Nýtt kirkjublað - 13.10.1906, Síða 4

220
NÝTT KERKJtlBLA©.
kenna börnunum að vita svo og svo nn'kið um.guð og frels-
arann og lærdóm hans, nei það er aðeins meðalið, vegurinn,
en markmiðið er að fá ]>au til að trúa á guð og elska hann
sem föður sinn, gefa honum hjarta sitt, helga honum líf sitt,
lúta vilja hans af fúsu geði og frjálsum vilja; þ. e. a. s.
markmiðið er ekki að gera börnin að guðfræðingum, heldur að
trúuðum kristnum mönnum, kenna þeim trú, en ekki trúfræði.
— Það ríður lífið á fyrir hvern sem fæst við trúarbragða kenslu,
að hafa þetta fast í minni, annars má vel svo fara, og er
meir að segja dauðans hætt við því, að kenslan hafi gagn-
stæð áhrif því sem vera ætti.
Iivernig er nú þessu farið hér á Iandi? Sjálfsagt er það
mjög misjafnt, hvernig börnum er kendur kristindómurinn hér á
landi. Heimilin leggja þar yfir höfuð að tala grundvöllinn
bæði sjálfrátt og ósjálfrátt, og má nærri geta, að hann er
misjafnlega lagður; og sama er víst að segja um það, hvern-
ig kennarar og prestar byggja svo þar ofan á. Sá maður,
er þetta hefir kynt sér einna almennast og rækilegast, segir
um þessa kenslu hjá kennurunum „að varla sé ofdjúpt
tekið í árinni, þó sagt sé, að kverkenslan sé alment bókstafs-
stagl, einlæg yfirheyrsla og utanað-lærdómur og mörgum
kennara hvimleið ekki síður en börnunum.“ Eg er því mið-
ur viss um að þessi skýrsla er rétt, og að hún á ekki síður
við kensluna á heimilunum, en hjá kennurunum. Mörgum
foreldrum og húsbændum er kverið hvimleitt frá bernsku, og
það hafa börnin fengið að heyra; hvortveggja telja svo
lærdóm þennan þunga skylduvinnu, sem ekki sé til nein gagns,
en verði samt að inna af hendi, til þess að fylgja venjunni
og ná fermingu. Skyldi það vera mögulegt, að slík kensla
komi að notum, að hún gagntaki hjarta nokkurs barns, lyfti
sál ]>ess upp i hæðir, styrki siðgæði þess, gefi því þrótt og
þol? Mér finstað það hljóti að verða þvert á móti. Sú kensla,
sem er kennaranum sjálfum hvimleið, hún hlýtur, held ég, að
verða barninu það líka, og sé kenslan hvimleið, þá er óum-
flýjanlegt, að efnið, sem verið er kenna um, gjaldi þess, og
verði lika hvimleitt barninu. Það getur auðvitað skeð, að
margt barnið verði siðar trúaður kristinn maður, en það er
þá ekki fyrir þessa kenslu, heldur þrátt fyrir hana; hún
verður aldrei annað en þröskuldur í vegi þess. Og skyldi