Nýtt kirkjublað - 01.09.1915, Side 6

198
NÝTT KIRKJUBLAÐ
hjarta og þeir vilja trúa oss fyrir. ÞaS á að vera slíkt sam-
band milli prests og safnaðar, að menn viti, að til prestsins
er óhætt aS fara. Gestrisni er talin lofsvert þjóðareinkenni
Islendinga, hún ætti einnig að vera einkenni í hinum andlega
heimi. Reynum einnig aS leita að þeim, þó aS þeir hafi enn
ekki leitað á vorn fund, Líkjumst björgunarmanninum, sem
horfir út á hafið reiðubúinn til þess að bjarga. Lítum út á
hafið og hlustum á neyðarópin; það ríður á því, að kirkjan
eigi góða björgunarmenn.
Lærum af hinum mikla postula, sem fyltist angist við þá
tilhugsun, að nokkur sál færi á mis við hið bezta og heilag-
asta. Lítum á hvert sóknarbarn með von, væntum hins bezta
af hverjum manni, og leggjum ekki árar í bát, þó að von-
brigðin mæti oss. Þá tengjast vináttubönd og fyrirbænin eykst.
Þá verður presturinn þeirrar hjálpar aðnjótandi, að fyrir hon-
um er beðið. Eg veit, að margir biðja fyrir mér, og starfinu
hér í bæ. Það er mér ómetanleg bjálp og uppörfun; eg veit,
að beðið er fyrir guðsþjónustunni og vitnisburði mínum, slík
fyrirbæn er hjálp í vandasömu starfi.
Það er indælt að vera prestur. Það er gleðilegt að vita
af því, að hver einasti dagur er ákveðinn, er gjöf frá guði til
þess að vér veröum öðrum til blessunar. Alt af eru tækifæri
til þeirrar prestsþjónustu. En þá hljótum vér einnig að finna
til þess, að vér oft vanrækjum meira en vér framkvæmum.
Vér vitum, að miklar kröfur eru gerðar til prestanna.
Þeir eiga oft að tala og helzt alt af að koma með hið bezta.
Það skulum vér einnig játa, að oss mishepnast margt, og vér
heyrum ýmsa dóma og erfitt er að gera mönnum til hæfis.
Þeir geta verið hrifnir i dag, en leiðir á morgun. Hún ger-
ist enn, sagan um sáðmanninn, sem gekk út að sá, en sumt
sæðið féll við veginn, sumt meðal þyrna, og sumt í grýtta jörð.
Vér höfum víst margir reynslu í þessum efnum. Oss
fanst prédikunin ekki ná þvi, sem hún hafði ætlað sér, og
vér fundum, að vér vorum vanmáttugir þjónar. En svo fór-
um vér til einhvers sjúklings, til syrgjandi manns eða konu,
vér bárum bæn og guðsorð að sjúkrabeð. Var nokkurn tíma
kvartað, þegar þú komst þangað? Eg veit, að eg hefi haldið
margar ræður, sem ijllum hafa ekki geðjast, en aldrei hefi eg
heyrt kvartað undan því, sem eg talaði við hina sjúku.