Nýtt kirkjublað - 01.01.1911, Side 16

12
NÝTT KIRKJTJBLAÐ
vel sálarlíf annara, að þeir geti sagl alveg fyrir víst, hvort
þeir séu trúaðir eða vantrúaðir.
2. Það er satt, að það er hvergi tekið fram í N. T. nieð
berum orðum, að börn hafi vej'ið skirð; og það er eðlilegt.
Það var ekki við því að búast, að postularnir sneru sér undir eins
til barnanna, þegar þeir tóku til að boða hina nýju trú, og
fœi'u að skíj-a þan; því að meðan hinir fullorðnu voru ekki
skírðir, og höfðu enn eigi fengið nokkra þekkingu á hinum
kristnu sannindum, þá var alveg þýðingarlaust að skíra börn-
in. Hið nýja líf, sem í skírninni er gi'óðursett í hjarta barns-
ins, hefði kulnað út, ef það hefði orðið að alast npp í heiðin-
dómi, og farið á mis við kristilega uppfræðingu og kristileg
áhrif, sem er skilyrði fyrir því, að skírnarnáðin verði til bless-
unar. — Það liggur í augum uppi, að það er til einskis að
skíra barn, þegar foreldrarnir eða þeir, sem eiga að annast
það, eru heiðingjar. Því var það að postularnir lögðu alla
áhersluna á að skíra fullorðna, og sömu reglunni hefir jafn-
an verið fylgt, þegar kristin trú hefir i fyrsta sinn verið boð-
uð i einhverju landi, svo var það t. a. m. hér á Islandi. Trú-
boðarnir snúa sér til hinna fulloi'ðnu, kenna þeim og skíi'a
þá, og þá fyrst þegar það er gjört, þegar foréldrarnir eru
oi'ðnir kristnir og ki'istileg heimili eru komin, þá er farið að
skíi'a börnin, því að þá er fengin ti'ygging fyrir því að börn-
unum verði veitt kristilegt uppeldi. — Og það leið heldur
ekki á löngu eftir daga postulanna, þar til farið var að skíra
börnin; þegar á 2. öld eftir Krists burð er barnaskírn orðin
almenn í kirkjunni. Hinir kristnu foreldrar óskuðu að fá
börnin sín sem fyrsl skírð til samfélags við droltin og tekin inn í
söfnuð hans, til þess að þau yrðu aðnjótandi þeirrar miklu bless-
unar að alast upp í kristilegum anda, og fræðast og styrkjast í
kristileari trú og siðgæði svo að segja með móðurmjólkinni.
Foreldrnnum þótti svo indælt að mega sem fyrst fara að lilúa
að því góða sæði. sem í skírninni er gi'óðursett í hið saklausa
hjarta barnsins, og bera umhyggju fyrir að það ineð vaxandi
aldri gæti glæðst þar og þróast. — En þó að N.T. tali ekki
með berum orðum um barnaskírn, þá verður alls ekki dregin
af því sú ályktun, að það neiti barnaskírn. Að álykta svo
gjörir enginn, nema sá, sem er svo mikill bókstafstrúarmað-
ur, að hann eigi einungis trúir öllu bókstafiega sem stenduri