Ljósberinn - 01.10.1939, Síða 10

222
L JÓSBERINN
KISA
hleypur burtu meidd og marin
með sitt langa skott.
Þess utan hún fœr í friði
að fara hvert sem vill
til veiða — á sínu ei liggur liði,
lymsk, og grimm, og ill.
Kisa hefur kosti, og lesti
sem kóngurinn og við.
engum leynir eðlisbresti
eyðir músa-frið.
Kisa nýmjólk sýpur sína
sinni af undirskál,
kœra þökk með sœmd vill sýna,
syngur kattarmál.
Kisa mín með kroppinn netta,
kát, og glöð og fín,
aldrei mun hún ölvuð detta
eins og fyllisvín.
Veiðir mýs og fœr sér fugla,
ef fólkið, það ei sér,
úti um nœtur eins og ugla,
oft til veiða fer.
Upp um hillur, inn um skápa,
ef hún kemst, það fer,
þá er hún að regsa og rápa
og rjóma að stela sér.
Þá er sneypt, og þá er barin,
það er ekki gott,
Þó, eins og við, liún ekki tali,
er það raunabót,
að vinum sínum, móðir mali,
mœlir ástahót.
Jóra.