Ljósberinn - 01.11.1946, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
197
fallega ki-ossinuin á prestinum og for-
mazini sóknarnefndarinnar.
„Hvað ætli svona kross kosti mikiS?“
spurSi Helga og var mikið niðri fyrir.
,.Þú hefur nóga peninga, en því mið-
ur hef ég ekki neinn gullkross til sölu“.
Hann sá á svip hennar, að hún varð fyr-
ir sárum vonbrigðum; varð liann því að
segja eitthvað henni til hugarhægðar.
„Ég gæti, ef til vill, útvegað þér einn
slíkan eða þvílíkan. Viltu koma Iiingað
aftur eftir fáeinar stundir; ég hygg, að
ég geti þá orðið við beiðni þinni. Þú
skalt fá reglulega fallegan kross, kross,
sem geti lýst um nætur. Pabba þínum
mun lítast vel á hann“.
Seinna þennan sama dag kom Helga
litla trítlandi inn til pabba, brosandi
út undir eyru.
„Ég er búin að kaupa snotra gjöf handa
þér. En þú fær ekki að sjá hana fyrr en
á morgun“.
„Jæja, hefur þú liana“, sagði liann og
strauk hrokknu, injúku lokkana liennar
uieð vinnulúnu hendinni sinni. Helga var
engillinn hans. Ef englar væru til á himn-
um, þá hlytu þeir að vera líkir lienni.
Stundu síðar gekk faðir hennar út;
þá var Helga ekki sein á sér að opna fata-
skápinn og taka fram sunnudagaföt pabba
síns. Það voru þau, sem hún ætlaði að
skreyta með krossinum.
Hún tók jakkann hans og festi gull-
krossinn í liann alveg eins og Jörgensen
kaupmaður hafði kennt henni að gera.
Én hve hann fór ljómandi vel. Svo lagði
hún jakkann á borðið og gaf honum auga.
Éara að hann týni honum ekki. Hún
niinntist þess, að eitt sinn er hann kom
reikandi heim, þá hafði hann týnt úr-
inu sínu. Það var víst varlegra að festa
krossinn betur en Jörgensen hafði sýnt
lienni að gera. Hún fann þá hamar og
hrioðaði krossinn vel á innra borðinu;
nú var ómögulegt að skrúfa hann úr og
enginn þjófur gat náð honurn úr jakk-
anum.
Helga hengdi nú jakkann aftur á sinn
stað og var hin ánægðasta. Henni fannst
hún liefði aldrei verið jafn heppin með
gjöf. Falleg var hún og óslítandi, hún
gat haldið sér ár eftir ár.
Jensen múrari var ekki einn af þeim,
sem lialda afmælisveizlu sína heima hjá
sér. Hann vildi þá gera sér glaðan dag
með lagsbræðrum sínum; en fyrst varð
liann að bregða sér til vínsölunnar og fá
sér þar eitthvað til að gera sér glatt í
geði. Minna komst hann ekki af með en
tvær flöskur af koníaki. En þegar hann
var að búa sig, gat liann ekki annað en
veitt því eftirtekt, hve Helga litla horfði
fast á hann, en sérstaklega hafði hún
stöðugt augun á jakkakraganum hans.
Hann var allt of önnum kafinn til þess
að geta talað við Helgu litlu.
„Ég verð að bregða mér til kunningja
minna í dag. Vertu nú væna barnið og
farðu snemma að hátta; það getur verið,
að ég komi ekki lieim fyrr en mjög seint.
Konan í íbúðinni til hliðar við okkur,
hjálpar þér áreiðanlega til að matreiða.
Svo þaut hann út úr dyrum, til að kom-
ast í vínsölubúðina, áður en lokað væri.
En úti á götunni hitti liann þau Peter-
sen múrarameistara og frú hans. Hann
heilsaði þeim og þau tóku kveðju hans
ljúfmannlega eins og þeim var lagið. En.
aldrei hafði hann séð þau glápa svona