Vikan - 24.01.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 4, 1952
komu með réttina að dyrunum. Áki prins var
vonleysislegur og afundinn við Aribert. Daginn
áður hafði Áki prins hótað sjálfsmorði í örvænt-
ingu sinni, þegar útséð var um lánið hjá Deví
Sampsyni, en þá bað Aribert hann að gefa sér
drengskaparheit um að gera það ekki.
„Hvaða vín má bjóða yðar hátign ?“ spurði
Hans gamli mjúkmáll, þegar súpunni var lokið.
„Sérrí,“ sagði Áki prins stuttlega.
„Og rómaní konti á eftir?“ spurði Hans. Ari-
bert snöggleit upp.
„Nei, ekki i kvöld. Ég ætla að reyna silleri
í kvöld,“ sagði Áki prins.
„Nei, annars, ég held ég fái rómani konti,
Hans,“ sagði hann svo. „Mér finnst það betra
en kampavin."
Hið fræga og óviðjafnanlega búrgunzka vin
var fram borið í umbúðum. Hans gamli tók létti-
lega eina flösku af sérríi skrúfaði af lokið í mikl-
um flýti, dró úr tappann, kom siðan með flösk-
una að borðinu. Áki kinkaði kolli, og sagði hon-
um að leggja hana niður. Aribert horfði á Hans
fullur eftirvæntingar. Hann gat ekki trúað því,
að Hans sæti á svikráðum, en samt höfðu orð
Rakksolls grafið um sig í huga hans. Nú muldr-
aði Áki prins:
„Aribert, ég tek aftur heit mitt. Heyrirðu það,
ég tek aftur heit mitt.“
„Aribert hristi höfuðið í ákafa, en leit samt
ekki af Hans. Öldungurinn dustaði lítið eitt af
stútnum með handþurrkunni, hellti síðan rómaní
konti í glösin. Aribert nötraði frá hvirfli til ylja.
Áki hóf upp glasið og hélt því upp að ljósinu.
„Drekktu það ekki,“ sagði Aribert hljóðlega.
„Það er eitur í því.“
„Eitur!“ hrópaði Áki.
„Eitur, herra minn!“ hrópaði Hans gamli, bæði
í senn einbeittur og undrun lostinn. Þvi næst
greip hann glasið. „Óhugsandi, herra minn. Ég
opnaði flöskuna sjálfur. Enginn annar hefur
snert við henni, og tappinn var vel fastur í.“
„Hún er samt eitruð,“ sagði Aribert.
„Ég bið yðar hátign að afsaka mig, öldung-
inn,“ sagði Hans, „en að segja að eitur sé í þess-
ari flösku, er það sama og að ákæra mig fyrir
morð. Ég skal sanna ykkur, að hún er ekki eitr-
uð. Ég drekk úr henni."
Hann bar glasið að titrandi vörunum. Nú þótti
Aribert augljóst, að Hans gamli var ekki í vit-
orði með Sjúls. Hann spratt upp af stólnum og
sló glasið úr höndum hans. Það féll með lágu,
malandi brothljóði á borðröndina, sum brotin
dreifðust yfir á borðið, önnur féllu niður á gólf.
Prinsinn og þjónninn horfðust í augu í lamandi
og voveiflegri þögn. Það heyrðist lágur dynkur,
og Aribert leit til hliðar. Áki hafði fallið fram
yfir sig og hneig nú slyttilega yfir vinstra stól-
arminn; handleggir hans hengu máttleysislega
niður; augun voru lokuð; hann var í öngviti.
„Hans!“ másaði Aribert. „Hans! Hvernig stend-
ur á þessu?"
25. KAFLI.
Gufubáturinn.
Það bragð Tomma Jakobssonar að taka flótt-
ann frá hótelinu í gufubáti var bráðsnjallt, svo
langt sem það náði, en Theodór Rakksoll áleit
samt, að á því mætti finna ýmsar veilur. Theo-
dór Rakksoll sá, að nú hafði hann í höndum sér
mjög svo áreiðanlegan leiðarhnoðra í leitinni að
þjóninum fyrverandi í Babílonshóteli. Og þetta
gladdi hann mikið. Hann þekkti ekkert til Lund-
únai'hafnar en svo vel vildi til, að hann þekkti
út í æsar höfnina í Nýju Jórvík, sem var miklu
óreglulegri, þó að minni væri, og hann þóttist
viss um, að þar yrði ekki svo erfitt að hafa
upp á gufubát Sjúls. Þeir, sem þekkja vel Temsá
og dokkirnar frá Lundúnarbrú til Greifsenda,
sjá ekki annað en óskaplegan urmul af skipum,
þar sem auðvelt mundi vera að leyna þrimastra
gufubát. Þeim mundi þykja álíka fáránlegt að
leita að smábát á Temsá og að ætla sér að
finna nál í heysátu. En sannreyndin er sú, að
hundruð manna milli Bryggju heilagrar Katrínar
og Blakksvoll þekkja Temsá jafnvel og húseig-
endur í úthverfunum þekkja garðinn sinn. Þessir
menn þekkja þúsundir skipa með nafni úr hálfrar
mílu fjarlægð og kannast við alla skipstjórana
og vélamennina, stýrimennina, alla löggiltu ræð-
arana og ólöggiltu þorparana, frá Tóver til
Greifsenda, og miklu fleiri. Þessir menn veita
athygli hverri minnstu breytingu, sem verður
við ána — smákæna skiptir ekki um eigendur
án þeirra vitundar og án þess þeir spjalli um
það i sinn hóp, hvað hún hafi kostað og hvað
eigandinn nýi ætli sér með hana. Þeir fylgjast
með því, sem fram fer á ánni vegna ánægjunn-
ar einnar, og þeir rabba um allt, líkt og kerling-
arnar, þegar þeir setjast út á kofaþrepin á kvöld-
in. Ef fyrsti stýrimaður er rekinn af einhverju
skipi, þá geta þeir tjáð manni, hvað hann sagði
við skipstjórann, hvað kallinn sagði við hann og
hvað þeir báðir sögðu fyrir dómstólunum, og þeg-
ar því er lokið, eiga þeir til með að snúa talinu
skyndilega að því, hvort Billi Stefáns sökkti
byrðingnum sinum af ásettu ráði eða ekki.
