Vikan - 07.06.1951, Qupperneq 5

VTKAN, nr. 22, 1951
5
f— Ný framhaldssaga:
i í
►j v
/Ft/infi/vi ■ Actmlín ^
V
V
Ævintýri í Astralíu
eftir MAYSIE GREIG
►>»»»»»>»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»1
V
V
V
V
V
V
V
►5
»»»»»!<
„Já, falleg unglingsstúlka. Pólverji, að mig
minnir ?“
„Já, að hálfu leyti. Móðir hennar var ensk,
en faðir hennar var pólskur prófessor. — Hún
stundaði nám við heimavistarskóla í Englandi, en
dvaldizt í leyfi heima í Varsjá, þegar stríðið
skall á. Móðir hennar var strax drepin, en faðir
hennar hvarf. Vesalings barnið — hún var ekki
annað en barn — var fyrst í þýzkum fangabúð-
um, og síðar lenti hún í rússneskum fangabúð-
um. Það er ekki að undra að þetta eyðilegði
taugar hennar.“ — Hann þagnaði og starði fram
fyrir sig.
„Eigið þér við að hún sé farin á taugum."
„Já, það er einmitt það, sem hún er. Þannig
var ástatt fyrir þeim öllum í byrjun, en hvíldin
hér um borð, góður matur og áhyggjuleysi hef-
ur hjálpað þeim að ná aftur sálarjafnvægi sínu.
Konur, já og jafnvel karlmenn, sem ekki gátu
litið á mann án þess að bresta í grát, eru orðin
að rólegu, blátt áfram fólki. En Katrín . . .“
Hann þagnaði skyndilega.
„Heitir hún Katrín?“
Hann kinkaði kolli: „Katrín Siliski. Ég hélt
að þessi ferð mundi gera henni meira gott en
flestum hinna — hún er ung, og á meðan mað-
ur er ungur á maður betra með að jafna sig
á sorgunum. En þótt undarlegt megi virðast, þá
hefur henni versnað, og í kvöld er hún í hræði-
legu uppnámi. Ég hef orðið að biðja eina kon-
una að sitja hjá henni; hún hefur hótað að
kasta sér útbyrðis."
„Hefur hún aldrei sagt yður, hvað að henni
amaði?“ spurði Quentin og talaði rólega.
„Nei! Hún segir alltaf að það sé ekkert að;
það séu aðeins taugarnar. En hún ætti að vera
orðin styrkari á taugum. — Ég get ekki skilið
þetta.“
„Munduð þér kæra yður um, að ég færi niður
og talaði við hana?“ sagði Quentin stillilega.
„Viljið þér gera það?“ Hann varð næsta
drengjalegur af ákafa. „Ég ætlaði ekki að ónáða
yður síðasta kvöldið. Þér eigið fjölda vina, sem
þér vilduð heldur tala við en þennan vesaling.
Ég ætlaði ekki að angra yður . . . En ég sá yður
standa hérna eina . . .“
„Blessað barn geturðu verið, vinur minn,“ hugs-
aði hún með sjálfri sér. „Skilur þú í rauninni
ekki, hvað hér hefur átt sér stað? Ef til vill
ertu ekki betur gefinn, en þú segist sjálfur vera.
En það skiptir engu máli.“
„Ég vil gjarnan fara niður,“ sagði hún upp-
hátt. „Hver veit nema hún vilji trúa annarri
ungri stúlku fyrir vandamálum sinum“
„Ég get alls ekki gert mér í hugarlund, hvað
amar að henni,“ sagði hann og starði framfyrir
sig. „Hún segist ekki þekkja fólkið, sem hefur
tekið hana upp á sina arma, en það eru gamlir
fjölskylduvinir hennar, sem hafa búið hér árum
saman. Ég hef komizt á snoðir um að það er
stórauðugt fólk, sem á indælt heimili. Já, mund-
uð þér vilja koma niður með mér núna?“
„Já, vitanlega!“
En Quentin sneri sér með trega frá borðstokkn-
um. Það hafði verið svo dásamlegt að standa
þarna og horfa yfir hafið til landsins, þar sem
ljósin blikuðu eins og gimsteinar — ævintýra-
landsins. Hún hefði getað staðið þarna timunum
saman við hlið Duncams. Hún vissi ekkert hvað
hann ætlaðist fyrir, og þau höfðu ekki minnzt
á að hittast aftur, eftir að þau hefðu stigið af
skipsfjöl morguninn eftir.
