Nýtt kirkjublað - 01.09.1915, Side 4

196
NÝTT IvIRKJUBLAÐ
og verið þess minnugir, að i 3 ár lét eg eigi af, nótt og dag,
með tárum að áminna einn og sérhvern“. (Posts. 20, 31).
Svo vænt þótti honum um söfnuð sinn, að hann áminti einn
og sérhvern með tárum. Þannig tengjast vináttubönd — og
slíkum mönnum gleymist ekki að biðja fyrir öðrum, og þeim
er heldur engin meiri velgjörð sýnd, en að fyrir þeim sé beð-
ið. Þeir mœta fjöldanum en láta ekki liina einstöku hverfa
inn í fjöldann. Þetta á enn í dag að vera hin góða starfs-
regla.
Þjónar Krists þekkja cura generalis. Það er hin al-
menna umhyggja, guðsþjónustan í helgidóminum, prédikun
orðsins. Já, gleymum henni ekki. Gleymum ekki tign pré-
dikunarstarfsins. Hvílík virðing, hve dýrlegt hlutverk að mega
vera kallari hins mikla konungs. Hvíklík örugg gleði að
vita: Hér stend eg ekki í mínu nafni, en get sagt: „Drott-
inn sendi mig. Hann hefir geíið mér iærisveinstungu, til þess
að eg gæti styrkt hina mæddu með orðum mínum“. Þegar
vér hugsum um þá tign og þá vegsemd, þá getum vér skilið,
að í kirkjunni hefir með sigurgleði verið talað um — gloria,
gaudium, robor ministrorum Dei. Þjónar Krists hafa á hendi
dýrðarþjónustu, og því þjónsstarfi fylgir gleði og kraftur. —
Látum tiltrúna frá drottni fylla oss bæði auðmykt og djörf-
ung. Það tvent getur svo mæta vel farið saman. Þeir sem
eru auðmjúkir gagnvart Drotni, þeir eru ekki hrœddir við
að flytja orð hans til mannanna, jafnvel þó að mennirnir
hafi ýmislegt við boðskapinn og boðberann að athuga. Kristnir
prédikarar þurfa ekki að vera hræddir, þurfa ekki að fara
undan í llæmingi og spyrja uni friðarskilmálana. Gleymum
ekki tign hins háleita starfs.
En vér erum ekki settir til þess eingöngu að vera pré-
dikarar. Presturinn er pastor — hirðir. Við hann segir yfir-
hirðirinn: „Gæt þú lamba minna“. Nú komum vér inn á
það svæði, sem nefnist cura specialis eða cura animarum, hin
sérstaka umhyggja, umhyggjan fyrir hverri einstakri sál.
Vér vitum, að oss er slík umhyggja á hendur falin og
oss langar til að kynnast tifandi sálum, en þá munúm vér
sjá, að prédikunin ein er ekki nema helmingur starfsins og
ekki það.
Eg las nýlega þessa áminningu til prestanna: Veriðekki