Nýtt kirkjublað - 01.04.1910, Blaðsíða 4

76
NÝTT KIRKJUBLAÐ
veita og afrita ]iann texta helgiritanna, er sýnagógan (GyS-
ingasöfnuðurinn) hafði viðurkent, að tákna raddhljóðin með
ýmsum merkjum, er þeir settu ýmist neðan við eða ofan við
samhljóðendurna. Þessir frœðimenn Gyðinga voru nefndir
massbretar og hinn viðurkendi hebreski texti gamla testa-
mentisins, sem þeir gerðu, massóretisJci textinn.
En þegar fyrir Krists daga var svo mikil helgi komin á
Jahve-nafnið, að Gyðingar forðuðust að nefna það. Mun það
hafa stafað af öfgakendum skiluingi á hoðorðinu: „Þú skalt
ekki leggja nafn Jahve guðs þíns við hégóma, því að Jahve
mun ekki láta þeim óhegnt, sem leggur nafn hans við hé-
góma“ (2 Mós. 20, 7, sbr. og B. Mós. 24, 16). Fyrir því
var og forðast að nefna það, er lesið var upp úr ritningunni,
en í stað þess lesið hebreska orðið adónaj, sem þýðir herra
eða drottinn, eða á stöku stað orðið elóhím (guð), ef orðið
adónaj var nýfarið á undan því (t. d. 1 Mós. 15, 2: Drott-
inn Jahve, — lesið: drottinn elóhím). Þegar nú raddstafa-
táknin voru sett við sainhljóðenda-textann hebreska, voru radd-
stafir þessara orða (adónaj og elóhím) settir við Jahve-heitið,
en ekki hinir upphaílegu raddstafir þess orðs. Því að ætlast
var til að þau orð væru lesin í stað Jahve.
En þegar gamla testamentið var þýtt á grísku (þegar
fyrir Krists daga), var Jahve-nafninu slept, en hebreska orð-
ið adónaj, sem lesið var í þess stað, þýtt á grýsku co xvqoos,
sem þýðir drottinn. Sú venja færðist síðan yfir í latnesku
biblíuþýðinguna, sem notuð var svo að segja i allri kristninni
allar miðaldirnar, og þaðan inn í biblíuþýðingar ýmissa þjóða.
En þegar siðbótin kom til sögunnar á 16. öld, fóru
menn að þýða g. t. úr sjálfu frummálinu og notuðu þá mas-
sóretiska textann. Og þá fundu menn til þess, að sjálfsagt
var að halda sjálfu Jahve-nafninu. En þá vildi svo óheppi-
lega til, að þekkingu vantaði á því hvernig raddstafamei'kin
við Jahve-heitið voru til orðiu, að þau áttu að tákna radd-
hljóð úr öðru orði. Þann veg var innleitt ranga heitið Je-
hóvah sem orðið er til úr samhljóðendum Jahve-nafnsins og
raddhljóðum adónaj-heitisins (byrjunar-raddstafurinn þar oft
líkari íslenzku e en a). Það komst úr því inn i margar biblíu-
þýðingar, þar á meðal vorar. Við það heiti á guði Gyðinga
kannast fólk alment. Raunar hefir það verið ritað Jehóva;