Ljósberinn - 01.04.1957, Qupperneq 5

S A G A
Georg og félagar hans

Einu sinni var fátækur drengur, er Georg
nefndist. Hann var ötull og efnilegur og fékk
því ókeypis kennslu í góðum skóla. Hann
var stilltur og prúður í allri framkomu. En
félagar hans öfunduðu hann vegna þess, að
hann kunni alltaf lexíur sínar betur en aðrir
og svaraði alltaf spurningum kennaranna.
Félagar hans vissu vel, að móðir Georgs
vann fyrir þeim mæðginum, með því að gera
við föt fyrir fólk, og af því að hann var líka
alltaf í bættum fötum, voru þeir farnir að
kalla hann „drenginn í Bót“.
En Georg litli varð aldrei reiður hvernig
sem þeir fóru með hann í orði eða verki.
Mamma hans hafði beðið hann um að láta
sem ekkert væri. En hann grét oft, þegar
enginn sá til. Honum þótti sárt að verða
fyrir aðkasti fyrir það eitt, að hann var fá-
tækur.
Georg litli var stór eftir aldri, laglegur
sýnum, hárið glóbjart og hrokkið, augun blá,
en fötin gerðu hann ósjálegan, því að þau
voru bætt og fóru honum ekki alltaf vel.
Einu sinni átti að úthluta verðlaunum í
skólanum. Allir bjuggust við, að Georg mundi
fá fyrstu verðlaun, en þau voru dýrindis bæk-
ur. Georg var alltaf efstur í bekknum sínum,
og hvernig sem hinir hertu sig, gátu þeir
aldrei komizt í sætið hans. Þeir Kári og Ari
voru næstir og skiptust á um annað og þriðja
sætið. Þeir voru sárgramir yfir því, að hvor-
ugum þeirra tókst að ná fyrsta sætinu.
Verðlaununum átti að úthluta á hálfrar
aldar afmæli skólans, og það hafði frétzt,
að sonur konungsins mundi verða viðstaddur
hátíðina.
— Ég ætla að vera í nýju flosfötunum
mínum, sagði Kári.
— Og ég í hvítu hásetafötunum mínum,
sagði Ari. Nú, nú, í hverju ætlar þú að vera
Georg í Bót?
— Hún mamma hans setur víst nýja bót
á fötin hans, þegar svona mikið á við að
hafa, sagði Kári í háði. Nei, lítið þið á stag-
bætta bekkjarkónginn. Hann snýr við okkur
bakinu, þegar við erum að tala við hann.
Hann er meira en lítið upp með sér.
Það var alveg satt, að Georg sneri við þeim
bakinu, en það gerði hann til þess, að þeir
sæju ekki tárin, sem komu fram í augun á
honum, þegar þeir voru að hæðast að honum.
Þegar Georg kom heim, sá mamma hans,
að illa lá á honum, og þegar hún spurði hvað
að honum gengi, gat hann ekki varizt tárum
og varð að segja henni allt sem var.
— Ó, þeir eru ljótu strákarnir, sagði móð-
ir hans þung í skapi. Hvernig geta þeir feng-
ið af sér að draga veslings, fátæka dreng-
inn minn sundur og saman í háði? Þú ættir
ekki að þola þeim þetta, heldur kæra fyrir
kennaranum, ef þessu heldur áfram.
— Nei, mamma, það geri ég ekki, sagði
Georg og sárnaði við mömmu sína. Ég segi
aldrei eftir neinum, og það er alls ekki víst,
að þeim sé eins illa við mig og þeir láta.
Þetta sama kvöld kom fjöldi drengja heim
til Kára. Þeir ráðguðust um það sín á milli,
hvernig þeir ættu nú að erta Georg svo
um munaði.
Kári átti systur, sem var ári yngri en hann.
Helga var bezta barn og féll svo undur vel
á með henni og Georgi. Hann hafði oft hjálp-
að henni. Hann hafði náð fyrir hana kanarí-
fuglinum hennar, þegar hann slapp úr búr-
inu, og hann hafði náð hálsmeninu hennar,
þegar hún missti það í stóra pollinn. Henni
LJDSBERINN
37