Vikan - 01.03.1951, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 9, 1951
áður en nokkuð er aðhafst. Ég er á móti öllu
leynimakki, en í þetta sinn er nauðsynlegt að
halda öllum ákvörðunum leyndum. Ef einhverj-
ir eru að reyna að koma sir Vilhjálmi fyrir
kattarnef er um að gera að vinna þannig gegn
þeim, að þá gruni ekki, að maður viti neitt um
svikráð þeirra. En vitanlega mun ég ekki leyna
þig nokkru. Þegar ég hef ákveðið eitthvað, mun
ég leggja það fyrir þinn dóm. En það sem nú
er um að ræða er til hvers maður ætti að snúa
sér; hvern maður getur fengið til að taka máliö
að sér. Ég skal játa, að þú hefur ef til vill á
réttu að standa, hvað fagmönnum viðvíkur. En
einhverskonar sérfræðingar verður að taka mál-
ið að sér, því að maður, sem er vanur að eiga
við dularfull mál, er J>etur til þess fallinn að
leysa þessa gátu en almenningur."
„Við skulum bíða og sjá hverju fram vind-
ur, áður en við tökum nokkrar ákvarðanir,“ sagði
Alma. „Ef til vill er þetta allt, sem hefur skeð
ekki annað en .heilans hugarburður.“
Og tíminn leið. Vikum saman skeði ekkert,
sem gat haft óróaridi áhrif á Vilhjálm, og ekk-
ert benti til að presturinn hefði tekið nokkrar
ákvarðanir í þessu dularfulla máli.. Loks fór
Malfroy í sumarfrí, hann fór fyrir þrábeiðni
Vilhjálms, en var þó mjög tregur á að yfirgefa
hann, en loks fór hann og ætlaði að eyða hálf-
um mánuði hjá móður sinni og systur.
Telford Wolf lét tilleiðast að búa þennan hálfa
mánuð hjá frænda sínum, því að allir voru
sammála um að Vilhjálmur mætti ekki vera einn,
Alma var einnig oft langdvölum heima á Storm-
bury. Vilhjálmur var önnum kafinn við að vinna
að skrásetningu bókasafnsins, og það leit einna
helzt út fyrir að hann hefði aftur öðlazt sína
fyrri sálarró og allur hugur hans beindist að
bókasafnsvinnunni. Hann var kátur og glaðlynd-
ur og talaði aldrei um þau mál, sem hann vissi
að voru Ölmu á móti skapi. Hann ræddi einnig
um brúðkaup þeirra með tilhlökkun eins og ást-
föngnum mönnum er titt, og það leit út fyrir
að hann sæi eftir að hafa breytt fyrirætlunum
sinum. En hvað því viðvék var hún ákveðin.
„Þú hefur ekki gert annað en það sem var
rétt, Bill,“ fullyrti hún. „Bæði pabbi og ég skild-
um þig mjög vel. Ég var aðeins vonsvikin vegna
þess, að ég fæ þannig ekki tækifæri að vera þér
jafnnálæg og ég hafði vonað.“
Frú Wolf kom oft til Vilhjálms um þessar
mundir, og hún var sammála Ölmu að hann væri
aftur farinn að líkjast þvi sem hann hafði áður
verið.
„Telford skilur hann að sumu leyti-betur en
nokkuð okkar hinna,“ sagði Dafna. „Bill er
sjálfur brot af listamanni, og þeir dást báðir að
fögrum listum. Telford er einnig mjög tilfinn-
inganæmur þrátt fyrir það, hve vantrúaður hann
er.“
„Bill metur hann mikils. Hann dáist að list-
hneigð hans og er fullur áhuga á verkum hans,“
sagði Alma.
Haustkvöld nokkuð að afloknum kvöldverði
sátu þeir bræðrungarnir í billiardsalnum og Tel-
ford ræddi um vinnu sina.
„Nú sem stendur vinn ég að því að teikna
gamla skildi og skjaldarmerki,“ sagði hann. „Það
er skemmtilegt en erfitt verk. Á skjöldunum eru
oft dýr, sem hvorki þú né ég höfum nokkurn-
tíma séð. Dýr, sem eru í rauninni ekkert ákveð-
ið. — Finnst þér annars ekki gaman að skjald-
merkjafræði? Þú hafðir einu sinni áhuga á
henni ?“
„Jú, skjaldamerkjafræði er svo nátengd allri
mannkynssögu, og getur því oft varpað ljósi
á atburði, sem annars væru óskiljanlegir. Um
daginn fann ég bók eftir John Guillins um þessi
efni. Þú mátt gjarnan fá hana lánaða, ef þú
vilt.“
„Er nokkuð sagt frá dýrum í bókinni ?“
„Já, skemmtilegasti, hluti bókarinnar er um
öll dýr, sem koma fram á skjaldarmerkjum.
Ljón hafa alltaf verið mest notuð, en úlfar, hý-
enur, já fiskar og jafnvel skriðdýr hafa einnig
hlotið sinn sess í þessu merki styrkleikans."
