Ljósberinn - 01.01.1960, Blaðsíða 11

HÖLL HAFKONUNGSENS
Endursögn úr
sænsku
1——
Einhvern tíma í fyrndinni, þegar mennirnir
klæddust skinnum villidýra, sem þeir lögðu
að velli með bogaskotum og spjótslögum, —
höfðust nokkrar fjölskyldur við í hreysum
úr torfi og grjóti umhverfis vík eina, er lá
fyrir opnu hafi. Fólk þetta lifði mestmegnis
á fiskiveiðum. Báta gjörðu þessir menn sér
þannig, að þeir bundu saman trjábúta, og
má nærri geta, hvíiíkur farkostur þetta hefur
verið. En „við illt má bjargast, en ei við
ekkert“.
Víðast hvar við vík þessa og í nágrenni
hennar var brimlending og óhrein leið með
ströndinni, og í sjálfu víkurmynninu var stór-
eflis klettur, sem þó stóð aðeins lítið eitt
upp úr sæ. Við klett þennan var jafnan ægi-
legt brim, — og álarnir milli kletts og lands
voru þröngir og grunnir. Var því víkurmynn-
ið oft í einu broti, og var það stórkostleg sjón.
Út í ála þessa urðu víkurbúarnir að sækja
afla sinn, og stundum lengra. En jafnan
hraus þeim hugur við sjósókn þessari, þó að
nauðsyn ræki þá harðri hendi út á hafið.
Auk brims og stórsjóa var það svo, að þegar
dimmt var, sást kletturinn í víkurmynninu
ekki. Varð hann því mörgum manninum að
bana. Smám saman mynduðust svo ýmsar
kynjasögur um hafmeyjar, er með söng sín-
um áttu að seiða sjómennina of nærri klett-
inum, — höllu hafkonungsins, föður þeirra.
Hafkonunginn hræddist hvert mannsbarn þar
um slóðir. Væru krakkarnir óþæg, þurfti varla
annað en að hóta þeim, að þau skyldu gefin
hafkónginum, til þess að þau yrðu hin elsku-
legustu að vörmu spori.
Af iðju kvenanna þar í víkinni er það að
segja, að þær egndu snörur til að veiða
fugla í, meðan menn þeirra voru á sjónum.
Fuglakjötið steiktu þær handa sjómönnunum,
en sjálfar skreyttu þær sig með fjöðrunum,
og heitu blóðinu ruðu þær á goðalíkneski sín.
Má þá nærri geta, hvort sjávargoðið hefur
farið varhluta af blóðfórn þeirra,
Nú bar svo við einn dag, að snögglega
hvessti. Einn bátur var á sjó. Við sjálft lá
hvað eftir annað, að brimið sogaði hann í
sig og bryti hann við klettinn. En formann-
inum auðnaðist þó að bjarga sér og bátnum.
Þakkaði hann það sjálfum sér og svo goðum
þeirra, fiskimannanna. Á leiðinni heim að
hreysi sínu kom hann auga á lítinn fugl,
sem fastur var í snöru einni. Litli fuglinn
brauzt um af ítrustu kröftum, en árangurs-
laust. Hann leit óttabljúgum 'augum á mann-
inn, sem hann skoðaði böðul sinn. Fiskimann-
inum flaug þá í hug, að svipaða baráttu væri
hann sjálfur nýbúinn að heyja. Brimið og
sjórinn væri snörur hafmeyjanna. Hann fann
allt í einu innilega til með litla fuglinum.
Varlega losaði hann fuglinn úr snörunni og
leyfði honum að fljúga leiðar sinnar. En dá-
lítið þótti honum kynlegt, að litli fuglinn
skyldi nema staðar og hvíla sig eftir erfiðið
og hræðsluna — á höll hafkonungsins. Það
var ekki laust við, að hann væri hræddur
við það. Hann vissi ekki sem vonlegt var,
að þegar fuglinn flaug þaðan, skildi hann
eftir lítið fræ, sem féll niður í sprungu í klett-
inum, en í þessari sprungu var ósköp lítil
moldarlúka. Blessuð sólin, moldin og regnið
var ekki aðgerðarlaust: Furutré óx upp úr
sprungunni. Miskunnsamt hjarta eins ffski-
manns varð ein orsökin til þess, að víkur-
búarnir eignuðust fyrsta sjómerkið, en það
bjargaði mörgum manninum frá bráðum bana.
Sæll er sá, er lifir öðrum til blessunar.
Vald. V. Snœvarr.
LJDSBERINN
II