Theodór Rakksoll treysti sér ekki til að þekkja
aftur gufubátinn, sem Tommi Jakobsson flýði á.
Þetta var rétt upp úr miðnættinu, himinninn
skýjaður, og auk þess hvíldi létt þoka yfir ánni.
Hann hafði þó séð, að báturinn var frekar lág-
ur, um sextiu fet að lengd og líklega tjargað-
ur. Um nóttina hafði hann gát á öllum bát-
um, sem fóru upp ána, og um morguninn fékk
hann annan mann á vörð, sem lét hann alltaf
vita, þegar gufubátur hélt uppstreymis. Upp úr
nóninu, þegar hann hafði talað við Aribert prins,
leigði hann sér róðrarbát og reri niður ána allt
að Tollhúsinu og rýndi í allar áttir, en gat ekki
komið auga á neinn bát, sem líkzt gæti þeim,
sem hann leitaði að. Hann þóttist þess vegna
viss um, að gufubáturinn lægi einhversstaðar
fyrir neðan Tollhúsið. Hann lenti við bryggju hjá
Tollhúsinu og spurði um yfirmann hafnargæzl-
unnar -— hann var næstur að tign hafnarstjór-
anum — og með honum hafði Rakksoll einu
sinni skemmt sér i Nýju Jórvik og auk þess hitt
hann hjá tryggingarfélagi í Lundúnum. Rakksoll
átti langt samtal við yfirmanninn, og varð að
beita öllum sínum sannfæringarkrafti, en að end-
ingu hringdi yfirmaðurinn bjöllunni.
„Segið Heisell að tala við mig,“ sagði yfir-
maðurinn við drenginn, sem inn kom, því næst
sneri hann sér aftur að Rakksoll: „Ég leyfi mér
að endurtaka það, kæri Rakksoll, að þetta verð-
ur algerlega utan míns starfshrings."
„Vitaskuld," sagði Rakksoll.
Heisell kom inn. Hann var um þrítugsaldur,
andlitið fölt, en viðkunnanlegt. Hann hafði jarpt
yfirvararskegg og frekar snoturt hökuskegg.
„Heisell," sagði yfirmaður hafnargæzlunnar,
„leyfðu mig að kynna þig fyrir Theodóri
Rakksoll. Heisell vinnur einungis úti við — hann
er svokallaður eftirlitsmaður. Hann verður núna
á næturvakt. Hann hefur bát á ánni og nokkra
menn, og hefur heimild til að fara um borð í
hvert eitt skip og athuga sem vill. Heisell og
mannskapur hans þekkja Temsá út og inn héð-
an og upp að Greifsenda."
„Gleður mig að kynnast yður, herra,“ sagði
Rakksoll alþýðlega. Svo tókust þeir í hendur.
Rakksoll veitti því athygli sér til mikillar gleði,
að Heisell var maður einarður.
„Jæja, Heisell," sagði yfirmaðurinn, „Rakltsoll
vill fá þig í smá athugunarferð eftir ánni í kvöld.
Ég gef þér frí i nótt. Ég sendi eftir þér bæði
af því, að ég veit þú hefur gaman af þessu og
svo af því, að ég held ég geti treyst þér til að
koma vilja hans í kring utan starfshrings okkar
og minnist ekki á það við nokkurn mann. Þú
skilur það? Ég held ég megi segja þér þurfið
ekki að iðrast þjónustunnar við Rakksoll."
„O, ég skil,“ sagði Heisell og brosti lítillega.
„Og ekki ætti að saka, þó að þú værir ein-
lœnnisbúinn," sagði yfirmaðurinn. „Þetta er engu
að síður utan okkar starfshrings. Skilurðu ?“
„Mikil ósköp,“ sagði Heisell. „I einkennisbún-
ingnum hefði ég alltaf verið.“
Ofan til hægri: Kviksyndi er sambland af sandi og vatni. Það er þungi þessa samblands, sem
dregur þig niður, ef þú lendir í sandbleytu.
Neðan til vinstri: Síldin deyr næstum því undir eins og hún er komin á þurrt land.
Neðan til hægri: Bráðlega munu menn raka sig með rakvélablöðum úr gleri.