Nýtt kirkjublað - 01.01.1915, Blaðsíða 6

2
NÝTT KIEKJTJBLAÐ
gagns og sóma, því guð fer ekki að mannvirðingum, hann
niðurlægir og upphefur, eftir því sem honum þóknast.
Þegar Pontus var órsgamall, varð faðir hans ráðsmaður
hjá ríkum bónda, og batnaði þá hagur foreldra hans að mikl-
um mun.
Heimili Pontusar var að mörgu leyti einkennilegt, for-
eldrar hans voru svo ólik að upplagi. Faðir hans var fjarska
strangur, drengurinn skalf oft af hræðslu, þegar hann kom
nálægt honum, þó hafði hann aðeins einusinni gefið honum
löðrung.
Móðir hans var aftur á móti mjög tilfinninganæm og blíð-
lynd. Pontus elskaði hana alveg takmarkalaust, og hlýddi
henni í öllu. En föður sinn Iærði hann ekki að elska, fyr
en eftir að hann var orðinn fullorðinn.
Pontus erfði lunderni beggja foreldranna, og segir hann
sjálfur, að það hafi valdið honum mikilla sálarkvala, að
hann varð að samrýma í hjarta sínu tvær gersamlega ólíkar
lyndiseinkunnir — strangleikann sem heimtar alt eða ekkert,
og tilfinningarsemina og kærleikann, sem fyrirgefur alt og
þolir alt.
Þegar Pontus var 4 ára, var hann orðinn lesandi, og
þegar hann var 7 ára, kunni hann kverið sitt og byrjaði að
lesa þýzku, — faðir hans sagði honum dálítið til.
Hann var snemma mjög hugsandi, og gekk oft í þungum
þönkum. Hann sat oft tímunum saman við dálítinn læk, sem
var nálægt bænum og horfði á strauminn. Fólk hló að hon-
um og þótti hann vera ærið skrítinn. „En þetta var fyrsta
sporið mitt á vegi heimspekinnar“, segir hann, „því við að
horfa á strauminn í læknum fékk eg fyrst hugmynd um hið
eilífa og óendanlega“.
Hann fór oft einförum út í skóg og hélt Iangar ræður
yfir trjánum, aðra áheyrendur hafði hann ekki. Á föstudag-
inn langa 1847 — þá var hann á 10. árinu — hélt hann
ræðu yfir skógartrjánum, sem kvað vera svo ágætlega samin,
að vel mætti halda hana í hvaða kirkju sem væri. Það voru
dræltir úr þeirri ræðu, sem seinna — þegar hann var orðinn
lærður maður — kom honum til að skrifa ágæta bók er hann
nefndi „Guð er kærleikur“.
Þegar Pontus var 12 ára var hann látinn í skóla í Gauta-