Nýtt kirkjublað - 01.10.1914, Page 6

222
NÝTT KIRKJUBLAÐ
alment nauðsynjamál jyrir mannlífið. Þetta þarf að leiftra
fyrir auga lærisveinsins þegar orðiS er flutt, hljóma sem und-
irspil setninganna í eyranu og titra um taugakerfið eins og
rafmagnsstraumur.
Á báðar hliðar er þaS hin eðlilega þörf og aldanna
reynsla, sem ntskýringalaust segir það hverjum vitkuðum manni
að prédikun orðsins um anda drottins og siðgöfgi mannsins
er ómissandi á öllum þroskastigum mannlífsins. Þetta hefir
verið svo frá því fyrsta að hugsjónalíf og framsókn vaknaði
hjá mönnunum og það getur aldrei, aldrei horfið hvorki um
tíma né eilífð. Og því verður það aldrei of oft endurtekið
að i andlegum efnum má ekki finnast neitt hik né sljóleiki
hjá kennaranum, engar vafningakreddur, ef vakningin á að
koma, sem þörf og eðli lærisveinanna bíður eftir.
Þennan sannleika staðfesta dæmin, forn og ný.
Þegar einhver prédikari kemur fram með öbifandi trú
á hinum sameiginlega kjarna trúarbragðanna og losar sig
við smámunaflækjur kirkjudeildanna, en gefur orðið eldmóði
andans á vald, þá kemur meiri eða minni vakning. Þá streym-
ir þyrstur múgur mannanna þangað, sem svölunina er að
finna, og lifgrösin festa nýjar rætur í endurbættum og vökv-
uðum jarðvegi.
Að minni hyggju standa því kirkjurnar okkar ekki hálf-
tómar vegna þess að þörfin fyrir heyrn orðsins sé að hverfa
eða sé minni en áður. Þvert á móti. Þörfin hlýtur að vera
að vaxa sem þýðingarmesti liðurinn í réttri framþróun. Og
framþróun andans fer vaxandi. Það vonum við flestir að sé
tilfellið. Án þess að fara að rökræða þetta mikilfenglega efni
meira á þessum stað, segi eg því: Þörfina vantar eigi.
Hitt mun réttu næst, að okkar tími heimtar meira en áð-
ur, og að lærisveinninn finnur það eigi nægilega' oft eða i nógu
ríkulegum mæli í kirkjunni, sem hjarta lians hugsjón og
. skilningur þráir. Kennarinn veiður að miða sig nokkuð við
þroska lærisveinanna og þarfir. Kirkjan verður að vaxa með
kynslóðinni en ekki einangra sig frá henni, vuxa að alvöru
og lífsfyllingu. Annars segir kynslóðin og á að segja: „Burt
með þig, eins og þú ert orðin; nú reisi eg nýtt hús, en þó á
gama grundvelli; gamla búninginn vil eg ekki lengur hafa“.