Forsaga: Henry Greenways hefur sent
hina 23 ára gömlu stúlku Quentin Martin
til Sydney til þess að hafa eftirlit með
flugvélaverksmiðju, sem hann á þar, en
bróðursonur hans Maddock veitir fyrirtæk-
inu forstöðu. Á leiðinni til Ástralíu verður
Quentin ástfangin af Duncan Templeton,
sem var leiðsögumaður innflytjendahóps.
Duncan er mjög áhyggjufullur út af pólskri
stúlku, Katrinu Siliski að nafni.
Þau fóru saman í gegnum upplýsta salina, þar
sem flestir farþegar af fyrsta farrými sátu og
skemmtu sér. Sumar konumar voru þegar komn-
ar í snotra göngubúninga, tilbúnar að stíga á
land. Quentin datt ósjálfrátt i hug, að þær ætl-
uðu að sofa í fötunum. — Hún var aftur á móti í
ljósum sumarkjól þetta kvöld. Hann var úr föl-
bláu, rósóttu bómullarefni, pilsið var mjög vítt og
um mittið var bundið bandi, sem var grátt eins
og augu hennar — stór, grá augu, sem blikuðu
undir þéttum, dökkum brúnum. Þetta var kven-
legasti kjóllinn, sem hún átti, en þegar henni
var litið á hinn stórskorna og klunnalega Duncan
Templeton, brosti hún dálítið háðslega og hugs-
að með sér, að kjóllinn hefði komið sér að held-
ur litlu gagni. 1 stað þess að standa saman og
njóta návistar hvors annars uppi á þilfarinu voru
þau nú á leið niður til innflytjendanna til þess
að tala við unga stúlku, Katrínu Siliski að
nafni.
2. KAFLI.
Þiljur þriðjafarrýmis lágu nokkuð neðar í skip-
inu. Karlar, konur og börn lágu þar fram á borð-
stokkinn; þau bentu, hlógu og töluðu með miklu
handapati; — bersýnilega snortin af útsýninu og
þeirri vissu, að þau fengju að stíga á land næsta
dag. Þó þau töluðu ólikar tungur, var engu lík-
ara, en þau skildu hvert annað. Ef til vill voru
einnig hinar fjörmiklu, talandi hreyfingar þeirra
ætlaðar til að skýra, við hvað þau áttu — og ef
til vill var það, sem þau sögðu ekki aðalatriðið.
Það var nóg að fá að vera saman, finna návist
hinna, og vita að næsta dag beið þeirra allra að
hefja nýtt líf í nýju landi — og þau hefðu brotið
allar brýr að baki sér. Klæðnaður þeirra var jafn
sundurleitur og hann var tötralegur. Hnébuxur,
uppgjafa einkennisbúningar, síðbuxur, þjóðbún-
ingar. Það var ekki alltaf auðvelt að átti sig á,
hvort það var karl eða kona, þar sem margir karl-
mannanna gengu með hárnet, og konurnar stutt-
klipptar og í síðbuxum, sem augsýnilega voru
gerðar úr gömlum 'ullarábreiðum.
Einhversstaðar niðri á þiljunum sungu nokkr-
ir Italir angurblítt „Adio, Ma Bella Napoli“.
Hljómar af ósamstilltum gítar- og banjóleik var
eins og dauft undirspil undir hlátra og mas, og
öðru hvoru heyrðust einmana raddir raula
júgóslavíska, tékkneska, þýzka, pólska og jafn-
vel enska þjóðsöngva.
Um leið og Duncan birtist ásamt Quentin á
þiljunum var hann bókstaflega umkringdur af
fólki.
