Ljósberinn - 01.03.1957, Blaðsíða 12

/ N Á ÆVINTÝRAFERÐ í EÞÍÓPÍU * ./
Uramíia ícliiaga eftir X
•Í; &en<ft WjarllanJ, X
— Piparsósan er sterk, sagði faðir hans, en
hún er líka góð. Eftir nokkrar vikur fer þér
að þykja hún góð ekki síður en okkur. En
getir þú ekki borðað hana, þá skaltu borða
indjera.
Steinn þóttist vita að indjera væri brauðið.
Það var súrt á bragðið, en sé maður svangur,
þá er ekki nóg að borða bara vöflur og jarð-
arberjamauk. Systkinin borðuðu brauðið, eða
indjera eins og það var nefnt, og þögðu um,
að fjarri fór, að þeim þætti það gott. Eftir á
gaf mamma þeirra þeim bita af nestinu að
heiman. Þeim fannst það vera mikið góðgæti.
Það reyndist rétt vera, sem faðir þeirra
hafði sagt. Eftir hálfan mánuð höfðu systkin-
in vanizt etíópskum mat og þótti hann góður.
Þeim fannst helzt að matnum, væri piparsós-
an ekki verulega sterk.
Rúm voru engin í kofa Ató Berhane. í stað
þeirra bar hann inn fang af hálmi og stráði
honum á gólfið. Gestirnir vöfðu sig inn í ull-
arsjöl, sem voru í bílnum og lögðust fyrir á
hálminum.
Steinn var ákaflega þreyttur og hafði ekki
fyrr lagt sig en hann var að því kominn að
sofna. Þá glaðvaknaði hann skyndilega við
ægilegt ýlfur. Hann þóttist vita, að villidýr
væri fyrir utan kofavegginn í myrkrinu.
Steinn þreifaði fyrir sér og tók í handlegg-
inn á föður sínum. Hvernig gat staðið á því,
að pabbi hans virtist ekkert hafa heyrt og
hreyfði sig ekki?
— Pabbi, hvíslaði Steinn. Hvað er þetta?
Hvað eigum við að gera?
í því kvað við óskapleg hundgá í þorpinu.
Hvað hafði komið fyrir?
— Vertu óhræddur, Steinn minn. Þetta er
sjakali, en hann kemst ekki inn til okkar.
Hundarnir reka hann burtu. Við þurfum ekk-
ert að óttast, Guð heldur sinni verndarhendi
yfir okkur.
— Já, ég veit það, sagði Steinn, en var þó
hræddur.
— Þú munt venjast ýlfri sjakalanna. Svona
láta þeir á hverju kvöldi í Ersó. En það var
ágætt, að Birgitta sofnaði strax, hún hefði
annars orðið andvaka.
Hávaðinn úti fyrir fjarlægðist óðum. Steinn
sofnaði vært við hlið föður síns. Á næturhimni
hitabeltisins tindruðu milljónir stjarna. Villi-
dýr leyndust í runnum og kjarri og héldu
uppi óhugnanlegum hávaða alla nóttina.
Nýir félagar.
Ersó var í fögru dalverpi. Kristniboðsstöðin
lá vel við útsýni. Frá svölum stöðvarhússins
var útsýni yfir breiðan dal með háum og
bröttum hlíðum. Neðarlega í dalnum var smá-
bærinn Ersó. Menn kölluðu það bæ, en
Ersó var raunverulega ekkert annað en þyrp-
ing kringlóttra stráskýla kringum autt svæði
eða torg. Á torginu sátu daglega konur úr
nágrenninu og seldu bæjarmönnum egg, á-
vexti og kornvöru. Kristniboðsstöðvarhúsið
var falleg, hvít bygging með djúpum svöl-
um á framhlið. Aðrar byggingar voru skóli
með þremur kennslustofum og samkomusal
í stað kirkju, heimavist fyrir drengi og loks
íbúðarhús fyrir kennara og annað starfslið.
Alltaf var mikið um að vera á kristniboðs-
stöðinni. Nemendur stóðu í röðum meðfram
veginum heim að kristniboðsstöðinni. Þel-
dökkir kennarar gengu meðfram röðunum
og héldu þeim beinum. Hvít shamma kenn-
aranna voru áberandi í rökkrinu. Skólabörn-
in voru í dökkum kakífötum og svo dökk í
framan, að erfitt var að koma auga á þau í
dimmunni.
28
LJÓSBERINN