Ljósberinn - 01.03.1957, Blaðsíða 4

Heimastíllinn
Saga efíir
Aage Ekströin
Pabbi Elsu var læknir í stóru læknishéraði
uppi í sveit. Elsa og mamma hennar voru
því oft einar heima. Eitt kvöld sátu þær einar
heima og biðu eftir pabba.
Elsa var með skólabækurnar fyrir framan
sig, en hún var búin að læra undir næsta
dag.
— Ég er svo fegin því að hafa skrifað heima-
stílinn minn í gær, sagði Elsa, annars ætti
ég það eftir í kvöld.
Hún lét bækurnar sínar niður í tösku. Um
leið tók hún eftir því, að móðir hennar
brosti og sagði:
— Að hverju ertu að brosa, mamma?
— Það er nú ekkert skemmtilegt, sem mér
datt í hug. Mér kom í hug atburður frá mín-
um eigin skólaárum. Þá fór ég ekki fallega að
ráði mínu. Það var einnig í sambandi við
heimastíl.
Elsa lokaði skólatöskunni sinni og hélt á-
fram:
— Ó, mamma, segðu mér frá því. Ég get
ekki imyndað mér, að þú hafir nokkurn tíma
farið illa að ráði þínu.
— Það hefi ég nú reyndar gert. En í það
skipti komst ég alvarlega að raun um, að
syndinni fylgir alltaf ófriður. En nú skal ég
segja þér söguna.
— Einu sinni fengum við nýjan kennara,
og hann gerði miklar kröfur til okkar barn-
anna. Hann krafðist skilyrðislausrar hlýðni
af okkur. En við fundum líka vel, að hann
bar hag okkar fyrir brjósti. Nú bar svo við
einn dag, að við áttum að skila heimastíl, og
ég hafði vanrækt að skrifa hann heima.
Ég kom sem sé í skólann án þess að hafa
stílinn. Mér tók að líða illa, og það ágerðist
eftir því sem nær dró þeim tíma, að við ættum
að skila stílnum. Ég hugsaði mér að afsaka mig
með því, að ég hefði gleymt honum heima.
Ég sá þó brátt, að það þýddi ekki. Kennarinn
mundi vafalaust senda mig eftir stílnum.
Loks datt mér nýtt ráð í hug. Það fannst
mér ágætt. í næstu frímínútum kvartaði ég
undan því við skólasystkini mín, að mér væri
illt í höfðinu. Síðan settist ég í sæti mitt og
fór að gráta. Undir eins og kennarinn kom
inn, tók hann eftir því, að ég var að gráta.
Hann kom til mín og spurði, hvað að mér væri.
Ég sagði honum, að mér væri illt í höfðinu.
Á þessum 4 árum hafði hann næstum týnt
málinu og var í fyrstu nær óskiljanlegur.
Gamli skipstjórinn hans var á öðru þessara
skipa, sem til eyjarinnar komu, og hafði hann
misst stöðu sína sem skipstjóri fyrir van-
rækslu.
Það kom í ljós, að Selkirk hafði orðið það
til happs, að hann hafði orðið eftir á eynni.
Spánverjar höfðu tekið skipið til fanga og
haft áhöfnina í haldi árum saman.
Eftir að heim kom, þráði Selkirk oft og
tíðum að yfirgefa menninguna á ný og hverfa
aftur á fornar slóðir. Honum féllu ekki í geð
rán og vígaferli menningarþjóðanna. Hann
fór tíðum einförum og þegar hann kom því
við, sóttist hann eftir því að komast fram á
háa kletta við hafið. Þar gat hann setið tím-
um saman hreyfingarlaus. Ef til vill hefur
hugurinn þá reikað til sólgilltu eyjarinnar í
Kyrrahafinu og raddir jurta og dýra kallað
til hans yfir úthöfin víðu.
Ævintýri Selkirks vakti mikla athygli.
Hann skrifaði endurminningar sínar og fékk
þær í hendur ungum og efnilegum rithöf-
undi. Það var Daniel Defoe. Hann gaf seinna
út söguna Róbinson Krúsó, sem fór sigur-
för um allan heim og er enn í dag talin
einhver vinsælasta bók, sem skrifuð hefur
verið.
LJDSBER I.N..N
20