Ljósberinn - 01.01.1960, Blaðsíða 14

Já, það er alveg áreiðanlegt. Ningsiang er
ekkert þorp. Það er stór bær, og þar er mik-
ið af mat. Ég skal kaupa hrísgrjón, kjöt og
egg handa ykkur. Þá tökum við okkur hvíld
og látum okkur líða vel.
Börnin hertu gönguna, þegar þau heyrðu
um allt sælgætið, sem þau áttu að fá. Margir
töldu í sig hug með því að hugsa um Ning-
siang. Þarna var gamall maður. Hann var
mjög veiklulegur, og sjónin var svo slæm,
að hann gat varla greint veginn. Sonur hans
dró á eftir sér lítinn léttivagn, sem hann
hafði náð í. Vagninn var orðinn lélegur, og
ekki hafði verið borin olía á hjólin, svo að
það ískraði hræðilega í þeim. Vagninn var
fullur af sængurfötum og allskonar pinklum,
og efst uppi á honum sátu tveir drengir, sem
reyndu að halda sér föstum. Það var svo erfitt
fyrir gamla manninn að fylgjast með hin-
um, en Gógó, elzti sonarsonur hans, var hon-
um til mikillar hjálpar. Hann hélt í hönd
afa síns og reyndi að fá hann til að halda
áfram. Komdu með okkur, afi, sagði hann.
Bráðum erum við komnir til Ningsiang. Þar
kaupir pabbi svolítið vín þér til hressingar.
Þá færðu áreiðanlega krafta þína aftur.
Ég er svo hræddur, Gógó, sagði afinn.
Hvað er það, sem þú óttast, afi. Nú erum
við komnir svo langt burtu, að óvinirnir
geta ekki náð okkur.
Ég óttast ekki óvinina, Gógó, en ég óttast
það að deyja svo langt frá heimkynnum mín-
um, að ég geti ekki fengið að leggjast til
hinztu hvíldar hjá feðrum mínum. Kannski
gleymist gröf mín, svo að enginn ber þar
fram fórnir. Því verður sál mín hungruð og
köld í dauðaríkinu.
Vertu ekki hræddur, afi. Við pabbi skul-
um fara með þig til feðranna og ekki gleyma
gröf þinni. Raunar ferð þú nú ekki að deyja
strax. Nú erum við bráðum komnir til Ning-
siang. Það eru aðeins eftir 50 li. Komdu nú
áfram. Gógó dró afa sinn á eftir sér, reyndi_
að styðja hann, þegar vegurinn var ósléttur,
en ekki leit út fyrir, að afi kæmist langt
áfram úr þessu. Foolai varð sárleiður, þegar
hann heyrði þetta, sem afi sagði, því að
hann hugsaði um grafir foreldra sinna í litla
þorpinu langt í burtu. Hann hafði hugsað
sér, að fara heim og standsetja grafirnar fyrir
vorhátiðina, því að þá voru allar grafir lag-
færðar og skreyttar. Miklum pappírspening-
um var fórnað á gröfunum, svo að sálirnar
hefðu eitthvað til að lifa af í dauðraríkinu.
En nú gat hann alls ekki aflað sér peninga
til fórnfæringarinnar. Hann gat heldur ekki
farið heim, því að hann þorði ekki að koma
í nánd við Wang-lo-ban og ræningjaflokk hans.
Æ, hvað hann var orðinn þreyttur og þung-
lamalegur, og þar að auki dauðhungraður.
Hann hafði fundið nokkrar sætar kartöflur
í akri einum. Honum fannst þær bragðast
nærri því eins og næpur. Foolai fannst þær
mjög góðar, en þær gáfu líkamanum lítinn
mátt til svo langrar göngu. Nú fór hann hægt
yfir og varð oft að setjast niður til að hvíla sig.
N œturvörðurinn.
Allt var með kyrrum kjörum í Ningsiang.
Menn voru fyrir löngu gengnir til náða. Búið
var að reka svínin, kjúklingana og hænsnin
inn af götunni. Það var auðvelt að þekkja
kjúklingana í sundur, því að þeir höfðu verið
málaðir í ýmsum litum á vængjum eða hálsi.
Sumlr voru með rauðri rönd, aðrir með blá-
um vængjum og enn aðrir með gulum hring
og svo framvegis. Nú höfðu þeir verið settir
niður í litlar körfur og lokaðir inni í stofu
eða stungið undir rúm í svefnheberginu. Þar
gat hvorki kötturinn né refurinn náð til þeirra.
Það var auðvitað enn verra, ef einhver tví-
fættur refur ásældist þá, en þá hlaut hund-
urinn, sem var á verði, að segja til hans.
Hundarnir voru líka lokaðir inni, en þeir
lágu rétt fyrir innan hliðið og voru á varð-
bergi. Ef einhver órói varð á götunni, þá
fóru þeir að gjamma með miklum ósköpum,
en menn voru orðnir því svo vanir, að þeir
rumskuðu varla. Á heimili Li-hjónanna hrutu
börnin öll og voru furðanlega samtaka, en
foreldrarnir voru vakandi og voru að hvísl-
ast á.
FRAMH.
1 íhntfiii :
Pósthólf blaðsins er hér eftir
243
14
LJDBBERINN