Nýtt kirkjublað - 01.08.1908, Síða 3

NÝTT KIRKJUBLAÍ)
l¥l
hjálpar til að losna við sérgæðið, alt hið vonda og skaðlega,
sem dregur mánninn inn í sjálfan sig og gerir hann að ein-
trjáningi. Því í djiipi sálarinnar felst lifandi guðsorð, sem
kveinar undir fargi sjálfselskunnar, og þráir að komast út i
dagsljósið, út i starfsemi lífsins á svæði mannkærleikans,
Er ekki ástæða til að minna á orð postulans: Kœrleik-
urinn trúir öllu. vonar alt og umber alt?
Kærleikurinn trúir því, að sannleikurinn geri þjóð vora
frjálsa og glaða i sínum kristindómi. Andans brautir eru
margvíslegar. En þar sem kærleikuj'inn situr í hásæti er
öllu óhætt.
Kærleikurinn vonar, að þeir tímar komi, — já að þeir
séu nú þegar komnir, — að söfnuður og prestar, lærðir menn
og leikmenn, skilji hverjir aðra, læri betur og betur að verða
samtaka um hið eina nauðsynlega, að staða vor til guðsríkis
og starfið í því verði sannarlegt hugsvinsmál þjóðar vorrar,
verði hugtaks og umræðumál allra hugsandi manna, vitandi
að af þessum stofni standi öll framför og velferð vor og
niðja vorra á komandi öldum. —
Og enn segir postulinn: Kærleikurinn — hann umber
alt. Má vera að þetta sé örðugasti hjallinn á framfarabraut
kærleikans. En upp á hann verðum vér að komast. Þvi
þetta, að kærleikurinn er umburðarlyndur, er mér liggur við
að segja, — óumræðilega greinin í leyndarráði kærleikans.
Um alt það sem að er i lífi einstaklinga og þjóða, já enda
þótt það sé hneikslanlegt og glæpsamlegt, fer hann mjúkum
höndum. Svo ber oss að gera. Umburða^leysi veldur tjóni
i hvei'ju sem er. Mest er þó tjónið þar sem það fesfir klærnar,
þar sem mönnum er sárast. En svo er jafnan, þá er ráðist
er á innra líf manna með ómildum dómum, getsökum og
illspám, og ekki friður né frelsi fæst til að lifa sínu eigin
sálarlífi.
Þetta er regluleg drepsótt á kærleikans endimörk-
uni, og dregur sálirnar niður á við — niður i hyldýpi kuld-
ans og misskilningsins.
Leggjum stund á kærleikann.
H. E.