„Ó, Tempelton, mig langar til að spyrja yður
um dálítið . . . megið þér vera að því að tala
augnablik við mig . . .?“
„Tempelton, aðeins eina spurningu langar mig
til að leggja fyrir yður . . .“
Hann gerði allt, sem í hans valdi stóð til að
leysa úr vandræðum þeirra og friða þau, — og
hann gerði það með þeirri stöku ró og geðprýði,
sem honum var svo eiginleg. Quentin vék til hlið,-
ar og fylgdizt með, hvernig hann ræddi við þetta
vesalings fólk, og hún fann að augu hennar urðu
rök og heit. — Hár, þreklega vaxinn maður í
grófum, gráum fötum, sem fóru illa — ungur,
en þó þroskaður maður með slétt, ljóst hár og
blá augu! Alls ekki líkur þeim manni, sem hún
hefði getað ímyndað sér, að hún gæti orðið ást-
fangin af; en þó áleit hún, að hún elskaði hann,
en hversvegna! Ekki var það vegna ytra útlits
hans. Já, hún hafði breytzt mikið undanfarin
tvö ár.
Uoks heppnaðist Duncan að losna frá fólkinu,
sem spurði hann í sífellu og greip í hann úr
öllum áttum. Hann brosti dálítið skömmustuleg-
ur, þegar hann kom til hennar. „Afsakið
þessa töf; en þau eru öll svo æst og eftir-
væntingarfull núna. — Ferðin er á enda, og fram-
undan er óvissan; en ég vona, að guð gefi þessu
fólki friðsæla og hamingjuríka framtíð."
Þau héldu áfram ferð sinni undir þiljur. Káett-
urnar voru aðallega stórir svefnsalir, sem í gátu
verið tíu til tuttugu manns. Quentin hafði komið
inn í sumar þeirra áður, þegar hún hafði verið
að hjálpa Duncan með að tala við nokkra far-
þeganna; aðallega konur, sem voru honum þung-
ar í skauti, en hún hafði aldrei áður komið inn
til Katrínar Siliski.
Duncan barði að dyrum. Kvenmannsrödd svar-
aði: „Kom inn!“ Hann opnaði og þau fóru inn.
Þetta var ein af minni káettunum, það voru að-
eins tíu kojur þar inni, en í kvöld voru aðeins
tvær konur staddar þarna. Önnur var feitlagin,
góðleg subba, sem sat á kojunni sinni og prjón-
aði.
„Gott kvöld, frú Dejevic,“ sagði Duncan og
brosti. „Hvernig líður litla sjúklingnum okkar?"
Frú Dejevic yppti öxlum. „Hún hefur ekkert
talað! Og hún bragðar ekki mat — alls engan!“
Quentin leit í eina af neðri kojunum; þar sem
unglings stúlka lá hreyfingalaus. Hún var í
margþvegnum baðmullarkjól og huldi andlitið í
svæflinum. Þykkt ljóst hár hennar lá niður yfir
herðarnar. Hún hafði ekki hreyft legg eða lið
eftir að þau komu inn.
Duncan leit einnig á hana, og aftur fann
Quentin þessa óskiljanlegu eftirvæntingartilfinn-
ingu gagntaka sig. Hann leit á hana meðaumk-
unarfullur, og það var ekkert annað en með-
aumkun, sem mátti lesa út úr svip hans.
„Jæja, Katrín," sagði hann blíðlega. „Hvað
segið þér um að koma með mér upp á þilfar og
líta á ljósin, sem blika í höfninni?“
Hún var ung og falleg, en leit út fyrir að vera
eldri en hún var í raun, vegna þess hve
föl og tekin hún var. Andlit hennar var
barnslegt og ávalt, en blá augun, sem störðu á
Duncan voru köld og næsta tryllingsleg og var-
ir hennar titruðu.
„Ég býst við að fangavörðurinn minn verði
látinn koma með mér? — Eða hafið þér hugsað
yður að hlekkja mig fasta við yður?“ Rödd henn-
ar var hás, en þó gat maður heyrt, að undir
venjulegum kringumstæðum hlaut hún að vera þíð
og notaleg. Hún talaði enskuna hárrétt, en hún
hafði einnig, að þvi er Duncan hafði sagt Quentin,
verið í heimavistarskóla i Englandi.
„Þvaður!" Hann ræskti sig óþarflega hátt.
„Frú Dejevic situr hér aðeins, til þess að þér
séuð ekki einar.“
„Þetta er svei mér hlægilegt," sagði hún og
rak upp stuttan kuldahlátur, sem nísti mann inn