Ljósberinn - 01.05.1936, Síða 8

94
LJOSBERINN
»Já, en við erum öruggari úti á sjó,
enn sem komið er,« sagði stýrimaður,
»við eigum: á hættu að stranda á ein-
hverju skerinu, þá sökkvum við til botns.
Við eru,m ókunnir stöndinni.« Þá rak æ
lengra í áttina til strandar. Það í’eynd-
ist ómögulegt að hajda flekanum á rúm-
sjó.
Allt í einu heyrðu þeir hundgá, síðan
spangól, líkt og hundar gera, þegar þeir
eru nauðujega staddjr.
»Ef ýlfur hundsins getur leitt athygli
manna að ströndinni, gæti verið um
björgun að ræða. En þess er varla von,
að menn gefi gætur að gelti og ýlfri
hunds.« Þannig fórust stýrimanninum
orð.
En — skamt frá ströndinni var fiski-
mannskofi einn, og bjó þar gamall fiski-
maður ásamt konu sinni. Þau vöknuðu
bæði við spangól hundsins.
»Það boðar dauða einhvers, þegar
hundar láta svo,« mælti konan. — »0,
þú hjátrúarfulla kona,« sagði maður
hennar. »Það bjarmar fyrir degi. Ég
ætla á fætur og gæta að, hvað um er
að vera. Mér virðist ýlfrið koma frá
ströndinni. Ég ætla þangað og gæta
að, hvort skip er ekki nauðulega statt.
Fiskimaðurinn gekk á hljóðið. En
undrandi varð hann, þegar hann kom til
strandarinnar og hundur stór og svart-
ur kom á móti honum og flaðraði upp
um hann, hljóp síðan í áttina til sævar,
eins og hahn vildi fá manninn til að
fylgjast með sér. Honum varð iitið út
á sjóinn. Ekkert sá hann skipið, heldur
ferhyrnt flak, sem tveir menn höíðust
við á. »Haming’jan gefi að þeir rekist
ekki á stóra steininn í fjörunni. Eg verð
að leiðbeina þeim þangað, þar sem
hættulaust er að fara.« Báturinn hans
var í lendingunni albúinn til sjóferðai'.
Eftir andarta-k var hann kominn á flot.
Hundurinn stökk þegar um borð og
sleikti hönd fiskimannsins, sem vildi
hann með því sýna honurn þakkladi sitt.
Þegar fiskimaðurinn nálgaðist flekann,
kallaði hann til mannanna og kastaði
kaðli til þeirra. Anton greip hann og
festi í flekann, en stýrimaðurinn varn-
aði þess, að flekinn rækist í bátinn.
Þannig tókst þeim að komast heilu og
höldnu um borð í bátinn. Síðan héldu
þeir til lands þakkandi Guði og hinum
góða fiskimanni,
»Þú Roy!« varð Anton að orði undr-
andi, þegar hundurinn kom til hans og'
lagði ' framlappirnar í kjöltu hans.
»Hvaða.n ber þig að?«
Þeir komust að raun um, að þá'bar
að vesturströnd Jótlands. Þegar fagn,-
aðarvíman rann af þeim, urðu þeir yfir-
komnir af þreytu. Mötuðust þeir og
hvíldust í kofa fiskimannsins. Þá er þeir
höfðu náð sér eftir sjóvolkið, héldu. þeir
hvor heim til sín.
Undrandi og glöð í senn urðu foreldr-
ar Antons, þegar hann bar að garði. Þau
tóku á móti honum sem týndum og end-
urfundnum syni.
Nú lýsti hann fyrir jreim atburðum
síðustu daga, hversu skipið fórst og
hversu skipstjóri og félagar hans fór-
ust, en þá tvo bar undan fyrir Guðs
hjálp og góðra manna,
»Guð sé þeim miskunnsamur, og lof-
aður veri hann fyrir lífgjöf þína og
stýrimannsins,« sagði móðir hans.
»Já, Guði séu þakkir,« sagði faðir
hans. »En hvers vegna, hefir þú ekki
skrifað okkur um svo langt skeið? Við
höfum verið svo óttaslegin þín vegna,
drengurinn minn.«
Anton varð ógreitt um svör. Hann
fyrirvarð sig fyrir tómlæti sitt. En
djarflega. og drengilega gekkst hann við
ávirðing sinni og synd. Hann hafði
gleymt foreldrum sínum og ástúð þeirra,
»En, pabbi, nú er ég umbreyttur. ör-
lög mín og alvara lífsins hafa sýnt mér