Ljósberinn - 01.05.1957, Blaðsíða 12

Hann fór inn til konu sinnar og talaði lengi
við hana. Loks kom hann aftur.
— Við lofum þér að reyna og sjáum svo
hvernig þér gengur. Við verðum að hola þér
niður í svefnherbergi drengjanna. Þú getur
byrjað í öðrum bekk.
Ahmed hneigði sig djúpt, brosandi út undir
eyru.
— Fylgdu honum út í skóla, sagði kristni-
boðinn við Stein. Sýndum honum hvar hann
getur þvegið sér. Við verðum að láta hann
fá hrein og heilleg föt.
Ókunna drengnum gefið nýtt nafn.
Múhameðski drengurinn fékk að byrja
í skólanum á miðju skólaári. Kristniboðinn sá
ekki eftir því, að hafa leyft það. Drengurinn
var bæði greindur vel og iðinn. Hann fylgd-
ist vel með í bekknum.
Steinn og Ahmed urðu brátt beztu vinir.
Hvorugur talaði vel amharisku. Steinn skildi
Ahmed betur en nokkurn hinna drengjanna.
Oft sátu þeir útaf fyrir sig og röbbuðu saman.
Steinn sagði honum ýmislegt frá Svíþjóð.
Sumt átti Ahmed erfitt með að skilja. Snjó
hafði hann aldrei séð. Steinn sagði, að þegar
snjóaði liti það út alveg eins og sykri hefði
verið stráð yfir tré og garða og engi og allt.
En að hægt væri að renna sér á þessum snjó,
með því að hafa fjalir á fótunum, það gat
Ahmed ekki skilið. Hann hélt, að það gæti
ekki verið alveg satt.
Ahmed hafði líka fyrir sitt leyti frá mörgu
að segja. Eþíópía er merkilegt land. Hann
sagði Steini frá Dankaliauðninni. Þar er svo
mikill hiti, en lítill gróður, að engin dýr
geta lifað þar. Jarðvegurinn er rammsaltur.
Oft hafði Ahmed séð úlfaldalestir með salt-
bagga koma frá eyðimörkinni.
Hann sagði líka frá gömlum bæ með stein-
húsum, sem enginn byggi í. Bærinn var í af-
skekktum eyðidal, falinn inni í skógi. Ahmed
hafði komið þar, þegar hann var lítill. Þá
hafði gamall maður sagt honum, að mikill
fjársjóður, gull og gersemar, væru í neðan-
jarðargöngum inni í bænum. — Drengirnir
urðu ásáttir um, að einhvern tíma skildu þeir
fara til þessa bæjar og leita að sjóðnum, og
verða síðan frægir og ríkir.
Ahmed sagði einnig frá ýmsu, sem drifið
hafði á daga hans áður en hann kom til Erso.
Fjölskylda hans hafði átt kofa við á eina á
sléttunni, þegar faðir hans var á lífi. Þau
áttu þá nokkrar skepnur og höfðu nóg að
borða. Þá var það, að stríð brauzt út milli
tveggja ættflokka. Faðir hans kom ekki heim
aftur úr stríðinu, og þóttust þau viss um, að
hann hefði fallið. Ahmed var þá kornungur,
en varð að vinna fyrir sér sjálfur. Hann tók
að sér að gæta úlfalda. Honum féll það svo
illa, að hann strauk til Harrar. Þegar ættingjar
hans fréttu hvar hann var niður kominn, var
elzti bróðir hans sendur eftir honum. Ahmed
var þá kominn í skóla hjá bandarískum
kristniboðum og vildi ekki fara heim. En hann
varð. Oft hugsaði hann til skólans og gjarna
hefði hann viljað vera kristinn eins og þessir
góðu hvítu menn þar. Þegar móðir hans dó,
ákvað hann að strjúka að heiman, — strjúka
svo langt burt, að bróðir hans gæti ekki fund-
ið hann. Þess vegna gekk hann alla leið til
Ersó og var marga mánuði á leiðinni.
— Hvað borðaðirðu á ferðalaginu? spurði
Steinn.
Ahmed yppti öxlum.
— Mér var oft gefinn matur. Stundum stal
ég, svaraði hann dræmt.
— Hvað mundi nú bróðir þinn gera, ef
hann næði til þín?
— Hann mundi berja mig til óbóta.
Steinn steytti hnefana.
— Ég skal biðja pabba að hjálpa þér.
—• Ég býst ekki við, að bróðir minrt komi
alla leið hingað. Verði ég skírður, þá er ég
ekki framar bróðir hans.
Ahmed var óvanur knattspyrnu. Hann var
liðugur og sterkur og tók mikinn þátt í alls
konar leikjum. En bráðlyndur var hann eins
og félagar hans. Leikjum þeirra lauk oft
með áflogum eða hörkurifrildi. Þeir voru inn-
lendir menn og vissu hvað við átti, — börðu
svörtu fótleggina með ól úr vatnahestshúð,
svo hvítar rákir sáust á þeim lengi á eftir.
Ekki var kennt á laugardögum. Þá áttu
nemendur að taka til í herbergjunum og baða
sig, undir eftirliti kennaranna. Þeir þvoðu
fötin sín sjálfir og sléttuðu með járni, sem
fyllt var með glóandi kolum.
Börnin voru flest meðlimir koptisku kirkj-
unnar, en ekki Múhameðstrúar. Sum voru þó
frá heiðnum heimilum. Þau höfðu aldrei heyrt
60
LJDSBERINN