Nýtt kirkjublað - 01.04.1910, Blaðsíða 11

NÝTT KIRKJUBLAÐ
83
þreyltan við efnishyggjuna, þá séu að myndast Búddhatrúar-
söfnuðir á sumum miðstöðvum siðmenningarinnar, sem svo
nefnast, hér á Vesturlöndum. Og raddir heyrast um það, að
þar sé framtíðartrúin, sem taki við af kristninni.
Eftir því œtti lífsþreytutrúin að verða ofan á í heiminum.
Um þá lífsskoðun er óhœtt að segja að hún sé eigi holl fyr-
ir lífið hérna megin, og framþróun þess:
Lífið er kvöl. Markmíðið er að lifa sig sem fyrst þreyttan
á lífinu, hætta að langa til að lifa. Meðan enn eldir af lífs-
þorstanum, með elsku og hatri og ilöngunum, eru áframhald-
andi endurfæðingar, með allri sinni armæðu. Viðleitnin er
að komast í það ástand að kenna hvorki sorgar né gleði, óska
einskis, kvíða engu, komast sem fyrst inn í hið algerða hvíld-
ardá, inn i algleymið, friðinn eilifa, sem eftir allri vorri vest-
urlenzku tilfinningu á lífi og persónuleika er eitt og hið sama
og dauðinn, eða — að hverfa að eilífu.
Oss, kristnu þjóðunum um Vesturlönd, er og runnið ljós-
ið frá Austurálfu heims. Og það ljós leiðir oss inn i sífelda
baráttu, bæði inn á við og út á við, baráttu til þess að öðl-
ast lífið. — Lífið er takmarkið. Lífið er fyrirheitið. Æ full-
komnara, æ hærra líf: „Eg lifi og þér munuð lifa“, voru
skilnaðarorð vors trúarhöfunds.---------
Lesið hefi ég það austan frá Kína, að fyrir geti það
komið þar að líkami látins manns liggi, stundum saman, við
fjölfarinn veg, án þess að nokkui hirði um. — Gæti það kom-
ið fyrirí kristnu landi? —Eg las það, upp úr trúmálafundinum
mikla hér um árið í Chicago, um heiðinn prest eða hofgoða, sem
var á heimleið, og honum kom á skipinu orð frá einhverjum
deyjandi vesaling, sem taldi hann trúbróður sinn, að finna sig
fyrir andlátið. En prestinum þótti ekki taka því að ómaka
sig fyrir það grey-. Gæti maður ætlað kristnum presti það?
Mundi hann ekki að niinsta kosti blygðast sín fyrir að neita
slíkri beiðni, þótt hann væri ófús á að standa upp frá spila-
borðinu?
Það sem skilur lífsskoðanirnar er þetta, að Jesús Krist-
ur kendi mönnunum að öll þeirra höfuðhár væru talin, að
hver lítilrnótlegasti smælinginn væri guði kær, að hvert manns-
ins barn er og á að verða guðs barn. Llimnafaðirinn leitar
að hinum eina týnda, þó að hann eigi niutíu og níu visa.