Ljósberinn - 01.01.1960, Blaðsíða 7

í sama bili kom sterk vindhviða, svo að litla
húsið hristist á grunninum. Og meðan storm-
urinn hvein, tóku stórar snjóflyksur að setj-
ast á rúðurnar.
— Bara, að Frans sé kominn heim, sagði
Hans, annars verður hann að leita skjóls í
einhverjum berghelli!
— Ég get ekki hugsað mér annað en að hann
hafi flýtt sér heim eins og við, sagði faðir-
irinn, enda var hann sjálfur sannfærður um,
að óveður mundi skella á.
— Nei, sagði Vilhelm ákafur, þegar Frans
er á veiðum, gleymir hann öllu öðru.
Föðurnum vannst ekki tími til að svara,
þvi að skyndiiega heyrðist gnýr, sem varð æ
háværari.
— Snjóskriðan! Snjóskriðan! æpti móðirin.
Við skulum flýja!
En það var of seint. Snjór, möl og mold
steyptist niður yfir litla húsið með braki og
brestum. Það brakaði í loftinu og bjálkunum.
Allir fleygðu sér niður á gólfið. Faðirinn kom
börnunum fyrir undir borðinu, til þess að þau
kremdust ekki til bana, ef loftið hryndi nið-
ur yfir þau.
En nú varð allt kyrrt, dauðaþögn! Allir lágu
stundarkorn eins og höggdofa. En svo gat
faðirinn stunið upp: Eruð þið enn þá lifandi
börnin mín?
— Já, bæði við og mamma!
— Guði sé lof! sagði Irwin. En þá verðum
við líka að taka til starfa! Getið þið þrýst upp
dyrunum, drengir, ég setti tvær eða þrjár
skóflur út fyrir til vonar og vara!
Jú, það tókst.
— Nú verðum við að skiptast á við að grafa
okkur göng gegnum snjóinn, sagði faðirinn.
— Eftir margra stunda erfiði, hvíldu þeir
sig andartak. Þá hrundi snjórinn allt í einu
niður, og göngin fylltust. Allt stritið hafði
verið árangurslaust. Og ekkert þeirra hafði
fengið nokkurn mat, því að það var ekki
unnt að opna dyrnar á borðstofunni.
— Bjálki hlýtur að hafa brotnað niður þar
inni. Hvað eigum við að gera? stundi móðirin.
— Gráttu ekki, elsku mamma, við erum alls
ekki mjög svöng, sagði Elsa litla. Ég held,
að ég reyni að syngja mjög hátt, því að þá
getur verið, að nágrannar okkar heyri til okk-
ar. Heldur þú ekki, pabbi, að þeir reyni að
grafa okkur út?
— Jú, vina mín, syngdu bara!
Og svo söng Elsa:
„Drottinn minn Guð, þú ert vernd mín og vörn,
voðans í ólgandi flóði.
Frelsa þú lýð þinn og blessa þín börn,
blessaði faðirinn góði.“
Rödd hennar varð smám saman skærari og
hvellari. Þegar hún þagnaði, heyrðist skyndi-
lega dauft hljóð fyrir utan. Hljóðið hækkaði
æ meir.
Þá hrópaði Irwin af öllum mætti:
— Hjálp! Hjálp! Hjálp!
— Eruð þið lifandi, öll? Það var veiðimað-
urinn, Frans, sem kallaði þessi orð og brauzt
glaður inn í litla húsið. En hve hann var
breyttur. Mildur svipur var á andliti hans.
— Já, þið megið trúa því, að það hefur
gerzt ýmislegt í nótt, sagði hann. Á meðan
snjóskriðan kaffærði heimilið ykkar, runnu
skriðurnar niður um allt. Ég sat sjálfur inni-
lokaður í dimmum bergskúta. Mér tókst loks
í dögun að skríða út, og ég komst með miklum
erfiðismunum niður til annars af nágrönnum
okkar. Skriðan, sem kaffærði hús ykkar, hafði
farið fram hjá hinum húsunum, svo að ég
fékk nágranna okkar til þess að hjálpa til að
grafa ykkur út. En við óttuðumst allan tím-
ann, að þið væruð dáin, þangað til við heyrð-
um Elsu litlu syngja. Já, litla stúlka, nú þjóna
ég líka hinum máttuga Guði, okkar himn-
eska föður, sem getur frelsað börn sín úr
nauðum!
Er fleira til frásagnar? Já, aðeins þetta, að
þegar vorið kom, hjálpuðu nágrannarnir Irw-
in líka til þess að koma sér upp nýju húsi.
Þangað til varð fjölskyldan að búa hjá Frans,
sem var meira en fús til þess að lána þeim
húsaskjól.
anáikrift madiini er:
Barnablaðið LJÚSBERINN
Pósthólf 243
Reykjavík
LJDSBERINN
7