Nýtt kirkjublað - 13.10.1906, Side 10

226
NÝTT KIKRJUBLAÐ.
og reyk, og eyrun sár af dynjandi umferðarnið, nœtur nærri
j)ví jafnt sem daga. Eg hafði nú skoðað ])að markverðasta,
sem ferðamenn leita eftir í borgum, en við landar tveir, sem
komum frá Finnlandi 27. júlí, höfðum þó ákveðið að fara
eigi heimleiðis frá Höfn fyrri en 14. ág. með s/s „Kong
Trygve“. Mig langaði að „koma út á landið“, og einkum
vera við kristindómssamkomur, ef þess væri kostur; en minna
er um þær á annríkistíma sumarsins.
Eg skrifaði þvi íslenzka prestinum á Jótlandi: sr. Magn-
úsi Magnússyni (Jochumssonar,) sein þjónar Bregninge og Omme-
söfnuðum, þess efnis að mega heimsækja hann, fékk strax
um hæl svar, sem bauð mér þar dvöl svo lengi sein ástæður
minar leyfðu, og sagði mér frá kristindómssamkomum, sem
yrðu í Herning innan skamms.
3. ág fór eg með járnbrautarlestinni vestur um Sjáland,
Fjón og Jótland, skamt norðan við landamærin, vestur að
Esbjærg, sem liggur við vesturhafið og þaðan norður að Ring-
kjöbing, einnig á vesturströndinni. Á leið þessari var útsýn-
ið frá járnbrautinni að smábreytast frá samfeldum ökrum
og skógbreiðum milli borga og herragarða til engja og eyði-
móa, — eigi þó svo að akrar eða sáðlönd hyrfu með öllu, — með
einstökum bæjum og smáþorpum. Stórar gufuferjur fluttu
fólkið og farangursvagnana yfir Beltin.
Næsta morgun kl. 7 fór ég með póstinum frá Ringkjöb-
ing austur á heiðar. Var það rúmlega tveggja tíma leið aust-
ur að póststöð, sem nefnd er „Bregninge Kro“. Þaðan liggur
þvervegur ‘/j míl. norður að Bregninge.
Veðrið var yndisfagurt, heiðskýrt en eigi þó tnjög heitt;
vagnhestarnir fóru lengst af hægt. svo að ég hafði gott tæki-
færi til að taka eftir því, sem bar fyrir augu. Eg kunni hér
líka bísna vel við inig: Það var eitthvað af íslenzku í toft-
inu og jafnvel á jörðinni líka
Heiðin er ósköp hægt aðlíðandi. Lágir ásar og leyning-
ar skiptist á svo langt sem augað eygir — þetta landslag,
sem mér finst öllu fremur teygja hugann æ lengra og lengra
út í geyminn. Fyrir hálfri annari öld voru litlar mannabygð-
ir a heiðum þessum. Var þar sandur, sumstaðar auður, en
víðast þó þakinn lyngbreiðu, langmest beitilingi. Nú er þetta
mjftg mikið breytt. Menningin kom með vopnin kunnu; eld