Ljósberinn - 01.11.1946, Blaðsíða 8

BETLEHEMSBARNIÐ
Helgisaga eftir Selmu Lagerlöf
Fyrir utan hlið Betlehemsborgar stóð róm-
verskur kesjumaður á verði. Hann var í her-
klæðum, með lijálm á höfði, girtur stuttu
sverði og hélt á löngu spjóti í liendinni. All-
an daginn stóð hann þvínær hreyfingarlaus,
svo að liægt liefði verið að liugsa, að það væri
maður úr járni. Borgarbúar fóru út og inn
um hliðið; betlarar höfðust við í skugga
hliðarlivelfingarinnar; ávaxta- og vínsalar
settu körfur sínar og ílát á jörðina við hlið-
ina á liermanninum, en hann liafði varla
svo mikið við, að snúa höfði til að líta eftir
þeim.
„Það ér ekkert á að horfa“, virttst hanu
segja við sjálfan sig.
„Hvað ætli ég sé að fást við ykkur, sem
stritið og rekið verzlun og komið kjagandi
með olíukrukkur og vínbelgi! Ég vil sjá lier-
lið, sem fylkir sér á móti óvinunum! Ég vil
sjá þann sæg og ákafa orustu, þegar riddara-
hðssveit ræðst á hóp af fótgönguliði! Ég vil
horfa á, þegar liraustir menn koma hlaup-
andi með atlögu-stiga til að komast upp á
múra borgar, sem um er setið! Ég lief enga
ánægju af öðru en ófriði. Ég þrái að sjá erni
Rómaborgar blika við lofti. Ég þrái drunur
koparlúðranna, og að sjá vopnin blika.
Rétt fyrir utan hlið borgarinnar var fag-
urt engi, þéttvaxið liljum. Á hverjum degi
blasti þetta fagra engi við augum kesju-
mannsins, en honum kom aldrei til hugar að
dáðst að dásamlegri fegurð blómaima. Við
og við varð liann þess var, að þeir, sem fram
hjá gengu, námu staðar og skemmtu sér við
að horfa á liljurnar, og þá furðaði liann sig
á, að þeir skyldu tefja sig við að liorfa á jafn
lítilfjörlegt. Hann hugsaði með sér, að þeir
mCnn vissu ekki livað fagurt væri.
Þegar hann var í þessum hugleiðingum, gaf
hann engar gætur að græna enginu og baðm-
ullarvöxnum hæðunum í kring um Betlehem,
heldur fór hann í dagdraumum langt burtu
til steikjandi lieitrar eyðimerkur í liinni
sólhýru Lybíu. Hann sá fyrir liugskotssjónum
sínum legio (6000 manna liersveit rómversk)
hermanna í langri, beinni röð fara yfir gulan,
veglausan sandinn. Hvergi var skýli fyrir
sólargeislunum, hvergi svalandi lind, hvergi
sást út fyrir eyðimörkina eða takmark fyrir
förina. Hann sá hermennina örmagna af
hungri og þorsta lialda áfram með skjögrandi
skrefum. Hann sá þá, hvern á eftir öðrum,
hníga niður og falla til foldar af steikjandi
sólarhitanum. En þrátt fyrir allt þetta, hélt
hópurinn stöðugt áfram hiklaust, án þess að
láta sér koma til hugar að bregðast herfor-
ingjanum og snúa við.
„Þetta er fagurt, liugsaði liermaðurinn“.
„Það er samboðið liraustum manni að horfa á
þetta!“
Þar eð hermaðurinn dag eftir dag stóð á
verði á sama stað, gafst honum ágætt tæki-
færi til að gefa gætur að fallegu börnunum,
sem lcku sér í kringum hann. En það fór