„En drekar?“
„Já, vitanlega segir Guillins heilmikið um
skjaldarmerki, sem eru prýdd drekum og öðrum
ævintýradýrum. 1 bókinni eru til dæmis skraut-
legar litmyndir af nykri og dreka með vængi og
tvískipta tungu.“
„Ó, leyfðu mér að sjá bókina," bað Telford.
„Mér kemur ekki dúr á auga, fyrr en 'ég hef
lesið hana.“
En þá skeði dálítið, sem raskaði ró beggja.
Það var komið fram undir miðnætti, þegar Vil-
hjálmur reis á fætur til að sækja bókina. Á
sama augnabliki rauf skerandi átakanlegt vein
kyrrð næturinnar. Fyrst var það eins og fjar-
lægt, átakanlegt kvein.
Vilhjálmur opnaði glerdyrnar út á veröndina,
og nú heyrðist hljóðið nær. Þetta var stígandi
og fallandi óp, er varð stöðugt sterkara og sterk-
ara, unz það endaði í skerandi veini. Síðan varð
allt kyrrt eins og áður. Það var ógerningur að
vita hvaðan hljóðið kom utan úr myrkrinu. Vil-
hjálmur áleit að það kæmi úr órafjarlægð, en
Telford hélt að það hefði verið mjög nálægt
þeim. Hann sýndi meiri ótta en frændi hans, og
bað hann að koma inn hið bráðasta. En Vil-
hjálmur stóð úti á veröndinni um stund.
„Það hlýtur að hafa verið lifandi vera sem
gaf þetta átakanlega hljóð frá sér,“ sagði Tel-
ford og bar óðan á. „Ég hef aldrei á æfi minni
heyrt neitt jafn óhugnanlegt."
„Þegiðu, svo ég geti hlustað," sagði Vil-
hjálmur.
Telford fór inn í billiardsalinn og bað frænda
sinn ennþá einu sinni um að koma inn, en hann
svaraði ekki, og fáeinum mínútum síðar heyrðu
þeir báðir aftur þetta fjarlæga vein. En í þetta
sinn var það fjær.
„Hann hefur farið inn í skóginn," sagði Vil-
hjálmur. „Að klettagjánni."
„Hvað skyldi þetta hafa verið?“ spurði Tel-
ford, en fékk ekkert svar.
Hljóðið heyrðist ekki aftur, og fimm mínút-
um síðar kom Vilhjálmur inn og læsti. Telford
sat og drakk viský, þegar hann kom inn.
„Hvað i ósköpunum gat þetta verið?“ spurði
hann.
„Ertu í raun og veru í vafa? Láttu mig þá
minna þig á. ,,En því næst mun vein úlfsins
berast honum til eyrna.“ Finnst þér þetta ekki
nógu augljóst."
„En hvernig ætti úlfdraugur að geta veinað,
Vilhjálmur? Ef þetta hefur verið úlfur — en
það vitum við ekkert rnn — hefði hann orðið að
hafa alveg gífurlega stór lungu; annars hefði
hann aldrei getað gefið þetta vein frá sér.“
„Þú gleymir því, að hér er um „dulræn“ öfl
að ræða,“ sagði Vilhjálmur. —- Hann var náfölur
en sýndi engin merki um hræðslu. Telford gat
aftur á móti ekki lagt dul á að hann var hrædd-
ur.
„Það er þó að minnsta kosti eitt, sem stendur
ekki heima,“ sagði hann og það var öfundar-
hreimur i röddinni. „Þar er sagt „Blóðið frýs í
æðum hans, og hann svimar," en þú ert full-
komlega kaldur og rólegur. Ef þetta hefði átt
við mig, hefði ég ekki verið svona kjarkaður.
Er þetta örvæntingarkjarkur eða finnst þér bölv-
unin ekki eiga við þig?“
„Þú hefur alltaf sýnt meiri skilning á spádómn-
um en nokkur annar,“ svaraði Vilhjálmur. „Það
er vegna þess að þú ert þér þess meðvitandi að
hann er sannleikur, þó að þú játir það aldrei
beinlínis. En ég verð að taka þessg eins og mað-
ur, því að ég er af Wolfættinni, og hvenær
hefur þú heyrt getið um að Wolf hafi sýnt kjark-
leysi. Hér er hvorki tími né rúm fyrir von eða
örvæntingu. Það eina, sem hægt er að gera, er að
vera þolinmóður, og ég ætla að sýna þolinmæði
fram á síðustu stund. En ef þú ert hættur að
drekka, þá ættum við að fara að sofa.“
Mynd efst til vinstri: Nýklakinn kornhænuungi er svo smávaxinn, að hann getur legið á 25
senta peningi (á stærð við íslenzkan krónupening). Mynd neðst til vinstri: Hvað er jörðin álitin
gömul samkvæmt nýustu rannsóknum? — 3,350,000,000 ára. Mynd til hægri: Myndasmiðir banda-
ríska flotans, sem taka kvikmyndir niðri í sjónum eru algerlega óháðir því að fá loft og rafmagn
frá yfirborðinu.