Nýtt kirkjublað - 01.01.1914, Síða 9
NÝTT KIRKJUBLAÐ
5
uni i því efni upp á stjórn vora og yfirvöld, og orðið því
hlulskifti fegnastir, að aðrir tóku af oss það ómak að hugsa.
En eg tek það upp aftur: það er allsendis nauðsynlegt að
halda strangan og hlutdrægnislausan reikning við fortíðina,
þvi að fyrr er oss ekki framfaravon. Allar frekari spurning-
ar, sem nauðsynlegar eru til að rifja upp endurminningar
hvers eins, get eg nú falið í einni aðalspurningu: Hefir nafn
Jesú, trú hans, andi og líf verið að undanförnu meginafl vort?
hefir það verið leiðbeining vor í hugsunum, hvöt vor í fram-
kvæmdum, styrkur vor í þrautum og lögmál vort í hegðun
allri? Þessum spurningum svari hver einn fyrir sig; tíminn
leyfir ekki, að vér dveljum lengi við hvað eitt; efni hugleið-
ingar vorrar er ótæmandi og oss verður að nægja að drepa á
aðalatriðin helstu. Eg skilst því við þessa rannsókn fortíðar-
innar og bið hvern mann að halda henni fram í hugskoti
sjálfs sín. — —
Menn hafa tekið fram einn sérstakan mismun á dýri og
manni, og hann er sá, að dýrið lifir eingöngu í augnablikinu
sem yfir stendur, en hugsar hvorki um fortíð né framtíð, hefir
hvorki endurminningar né vonir. Maðurinn, þar á móti, lifir
minst i augnablikinu, en mest í fortíð og framtíð, mest i end-
urminningum sínum og vonum. Af þessu leiðir, að oss er
samboðið og enda mikilsvarðandi, að vér skoðum rækilega
endurminningar og vonir vorar. Nú höfum vér dvalið við
endurminningarnar til þessa; en um leið og eg sný máli mínu
að vonum kristinna manna, skal eg taka það fram, að vonirn-
ar hljóta að líkjast endurminningunum, svo sannarlega, sem
framtíðin vex eðlilega fram af fortíðinni. Sælar endurminn-
ingar verka sælar vonir, og eins munu sorglegar endur-
minningar framleiða dapurlegar vonir. Að sönnu getur guð
í miskunn sinni létt fortíðarinnar byrði af sanniðrandi syndara
og gefið von þar er engin var áður; en þetta er miskunnar-
verk hans, er elskar synduga mannskepnu. Vér skulum þá
í fám orðum athuga vonir mannanna, en nú viljum vér ræða
málið í gagnstæðri röð við það, er vér ræddum endurminning-
arnar áður, með þvi að nú skulum vér fyrst gjöra oss grein
fyrir vonum sjálfra vor, þar næst minnast á vonir þjóðar vorr-
ar og að endingu á vonir heimsins.
Hvers höfum vér þá að vona, kristnir bræður og systur?