Vikan - 14.02.1952, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 7. 1952
Lítið œvintýri um ástina.
Framhald af bls. ý.
legu þunglyndi. En hún heyrði hann aldrei
segja neitt, heyrði hann aldrei hlæja til
dæmis, þvi að þegar hann hló, dró hann
hláturinn niður i barm sér og lét hann
síðan suða þar öllu lengur en venjulegt
fólk mundi gera, — því að hann varð svo
hláturmildur í seinni tíð.
„Hvað hefur nú ungi maðurinn gert,“
hugsaði Goðdalur, og þar sem hann þráði
mjög svarið, bar hann hendi að hjarta-
stað.
Fillis rétti upp hendi sína í svarsskyni,
og það glitraði demantshringur á baug-
fingrinum.
,,Ó, svo það er þá svona?“ hugsaði Goð-
dalur, og vonbrigðin brugðu roða í vanga
hans. Það er alltaf við það sama, þetta
unga fólk. Það er fallegt; það giftist; það
fer í burtu. Og árum síðar þekkir enginn
þau aftur. Nú er öllu lokið. Tilveran sner-
ist úr birtunni inn í skuggann. Goðdalur
var rómantískur, en lítill raunsæismaður.
Hann sá, að skjótur og óleysanlegur endi
hafði bundizt á framstreymi hinna ósögðu
orða. Aldrei framar mundi hann horfa á
Fillis fara í bað, þiví að nú mundi hún ekki
láta sig muna um að draga fyrir glugga-
tjöldin, úr því að hún þekkti hann svona
vel. Fegurðin hafði gist hann. Dag einn,
á síðsumri ævinnar, hafði hún skyndilega
knúð að dyrum. En brátt mundi hún
hverfa burt aftur. Annaðhvort mundi
Fillis flytja, eða einhver annar koma til
hennar, einhver með pípu í túlanum og
ósveigjanlegan vilja til að sídraga fyrir
gluggatjöldin. Goðdalur tók upp úr vasa
sínum stóran silkivasaklút og brá honum
upp að augunum, og Fillis, hrærð til sam-
úðar, sendi honum fingurkoss.
Morgun einn sá Goðdalur sér til undr-
unar, að gluggatjöldin handan við torgið
voru dregin fyrir. Aldrei fyrr höfðu
gluggatjöldin verið dregin fyrir, þegar
hann vaknaði, og hann starði á tjöldin af
djúpri hryggð, eins og telpa, sem horfir
á brotin úr nýju brúðunni sinni.
Og næstu fjóra daga voru tjöldin aldrei
dregin frá. Ef til vill hafði Fillis farið,
eða þá dáið. Og hann sá hana aldrei á
torginu.
„Einhverntíma verða tjöldin dregin frá
aftur?" sagði hann við sjálfan sig og sett-
ist við gluggann að morgni fjórða dags-
ins, eins og hann væri á herverði. „Nú ætti
hún að fara bráðum á fætur,“ hugsaði
hann. „Ef hún er þá þarna . . . Ef hún
er þá þarna ein? . . .“ Og hann satt kyrr
á verðinum, eins og bænamaður í musteri,
sem víkur ekki á burt, fyrr en guðirnir
hafa svarað.
Svo leið að kvöldi fimmta dagsins —
það var sams konar dagur og spákonur
hafa í huga, þegar þær segja: „Um leið
og nýmáninn byrjar að velta vöngum,
mun ævi þín taka nýja stefnu . . .“ Þá
var tjöldunum skyndilega svipt til hliðar.
Goðdalur fölnaði. Hann þekkti Fillis
varla aftur. Gulleitt hár hennar var eins
og þyrill, og augun blóðhlaupin. Hún hafði
í hendi sér pappírstætlur, bréf. Æðisleg
hnoðaði hún þeim í bolta og kastaði út á
torgið.
Goðdalur gerði afkáralega handahreyf-
ingu, sem átti að tákna, að hann mundi
flýta sér niður. En hún var fljótari á fæti
en hann; áður en hann fékk svigrúm til að
opna dyrnar, hafði hún hringt bjöllunni.
ENDIR.
610.
KROSSGÁTA
VIKUNNAR
Lárétt skýring:
1. mynni. — 5. tetur.
— 7. þagga niður í. —
11. skrokkur. — 13. á
hrífu. — 15. undirbúa.
17. tímabil. — 20. mátt-
ur. — 22. dreitill. — 23.
húsdýra. — 24. ílát. —
25. óhreinka. — 26. bók-
stafur. — 27. kven-
mannsnafn. — 29. æða.
— 30. útungun. — 31.
fisk. — 34. án undan-
tekningar. — 35. kramda.
— .38. styrkja. — 39. í
húsi. — 40. listamaður.
— 44. manni látinnar
konu. — 48. innmatur.
— 49. forði mér. — 51.
vana. — 53. greinir. —
54. renna. — 55. gróð-
ur. — 57. gælunafn. —
58. skvettir. — 60.
keyrðum. — 61. á fót-
um, ef. — 62. almanak.
— 64. sendiboði. — 65.
eldur. — 67. gras. —
69. lyndiseinkunn. — 70.
sterk. — 71. lengdareining.
Lóörétt skýring:
2. dorga. — 3. ryk. — 4. op. — 6. röð. — 7.
sár. — 8. einkennisbókstafir. — 9. vísa. — 10.
kennd. — 12. bæjarnafn. — 13. spretta úr spori.
— 14. annars. — 16. ganga. — 18. færa úr
skorðum. —• 19. ekki þessum. — 21. merki. -—
26. bókstafur. — 28. þrír samstæðir. — 30. ís.

