Nýtt kirkjublað - 01.09.1915, Síða 3

NÝTT KIRKJUBLAÐ
195
menna hópa, búninga Austurlanda og vermandi geislaflóð
hinnar suðrænu sólar. Vér heyrum hávaða, skarkala og óp,
ys og þys. En þvi betur sem vér gætum að, förum vér að
aðgreina andlitin, og heyrum bænir og spurningar hinna ein-
stöku, og i huga vorurn skapast ákveðnar myndir.
Hinn sami starfsmáti mætir oss, er vér lítum á hinn öt-
ula þjón Drottins, Pál postula. Hann talaði einnig til mann-
fjöldans. En hann sá meir en fjöldann. Hann sá dýrkeypt-
ar sálir hinna einstöku. Hann brann af áhuga fyrir hinum
einstöku sálum. Hann stofnaði söfnuði og fór úr einum stað
í annan. En það er líkast því, að hann hafi tekið andlitsmynd-
ir með sér, og hver einasta mynd hafi bent honum á að biðja
fyrir sinni sál. Það er auðséð á bréfum hans, að hann hefir
oft blaðað i þessari myndabók. Það sýna oss kveðjurnar.
Hann þekkir sína menn og honum tekst vel að lýsa þeim.
„Heilsið Prisku og Akvílasi, samverkamönnum mínum i Kristi
Jesú, sem stofnað hafa lífi sínu í hættu fyrir líf mitt, og ekki
eg einn votta þakkir, heldur og allir söfnuðir heiðingjanna“.
„Heilsið Epænetusi mínum elskaða, sem er frumgróði Asíu
Kristi til handa“. „Heilsið Apellesi, sem er fullreyndur í
Kristi“. Alt þetta eru skýr og fögur minningarorð. Þau
sýna oss hið nána samband milli hins andlega leiðtoga og
hjarðarinnar. Hann hugsar ekki aðeins um að stofna söfn-
uð, hjarta hans brennur af áhuga fyrir velferð hinna einstöku
safnaðarmeðlima. Það er honum angistarefni, ef hann ekki
er allur í þessu eina — að ávinna sálir. Hann hefir talað
um, að öllum beri að birtast fyrir dómstóli Krists, og svo
bætir hann við: „Með því að vér nú vitum, hvað ótti drott-
ins er, leitumst vér við að ávinna menn“. (2. Kor. 5, 11).
Hann lítur á hina einstöku með bjartri von, hann slepp-
ir engum undan, von lians sér, að öllum er mögulegt að ná
takmarkinu. Enginn er undan skilinn. „Og hann boðum vér,
er vér áminnum sérhvern mann og fræðum sérlivern mann
með allri speki, til þess að vér getum leitt hvern mann fram
fullkominn fyrir samfélagið við Krist“. (Kol. 1, 28). Hann
vill engum sleppa, og ekki örvænta, hann vill ná i sérhvern
mann. Það var eðlilegt, að hann yrði mikið á sig að leggja.
Það var eðlilegt, að slíkt starf eyddi kröftunum. Vér höfum
hans eigin orð fyrir því, hvernig lmnn starfaði. „Vakið þvi,