Ljósberinn - 01.06.1940, Blaðsíða 10

106
L JÓSBERINN
ALDREI
»Ég mun aldrei fyrirgefa honum, -—
aldrei!* hrópaði Jón, viti sínu fjær af reiði.
Jón og Páll voru bræður, og þeir bestu
vinir sem hægt var að hugsa sér. En einn
fagran sumardag skeði atburður, sem or-
sakaði það, að þeir urðu skyndilega óvinir.
— I’ar var litli bíllinn hans Jóns, sem galt
þess að þeir fóru skyndilega að þræta út
af einhverju smáatriði. Bæði í gamni og
alvöru sló Páll bílnum við garðinn; einn
steinninn losnaði úr honum og braut annað
framhjól bílsins.
Miðdegisverðarklukkan hringdi. Páll iðr-
aðist sárlega fljótræðis síns og sagði: »Mér
þykir þetta mjög leiðinlegt.« En Jón hróp-
aði: »Égskal aldrei fyrirgefa þér, — aldrei!«
Móðir drengjanna sá strax, að eitthvað
var í ólagi milli þeirra. Hún fékk brátt að
heyra alla söguna, en lnin gat alls ekki
blíðkað eldri son sinn. Petta yndislega,
bjarta sumarkvöld léku þeir sér úti, og
virtust ekki sjá livorn annan. Peim fanst
þetta báðum ákaflega leiðinlegt, en hvor-
ugur vildi láta annan vita, hvað þeim Itjó
í brjósti.
Pegar móðir þeirra kom til þess að bjóða
þeim góða nótt, fleygði Páll sér í fang
hennar. Jón lioríði á þau, en hvorugur
bræðranna sagði orð.
munið eftir þessum orðum: »Hann synjar
þeim engra gæða, sem ganga í grandvar-
leik«.
Maður þessi kom aftur í annan tíma og
dvaldi á prestssetrinu, en svo ferðaöist
hann brott, og Frommel missti sjónar af
honum.
Þegar hann vitjaði læknisins hafði hann
fengið hinn góða lyfseðil. En hvert hann
hefir hagnýtt sér hann, notað meðalið og'
fylgt heilbrigðisreglunum, og að lokum
fengið heilsubót — það mun eilífðin leiða
í ljós.
Þýtt. J. Haild.
»Jón! Vilt þú fyrirgefa Páli?« spurði
móðiriri allt I einu. »Nei!« svaraði Jón
»Ég mun aldrei fyrirgefa honum, —'aldrei.«
»En, Jón!« bætti móðirin við »Ef þú dæir
í nótt, þá myndir þú áreiðanlega óska þess,
að þú hefðir fyrirgefið honum; [>á væri það
of seint.« Petta hafði Jóni ekki dottið í
hug. Hann stóð dálitla stund við gluggann
og horfði út. Svo snéri hann sér við. »Jæja«
sagði hann. »Pá ætla ég að fyrirgefa hon-
um. En ef ég dey ekki í nótt, þá ætla ég
að hefna mín á morgun.* Móðir þeirra
reyndi að sannfæra son sinn um, að þetta
væri eiginlega engin fyrirgefning. En hún
fann að hún fékk þar engu áorkað. — —
»Munið nú eftir kvöldbænunum ykkar,
drengir,«' sagði hún um leið og hún gekk
út úr stofunni.
Eftir dálitla stund var Páll sofnaður vært,
en Jóni var algerlega ómögulegt að sofna.
Ef til vill var það vegna þess, að hann
hafði ekki beðið bænirnar sínar. liann velti
sér í rúminu. Honum var heitt og honum
leið illa. Hann gat ómögulega beðið þann-
ig: »Fyrirgef oss vorar skuldir, svo sem
vér og fyrirgefum vorum skuldunautum.«
Hann, sem vildi ekki fyrirgefa bróður sín-
um, en var nýbúinn að segja: »Eg mun
aldrei fyrirgefa hönum.«
En ef Guð vildi nú ekki fyrirgefa honum.
Jú, hann varð að fá fyrirgefningu.
Jón settist upp í rúminu. Hann var
hræddur. Á sunnudaginn liafði hann lieyrt
í sunnudagaskólanum 8öguna um Pétur.
Hann var ósáttur við bróður sinn og spurði Jesú
hve oft hann ætti að fyrirgefa honum.
Hvort það væri nóg að fyrirgefa honum
sjö sinnum. Hverju svaraði Jesús: »Ekki
sjö sinnum, heldur sjötíu sinnum sjö sinn-
um«.
Petta gat Jón þolað. Eftir augnablik stóð
hann við rúm Páls. Hann tók í herðar hans
og hristi hann þangað til liann vaknaði.
»Páll! Páll! Ég fyrirgef þél- !* hrópaði hann
»Ég hef sannarlega fyrirgefið þér, og þú
þarft ekki að vera var um þig á morgun.«
Páll nuddaði augun. Hvað gekk eiginlega