Ljósberinn - 01.11.1946, Blaðsíða 16

208
LJÓSBERINN
Þarna var sitthvað að sjá fyrir „götu-
flakkara“. Þarna átti hann heima eins og
fiskarnir í sjónum. Fyrir Jim voru mark-
aðirnir í Petticoal Lane mestu viðburðir
vikunnar. Alltaf var einhver, sem þurfti
á hjálp að lialda. Nú þurfti t. d. kanínu-
slátrarinn að fá dreng til þess að flá dýr-
in. Jim gat líka selt pappírspoka. Hann
varð að vísu að selja marga poka til þess
að hafa nokkra skildinga sjálfur, en þetta
var nú samt sem áður verzlun. Þá var
einnig hægt að vinna sér inn nokkra aura
eða ávexti með því að rétta markaðsfólk-
.0
inu hjálparliönd, þegar verið var að koma
vörunum fyrir á morgnana og taka þær
saman á kvöldin. Verst var, að það var
ekki altaf hlaupið að því að fá leyfi til
þess. Drengir þeir, sem hjuggu í nærliggj-
andi götum, álitu markaðinn vera á sínu
„umráðasvæði“ og töldu því þá, sem
lengra voru aðkomnir, óvini sína. Þeir
ofsóttu þá á svipaðan liátt og þegar lög-
regluþjónn eltir þjóf.
Oftar en einu sinni varð Jim að reika
niður að höfninni, aumur og sár um allan
líkamann eftir áflog. En höfnin var aðal-
aðsetursstaður hans.
Meðal hinna mörgu heimilislausu
drengja, sem Jim kynntist í leit sinni að
svefnstöðum, varð þó „Gulrótin“ bezti
vinur hans. Auðvitað hét pilturinn ekki
þessu nafni, en hann hafði rauðgult hár,
og fyrir það varð liann að líða,
„Gulrótin“, öðru nafni Jack Sommers,
liafði aldrei séð föður sinn, en móður
átti hann. Hann var þess vegna ekki reglu-
legur ,,götuflakkari“, en móðirin hafði
hrakið hann út á götuna, þegar hann var
sjö ára, en síðan varð hann að spjara sig
upp á eigin spýtur. Það kom einstöku
sinnum fyrir, að móðirin leitaði hann
nppi. En það gerði hún aðeins í þeim
tilgangi, að rannsaka vasa hans, ef svo
skyldi vilja til, að hún fyndi nokkra
skildinga. Væri hún heppin, en hann aft-
ur á móti óheppinn, þá var liún vin-
gjarnleg við liann, en væru vasar hans
tómir, og það voru þeir nú oftast, fékk
liann kinnhest og skammir. Var það því
undarlegt, þó að „Gulrótin“ vildi heldur
flakka um á götunni en leita á náðir
móður sinnar? Utlit hans var fráhrind-
andi. Hann var svo ófrýnn, að fólk reyndi
að forðast hann. Þess vegna gekk hon-
um líka mjög erfiðlega að selja blöð, eld-
spýtur og vindlinga. Jim var sá eini, sem
auðsýndi honuin vináttu, enda voru þeir
saman í meðlæti og mótlæti.