—- 32. hluttakandi. — 33. ávö?ctur. — 34. dönsk
eyja. — 36. æði. — 37. ögn. — 41. hvíldi. — 42.
líffærið. — 43. afturgöngu. — 44. stórfljót —
45. hestar. — 46. vel. — 47. kveðja. — 50. verk-
færi. —- 51. bein. — 52. kvarta undan. — 55.
légarður. — 56. jötunn. — 59. hlutir samankomn-
ir á einum stað. — 62. ílát. ■— 63. biblíunafn. —
66. tveir eins. — 68. velgju.
Lausn a 609. krossgátu Vikunnar.
Lárétt: 1. íúga. — 4. hugfanginn. — 12. ess. Lóðrétt: 1. furðuvegir. — 2. geðfarið. — 3. asi.
— 14. Leirá. — 15. riðils. — 17. inngangi. — 19.
akarn. — 21. beð. -— 22. utanför. — 24. dulúð.
— 26. vír. — 27. arinhella. — 30. eril. — 32. iio.
— 33. má. — 34. gæði. — 35. Nepal. — 36. ym-
ur. — 38. ið. — 39. nóg. — 41. dyra. — 42.
ánauðugur. — 45. S.A.S. — 46. friðr. — 47.
ónuminn. —* 48. hræ. — 49. sólum. — 51. víðles-
ið. — 53. mungát. -— 55. rótum. — 57. Rau. —
58. kyrrðarlíf. — 59. grár.
NORSKI KOKKURINN
Framhald af hls. 3.
borgina, og hann spýtti með viðhöfn á nokkurra
skrefa fresti. En þegar ég var kominn í rúmið,
hélt hann æfinlega út aftur og þrammaði snævi-
þaktar göturnar fram til tvö eða þrjú um nótt-
ina, eins og ógæfusöm, villuráfandi sál, og hugs-
hugsaði hugsanir sínar, meðan heimurinn var í
svefni.
35g minnist Bens gamla ævinlega glaður í
huga. Skipið var fimm ára gamalt, en ógnar-
vald sjávarins hafði þegar sett allt úr skorðum
nema vélina, sem knúði skipið sífelldlega áfram.
Hann treysti skipinu illa og sór að draga ekki
skó af fótum sér fyrr en hann væri kominn heill
á húfi í höfn. Hann rakaði sig heldur ekki. Fitu-
klistur og blóðslettur alþöktu skyrtuna hans. 1
kokkhúsinu mátti greina margvíslega lykt, og frá
Ben gamla lagði alveg sams konar þef. Hann
hafði lengi verið kokkur, en engu að síður vissi
hann aldrei, hvenær hann ætti að hætta að bæta
við nýjum rpatarefnum. Stundum var ilmurinn,
sem lagði upp úr pottum hans og pönnum, svo
sterkur, að maður varð að grxpa um nefið, en
alltaf sullaði hann einhverju nýju út í. Afleið-
ingin varð svo slímkennt, gráleitt samsull, blett-
ótt af sóti.
Bæði yfirmenn og hásetar hrjáðu hann, og
hann varð þreyttur og örvilnaður, kvalinn minn-
ingum, og eins og ferðamaður á landamærum
tveggja heima, sem þráir það bezta frá þeim
báðum, en verður af hvoru tveggja. En engu að
—- 5. ul. — 6. Geir. — 7. Finn. — 8. arn. •—- 9.
nágauli. — 10. innbúa. — 11. náið. — 13. Slafa.
— 16. skörungur. — 18. geð. — 20. Ari. — 23.
tíræð. — 24. deildunum. — 25. Lloyd. •— 28.
nepju. — 29. hárasnotur. —• 31. linni. — 33. mur-
an. — 37. mysingur. — 40. óaðgerð. — 42. áræð-
ir. — 43. gól. — 44. rumur. — 46. frí. — 48.
— hvik. — 49. sitr. — 50. óðul. — 52. sóa. —
54. nag. — 56. mí.
síður virtist hann hafa af þessu mikla fullnæg-
ingu, og þó að hann væri misskilinn, er það engu
að síður þakkarvert, að ég skyldi hafa fengið að
þekkja hann eins og hann var.
Svar við mannlýsingu á bls. 4:
Ófeigur Skíðason á Reykjum í Miðfirði.
I Bandamanna sögu.
Svör við „Veiztu —?“ á bls. 4:
1. Commodus Lucius Actius Aurelius var keis-
ari Rómar frá 161—192 e. Kr. Hann var svo
stoltur af færni sinni í skylmingum, að hann
skipaði svo fyrir, að hann skyldi dýrkaður
sem Herkúles! Glímumaðurinn Narcissus
kyrkti hann í viðureign þeirra.
2. Á handleggi bróður síns, Þorsteins drómund-
ar.
3. Ekki nema 6. Það eru engir hálftónar og í
C-dúr vantar F.
4. Halldór Kiljan Laxness þýddi það, en frum-
höfundur þess er enskur, Ben Jonson (1573—
1637), sá sami og samdi leikritið Volpone.
5. Undirheimagyðjan í grískri goðafræði. Dótt-
ir Seifs og Demeter. Plútó flutti hana til
undirheima, en Demeter tryggði heimkomu
hennar einu sinni á ári. Hún er persónugerv-
ingur kornsins sem deyr, lifnar aftur árlega.
6. 22. apríl, 1950.
7. Árið 1890.
8. Málungi er komið úr málum-gi = ekki á
málum.
9. Galdhöping er 2463 m., Öræfajökull 2110.
10. 1 líra = 100 centesimi.