.
gerðalausir áhorfendur, heldur hjálpuðu
til eftir föngum, þar til að eldurinn var
slökktur.
Þeir hlutu mikið þakklæti fyrir hjálp-
ina, en þeir litu þegjandi hver t.il annars
og það leit út fyrir að þeir skildu hver
annan, því að þeir héldu allir heim til
prestsins í bænum og afhentu honum
600 krónnrnar, sem þeir höfðu sparað
saman til skemmtiferðarinnar.
»Notið þetta fé handa þeim, sem orðið
hafa fyrir brunatjóninu,« sögðu þeir.
»Við höfum þegar náð takmarki ferðar
okkar og getum snúið heim aftur. Við
ætluðum að nota þetta fé okkur til á-
nægju, og það höfum við þegar gert.«
Að svo mæltu kvöddu þeir hinn
hrærða prest og snéru heimleiðis.
En blessunaróskir fátæklinganna
fylgdu þeim.
var að leika sér að. Hann snýr
sér þá að honum og segir:
»Vi 11 úrið þitt ekki ganga,
drengur minn?«
»Nei, það vill láta bera sig,«
svaraði drengurinn og þöttist
hafa verið fyndinn.
★
»Ég ætla að kaupa mér
hrafn,« sagði maður nokkur við
nágranna sinn.
»Nei, er það satt? Hvað ætl-
ar þú að gera við hann?« sagði
nágranninn.
»Ég ætla mér að sjá, hvort
að það er satt, sem sagt er,
að þessi fugl geti lifað í 300
ár!«
★
»Hvernig getur yður dottið
í hug að taka upp á þvi, að
hrækja upp i loftið?«
»Það er svo skýrt og greini-
lega bannað að hrækja á gólf-
ið.«
★
»Hvað ertu annars gamall,
litli minn?«
7
Pétur litli vaknaði snemroa næsta morgun. Hvað
það var gaman að hlusta á fuglana syngja, svona
snemma á morgnana. Pétur litli lá um stund kyrr
og hlustaði á fuglasönginn, en á meðan var eitthiert
rót að komast á í huga hans. Hann fann það á sér,
að annaðhvort hafði eitthvað komið fyrir, eða þá
að einhverjir merkisatburðir voru í aðsigi. Honum
datt í hug hvort þjóðhátíðardagurinn*) væri í dag.
Nei, það gat ekki verið, það voru liðnar margar
vikur síðan hann var. — En þá var sem hann væri
allt í einu lostinn eldingu: Hann átti að fara til út-
landa, til hans pabba síns. Það var eins og grip'ð
væri heljartökum um hjarta hans og honum lá við
að hljóða. ösjálfrátt varð honum litið á myndina af
pabba sínum, sem stóð á borðinu við rúmið hans.
Myndin, sem mamma hans hafði gefið honum áður
en hún dó. Hann sá enn í huga sér holdgrönnu hend-
urnar hennar, þegar hún tók myndina af náttborð-
inu og rétti honum. Það var þá svo af henni dregið
að hún gat ekkert sagt. En Pétur litli vissi það, að
hann mundi aldrei gleyma hvernig hún horfði á
hann, djúp-bláum augunum, á þessari stundu.