Ljósberinn - 01.05.1936, Qupperneq 5

LJOSBERINN
91
hann vildi helzt vinna fyrir sér, hvort
held,ur á bændabýli eða við iðnrekstur,
að hann svaraði: »0, foreldrar mínir!
Leyfið mér að stunda sjómennsku. Ad
verða dug'andi sjóari, það er hlutur, seni
mér fellur í.geð.«
Bæði Mads og Karen voru af sjómönn-
um komin í ættir fra,m og kunnu þvi
frá mórgu að .segja, sem var til sæmdar
og hróðurs sjómannastéttinni. — Eiej
all-fjarri bús'að þeirra var acteetur
slysavarnanna. Mads var í björgunar-
liðinu og hafði því oftsinnis unnið að
björgun skipa, sem strandað höfðu viu
hina hættulegu strönd. Þess vegna, vissu.
þau bæði, að starf sjómannsins er sveip-
að hættum og' erfiði. Fyrir því urðu þau
sein til samþykkis beiðni sonar þeirra.
»Setjum svo, að þú farir til sjávar, og
við fáum ald,rei litið þig augum fram-
ar,« sagði konan tárfellandi.
>>Já, en pabbi rær oft til fiskjar eða
fer út á sollinn sæ á björgu,narbátnum,«
sagði Anton. »Þar er einnig hætta á
ferð.«
Næstu daga lýsti móðir Antons fyri>-
honum öllum þeim hættum, sem biðu
hans á sjónum. En í hjarta. sínu var hún
stolt af að eiga svo dugandi og- djarfan
son. Þó lét hún eigi á því bera, því kvíð
inn greip um sig í sál hennar.
Loks rann upp sú stund, jiegar á-
kvai'ða skyldi framtíð Antons litla. Þar
sem hann hélt fast við fyrri ákvörðun,
létu foreldrarnir að vilja hans.
Granni þeirra einn fekk eitt sinn bréf
frá syni sínum, er skýrði frá því, að skip
nokkurt myndi leggja frá Friðrikshöfn
að mánuði liðnum. Faðir Antons skrif-
aði skipseigandanum og sótti um skips-
rúm fyrir son sinn. Anton var ráðinn í
rúm, og skyldi ha,nn koma, til skips í lok
aprílmánaðar. Nú voru allir önnurn
kafnir á litla’ heimilinu,. Þa,ð var ofiö og
saumað, svo Anton yrði vel búinn að
klæðum og öðrum nauðsynjum.
Loks rann skilnaðarstundin upp, bljúg
og viðkvæm. Á þairri stund var öll glað-
værð Antons á burtu. »Mér getur aldrei
liðið eins vel og heima,« liugsaði hann.
»Hversu þið hafið verið mér góð og ást-
úðleg.« Og hann féll um háls föður og
móður og lofaði að vera, ávalt góður
drengur, »Guð veri með þér, sonur
minn,« sagði Mads, og Karen móðir hans
stakk Nýja testamentinu í jakkavasa
hans, og sálmabók lét hún í kistil hans.
»Vertu sæll, drengurinn minn, og
gleymdu, ekki að lesa »Faðir vor« á
hverju kveldi og kafla úr Nýja testa-
mentinu þínu. Bið og vinn, og skrifaðu
okkur fljótt.«
Svo fór Anton, og brátt tók hann gleði
sína aftur. Þegar hann kom til Friðriks-
hafnar gaf hann sig fra,m við skipstjóra,
sem sigldi daginn eftir til Englands-
Skipið, sem þeir voru með, var skonn-
orta, og var áhöfn hennar, auk skip-
stjóra: stýrimaður og fjórir hásetar, svo
og Anton, sem var vikadrengur.
Þó virtist Anton staða sín eigi jafn
glæsileg eins og hann hugði. Honum
virtist hann ætti að vera allra þjónn, en
hann hughreysti sjálfan sig með því, að
hann yrði síðar fullgildur háseti. —
Skipið kom til London. Fekk Anton oft
landfararleyfi meðan skipið affermdi.
Ásamt einum félaga sinna skoðaði hann
hina miklu heimsborg. Slíkan manngrúa
hafði hann, aldrei séð. Félagi hans
fræddi hann á því, að borgin væri svo
stór, að rnargur íbúi hennar hefði enga
hugmynd um stærð hennar. Honum virt-
ist, a,ð allir kynþættir jarðarinnar ættu
þarna stefnumót: Svartir menn, brúnii
og gulir komu þar í hópum, Indíánar
1 dýrindis klæðum með vefjarhöttu, Kín-
verjar með langa hnakkafléttu, kolsvart-
ir negrar með hrokkið hár. Alt þetta