Ljósberinn - 01.11.1946, Blaðsíða 12

204
LJÓSBERINN
aðeins hermenn í bænum, þeir höfðu
tekið Jnís móðursystur okkar og bjuggu
í því, frænka okkar og liennar fjölskylda
var farin burt, enginn vissi hvert“.
„Og svo fórum við aftur til baka“, sagði
Jan. „Mei sagði, að þangað yrðiun við
að fara“.
„Já“, stundi litla stúlkan, „ef við átl-
um að komast á barnaheimili, urðum við
að fara í okkar eigin sveit, því þar har
mönnum skylda til að hjálpa okkur, ef
þeir eru ekki allir farnir“, sagði liún
áhyggjufull.
„Já, en fyrst í stað verðið þið að lxafa
þak yfir höfuðið í nótt, svo nú ek ég með
ykkur lieim til mín“.
„Húrra“, hrópaði Jan, „það er nú
gott. — Hafið þið — hafið þið líka eitt-
livað að horða?“
„Jan þó!“ Mei hristi litla bróðir sinn
áminnandi, „ég hef þó oft sagt þér, að
svona máttu ekki spyrja um“.
„Hún segir, að ég sé að sníkja, en það
finnst mér alls ekki“, sagði Jan fljótlega.
„Ef ég spyrði, livort ég og Mei mættum
fá eitthvað að borða, það er að sníkja,
en ég spurði bara, hvort þið ættuð mat
heima, en það eru svo margir, sem ekki
eiga mat núna!“
„Við eigum mat“, sagði bóndinn al-
varlega, „en ekki mjög mikið, en þú þarft
ekki að vera áhyggjufullur, Jan, því við
inunum geta gcfið þér og Mei með okk-
ur, svo tala ég við konuna mína um hvað
við getum svó gert fyrir ykkur, hún er
ráðabetri en ég“.
Uin leiö og hann sagði þetta, tók hest-
urinn viðbragð og hljóp með miklum
hraða lieim að bænunn Hann hafði séð
Ijósið frá húsinu og langaði að komast
heim á básinn sinn, og næra sig á sín-
um fátæklega fóðurskammti.
Bóndakonan, sem vissi, hve litlar mat-
arbirgðir voru til, tók með varfærni á
móti þessum litlu gestum. En þegar liún
hafði fært þau úr hinum slitnu yfir-
höfnum og sá, hve mögur og föl þau voru
og heyrði hmn þurra liósta í Mei, fann
hún til innilegrar samúðar með þessuin
litlu verum.
„Elsku börn“, sagði hún. „komið þið
nú inn í liitann. Við ætlum að fara að
borða, og þið skuluð einnig fá brauð-
bita og eitthvað heitt að drekka, okkar
eigin svöngu krakkar verða að láta sér
nægja lieldur minni skammt í kvöld, já,
og svo sjáum við til!“
Börnin voru fimm, öll fyrir innan
fermingaraldur. Þau sáu ekki eftir matn-
um, lieldur þvert á móti glöddust yfir að
hitta hin ókunnu börn, — það var svo
sjaldan sem gestir komu þangað heiixn--
svo þau höfðu heldur litla tilbreytingu.
Jan var alveg í essinu sínu, þegar hann
hafði fengið að borða, hann sagði frá
öllu bæði smáu og stóru, sem fyrir þau
hafði komið, frá öllum þeirra miklu
hrakningum. Hann leysti fljótt og vel úr
öllum spurningum.
En Mei lagðist örmagna lijá eldiviðar-
kassanum, við hliðina á ofninum. Sam-
úðarfull augu húsmóðurinnar fylgdu
henni stöðugt eftir. Að síðustu gekk hún
til liennar og sagði vingjarnlega:
„Nú skaltu leggja þig, telpan mín, ég
sé þér líður ekki vel. Þið systkinin getið
sofið hérna á legubekknum, þar er nota-
legt. Á morgun getum við séð, hvað hægt
er að gera fyrir ykkur“.
Þegar bóndinn og kona lians höfðu