Nýtt kirkjublað - 01.10.1913, Blaðsíða 8

224
NÝTT KIRKJUBLAÐ
jjökkursögur.
VII.
Sama vorið (1888) og eg vígðist að Hjaltastað á Fjótsdals-
héraði og fluttist þangað, flutti búfr. Jónas Eiríksson að Eiðum i
Eiðaþinghá, sem skólastjóri, ásamt konu sinni Guðlaugu Jóns-
dóttur. Varð eg brátt kunnugur þeim hjónum, því Eiðar eru
annexía frá Hjaltastað, og tókst með okkur góð vinátta. Eg
hefi ávalt haft gaman af dularfullum fyrirbrigðum og sálfræði-
legum athugunum, en einkum þó þau 8 ár, sem eg var á
Hjaltastað. Enda hlóðust síðar margháttuð störf á mig og
annir, sem drógu huga minn frá þessum efnum. Eg átti á
þeim árum oft tal við menn um þessa hluti og leitaði eftir,
hvort ekkert dularfult eða óskiljanlegt hefði borið fyrir þá, og
varð þá margs vísari. — Meðal annars átti eg tal um þessi
efni við þau Eiðahjón, og ætla eg hér að segja frá viðburði
er skeði á Ketilsstöðum í Jökulsárhlíð, mig minnir árið áður en
þau fluttu að Eiðum, en þar bjuggu ]>au þá.
Það var einhverju sinni siðari part sumarsins, að 3 elstu
synir þeirra hjóna, Halldór, Jón og Benedikt, sátu uppi á bað-
stofulofti hjá móður sinni, þvi rigning var úti; alt annað fólk
var á engjum langt frá bænum. Halldór var þá á 5. eða 6.
ári (eg man ei hvort heldur var), en bræður hans sinn á hvoru
árinu þar undir.
Svo háttaði til, að gluggar voru báðum megin á þekjunni
yfir rúmum, er voru þar fram með baðstofuveggjunum. Alt
í einu segir Halldór: Neimamma! sjáðu strákinn sem er þarna
á glugganum, og benti á gluggann, sem var á móti rúminu,
sem þau sátu á. Móðir hans leit út í gluggann og sá ekkert,
en aftur sögðust bræður Halldórs sjá strákinn er þeir litu
þangað. Leið svo góður tími að drengirnir fullyrtu að þeir
sæju strákinn á glugganum, og að hann væri að skæla sig
og gretta framan í þá. Móðir þeirra sá ekkert og varð loks
leið á þessari suðu í drengjunum, og sagði þeim öllum að
setjast á rúmið, er var undir glugganum, sem þeir þóttust
sjá strákinn á, og bannaði þeim að líta út í gluggann, en
fekk þeim gull til að leika sér að. Leið svo dálítil stund, þar
til þeir alt í einu kalla upp: Nei sko mamma! hann er þá